Get Caught By A Dream

A boy? Never thought about.

10 September 2014,

Jeweell? Jewel? Waar blijf je? Waarom zit je nog steeds in de hoek daar helemaal alleen? Waarom kom je me niet even helpen? Jewelll? Word je gepest? Wat ben je aan het doen? "STOP!! STOP!! Ik ga niet antwoorden! Nee, ik ga niet antwoorden! Ga weg!! Nu!!"... "Ahhh" ..... "Oh, gelukkig, het is maar een droom! Wat was dat?? Wiens stem was dat?? Wie was dat in het algemeen?? Oh, shit het is al kwart over 7. Snel uit me nest." Als ik probeer op te staan, krijg ik weer die vervelende steken van mijn rug. "Wat raar het is helemaal stil beneden." Denk ik in mezelf. Ik loop naar de spiegel en kijk of mijn rug al wat minder is. "Nou, het valt niet mee. Die stomme vervelende deuk zit er nog steeds. Oja, vandaag heb ik gym. Dit word vast een groot probleem, ik kan me er beter alvast op voorbereiden." Dus ik doe snel stevige schoenen in mijn gymtas en mijn boeken in mijn tas. En ren naar beneden. "Huh? Waar zijn pa en ma?...Oja, pa moest werken en ma had een vergadering. Ach, boeie." Ik pak snel een boterham en pleisters, voor op mijn gezicht. Ik doe snel mijn schoenen aan en loop naar mijn fiets, zet mijn tas op mijn fiets en maak hem vast. "Mm, Lisa is er nog niet terwijl ze normaal gesproken altijd op tijd is. Ik stuur wel een appje." Even later als ik het berichtje net wou versturen hoorde ik achter me een begroeting :"Heey Jewel, sorry dat ik wat later ben, ik had me verslapen." "Ohjo geeft niet, ik ga daar geen probleem van maken, hoor. Laten we nu maar snel gaan." Antwoord ik vrolijk. Ondertussen op de fiets begin ik met vertellen :"Lisa, ik had vannacht echt een rare droom." "Oh, waarover?" Vraagt ze met grote nieuwsgierige ogen. "Oh ehm..nou..het ging over dat ik opgesloten werd door iemand. Ik weet niet wie maar hij was lang en gemeen. Ik ging toen in het hoekje van de kooi zitten en toen ging hij allemaal dingen aan mij vragen, echt raar." "Ja, dat is wel vaag ja! Was het iemand van school, denk je?" Vraagt ze verder. "Geen idee of hij van school was. Maar hij had wel allemaal wijven om zich heen." "Is het misschien Sven die heeft ook met iedereen verkering?" Even zit ik na te denken maar ik wist het niet zeker. "Nou ik weet het niet zeker, het was nogal onduidelijk. Ik zag namelijk ook allemaal zwarte vlekken enzo dus ik weet het niet zeker." "Geeft niet, misschien herinner je het de volgende keer wel." En ze lacht naar me. Als we op school aankomen zeg ik Lisa gedag en wens ik haar succes toe voor de dag en nemen we afscheid voor deze dag. Als ik aankom bij de kapstokken zie ik Emma al wachten. Ze kijkt nogal teleurgesteld en verdrietig. "Wat is er Em?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik ga waarschijnlijk naar een andere school, omdat ik hier zowat geen vrienden heb. Jewel, ik ben heel erg ziek." Antwoord ze. "Wat heb je??" Antwoord ik verder. "Heb je mijn berichtje gisteren nog binnengekregen?" Vraagt ze. "Nou..ehm.. ja, en ik heb hem gelezen. Sorry dat ik gisteren zo deed dat had ik niet moeten doen ik heb voor de rest geen probleem met dat je weg gaat op vakantie maar het is gewoon vervelend, omdat je het zo laat pas meld. Maar dat snap je denk ik wel. Door de situatie waarin ik zit met de klas, you know? En ik geef een knipoog naar haar. Ze lacht terug en geeft me een knuffel. Als we in de klas zitten komt er tot mijn grote verbazing niemand naar me toe om me te pakken. "Waar zijn de jongens?" Vraag ik aan Emma die naast me zit. "Oh, weet ik niet, misschien zijn ze ergens anders iemand aan het dwarsbomen." Bezorgt draai ik me om. Na de les pak ik mijn boeken en hou ze als een soort schild vast. Met elke stap die ik zet word ik zenuwachtiger. Eenmaal buiten gekomen kijk ik om me heen maar er is niemand te bekennen van het pestgroepje. "Bijzonder! Waar kunnen ze dan zijn?" Gerust loop ik verder met Emma. "Doe die boeken eens weg man! Het lijkt wel alsof je bang voor ze bent je hebt het de hele tijd over ze." Reageert Emma. Rustig stop ik mijn boeken weg en loop verder met Emma. Bij het volgende lokaal, ga ik vooraan in de klas zitten en kijk ik weer even om me heen om te kijken of ze er nog steeds niet zijn. "He, wat raar! Naja zolang ze er niet zijn heb ik niks te vrezen. (Hoop ik!)" En zo volgde er nog een heel aantal lessen zonder dat specifieke groepje. In mezelf zit ik te bedenken :"Pfuw, vandaag geen dag met klappen die ik op school heb gekregen! Misschien heeft Emma gelijk en zijn ze gewoon iemand anders aan het dwarsbomen. En was mijn angst voor gym helemaal nutteloos." Als de dag op school erop zit fiets ik naar huis met Emma. Als ik de stoep af fiets komt er iemand naar me toe lopen, een jongen wel eens waar! Zijn haar hangt een beetje voor zijn gezicht en hij heeft heel donkerbruin haar (bijna zwart) hij heeft korte mouwen aan en dus vallen zijn armen nogal op, hij heeft hele mooie diepe blauwe ogen. Het is mijn buurjongen. Hij was bezig met zijn auto en dus veegde hij de olie van zijn handen af. "Wat doet hij nou hier? En al helemaal bij mij, wie wil er nou bij mij zijn?" Zit ik in mezelf te bedenken. "Heey Jewel." Hoor ik hem zeggen. "Huh? Hoe weet hij mijn naam? Ik heb hem nog nooit ontmoet ofzo. Raadselachtig, maarja ik reageer wel gewoon normaal terug." "Oh heey ehm..." antwoord ik een beetje radeloos. "Zeg maar Mitchel." En hij geeft me een knipoog. "Haha heey Mitchel." En ik knipoog hem terug. Hij komt steeds dichterbij en staat stil, al staat hij voor mijn neus. "Ik zag je gisteren aankomen je zag eruit alsof je flink was toegetakeld." Zegt hij. "Nou, ehm dat was ik ook." Ik voel dat mijn hart steeds harder bonkt. Hij trekt de pleisters van mijn gezicht en pakt me bij mijn kin en hij bestudeerd de schrammen op mijn gezicht. "Zoho, wat hebben ze je aangedaan man? Ik snap dat je heel veel pijn hebt. Ik wou dat ik die pijn voor je kon dragen." Ik ben even sprakeloos van wat hij allemaal zei. Hij pakt mij bij mijn heup en trek me een beetje naar hem toe. En bekijkt mijn gezicht nog wat beter. Ik krijg het met de seconde warmer en begin tintelingen in mijn buik te krijgen. Hij aait een beetje over de schrammen op mijn wang. Het lijkt even zo alsof de pijn weg is. "Is dit een droom? Wat gebeurd er? Voel ik echt zijn eigen hand mijn gezicht strelen? Is dit echt de buurjongen die tegenover ons woont?" Er vliegen zoveel vragen in mijn hoofd rond dat ik ze niet eens bij kan houden. Tussen al mijn gedachten door let ik een beetje op waar hij mee bezig is. "Hoe oud ben je Jewel?" Hoor ik hem zeggen. "Ik ben vijftien." Antwoord ik een beetje zenuwachtig. "En hoe oud ben jij als ik vragen mag?" Vraag ik nogal bescheiden. "Ik ben achttien." Zegt hij rustig. Ik moet een beetje mijn hoofd heffen om hem in de ogen aan te kijken. Hij tilt zachtjes met mijn kin mijn hoofd een beetje op, en kijkt me diep in de ogen aan. Het lijkt net alsof hij voelt wat ik voel. "Ik denk dat ik verder moet met mijn auto, als je weer een keer bent gepakt door een van die gasten kom dan naar me toe. Je bent altijd welkom. Leuk je te ontmoeten!" Antwoord hij vriendelijk. Ik loop naar binnen pak mijn avondeten en loop naar boven en eet het daar op. Zodra ik klaar ben met eten vlieg ik mijn bed in en zit te denken over Mitchel. "Zou hij me leuk vinden? Of doet hij dit om gewoon aardig te zijn? Naja dat is nu niet het geval, weltrusten!"

Wat vinden jullie van Mitchel? Laat een reactie achter al wil je je mening over hem geven :)

Liefs FatedToLoveYou :)