İSİMSİZ

3. BÖLÜM: Tutulur mu hiç sırlar, ölene kadar?

Bölüm Şarkıları:

-Kendimden Hallice - Böyle Gitme
-Sertab Erener - Tatlı Küçük Yalancılar

Otobüs beklediğimden daha sıcaktı. Zaten neredeyse bomboş olan arka koltuklara gidip oturdum. Kerem'e de otobüste olduğumu ve birazdan evde olacağımı yazdım.

Kafamı cama yaslayıp yağmuru izlemeye başlamıştım ki defalarca kafamı vurduğum için hayallerim yıkıldı. Bu romantik dizilerdeki sahneler neden hep beni yarı yolda bırakıyor? Montumun cebinden kulaklıklarımı çıkarıp müzik listemi karışık çal'a ayarladım ve gözlerimi kapattım. Hayal kurmaya bu şekilde devam edecektim.

"Gece gündüz korku içinde.
Bizden ne istiyor, bizden ne istiyor?"

Hanımefendi? Hanımefendi...

"Hangi mum yanar ki yatsıya kada-

Birinin beri dürtmesiyle yerimden sıçradım. Göbekli, kara kaşlı, gözlüklü tontiş bi amca.

"Hanım kızım, burası son durak. Uyuya kalmışsın, sen nerede inecektin?"

O sırada telefondaki 17 cevapsız arama ve 23 mesajla karşılaştım. Kaan abim deliye dönecekti!

"Aa amca çok üzgünüm, ben şey... Sanırım çok geç kaldım."

"Dur dur, panik yapma hemen. Şurada bir taksi durağı var,"

Otobüslerin hepsinin sıra sıra durdukları yerin yanındaki 3 taksinin olduğu yeri gösteriyordu.

"Oraya gir kızım, Halil Abi gönderdi beni de, geç oldu. Hızlıca dön evine de annen baban merak etmesin."

"Tabii, çok teşekkür ederim Halil abi, ailem çok merak etmiştir."

Koşarak bir taksiye bindim. Halil abinin gönderdiğini söyleyip, adresi verdim. Çok panik olmuştum, dizlerim ve ellerim titriyordu. Acaba Hayat ne yapmıştı bunca saat? Şarjım bittiği için saate bakamıyordum ama hava kapkaranlıktı. Çoğu evin ışığı bile yanmıyordu.

Eve geldiğim gibi anahtarımla kapıyı açtım. Özellikle sessiz olmaya dikkat ediyordum çünkü Kerem ve Hayat uyumuş olabilirlerdi.

Salona gittiğimde kapı aralıktı. Açmak için uzandığımda Kerem'in ellerini yumruk yapıp sıkarak ağladığını gördüm. Bir şeyler fısıldıyordu ama anlaşılmıyordu. Sonra Kaan abim göründü.

"Anla artık, küçük çocuk gibi davranma! O ne olursa olsun kardeşin Kerem, kardeşimiz. Ama bu şekilde davranarak sadece dikkat çekiyorsun."

"A-abi ben ondan saklayamam daha fazla, gece uykusunda sayıklıyordu anne anne diye..."

"Hiçbir şeyine karışmadım. Sırf uzak dur diye, içip içip gezdiğin günler sırf kızmak için kızdım. Hadi Hayal anlamadı, Hayat çok zeki bir çocuk. Büyüdüğünde ne yapacağız? Şu umursamaz tavrın yüzünden Hayal'in başına bir şey gelecek diye ödüm kopuyor."

Düşündüğüm geldi başıma. 3 cümlenin 2sini anlamasam da, sanırım benim yüzümden Kerem'e kızıyordu abim. Konuşmalarına birden dalmamak için kapıyı yavaşça tıklattım. Kapıyı aralarken içimden çok kızmaması için dua ediyordum.

"Ben şey... uyuya kalmışım otobüste, şoför abi beni uyandırıp taksi parası verdi ve bende hemen eve geldim. Özür dilerim..."

Tamam, belki tam olarak öyle olmadı ama öyle oldu.

Kerem hâlâ fısıldayarak bir şeyler sayıklıyordu. Büyük ihtimalle Kaan abime saydırıyordu. Kaan abim saçımı okşadı ve kafasını sallayıp gitti.