Red Phoenix (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 3

Λόγκαν

Κατέβηκα κάτω στο σαλόνι ψάχνοντας τον κ.Τσέην.

Τον βρήκα να εργάζεται στο λάπτοπ φορώντας ένα ζευγάρι φόρμες και γυαλιά. Ξέρω ότι προτιμά να εργάζεται εκεί όπου τριγυρνά κι η κ.Σιλκ, παρά κλειδωμένος στο γραφείο του, όσο άβολα κι αν είναι να σκύβει στο μικρό τραπεζάκι όπου ήταν τοποθετημένο το λάπτοπ. Δεν παύει στιγμή να δείχνει πόσο την αγαπά. Κι ένας τυφλός θα το καταλάβαινε από τον τρόπο που την κοιτάζει, ακόμα κι αν είναι να περάσει βιαστικά από μπροστά του.

Χαιρόμουν που τον έβλεπα μόνο, έτσι θα μπορούσα να του μιλήσω άνετα.

- Κ.Τσέην...

Ξεκίνησα διακόπτοντάς τον από κάτι που έγραφε. Αμέσως σταμάτησε να γράφει και γύρισε να με κοιτάξει μέσα από τα γυαλιά του που είχαν πέσει ελαφρώς στη μύτη. Έβγαλε τα γυαλιά του και αφού τ' άφησε στο τραπεζάκι πάνω σε κάτι χαρτιά, έτριψε τα μάτια του και με κοίταξε κουρασμένος.

- Λόγκαν. Σου είπα πολλές φορές δε χρειάζεται να με αποκαλείς έτσι.

- Η δύναμη της συνήθειας...Τη μια στιγμή ήσασταν ο πατέρας της συμμαθήτριάς μου και την άλλη...αναλάβατε την κηδεμονία μου.

- Ναι, το γνωρίζω μα πίστευα ότι το προσπεράσαμε αυτό το στάδιο. Πέρασαν δύο χρόνια...

Είπε και χαμογέλασε.

- Τελοσπάντων. Δεν θέλω να σε πιέζω. Τί είναι; Τί με ήθελες; Μήπως η Σίλκ σε έβαλε να με φωνάξεις για το τραπέζι; Τρώμε;

- Ω...όχι...

Ένιωθα αμήχανος ξαφνικά και στεκόμουν όρθιος σε απόσταση τριών μέτρων μην ξέροντας τί να κάνω με τα χέρια μου κι έτσι έχωσα το ένα χέρι στα μαλλιά μου που είχε μεγαλώσει αρκετά το μήκος τους.

Ο κ.Τσέην με κάρφωσε με το βλέμμα του ενώ καθόταν. Τότε ήξερα ότι με διάβαζε. Τίποτα δεν του ξεφεύγει.

- Μάλιστα. Θες να μου μιλήσεις. Κάθισε λοιπόν.

Έδειξε με νεύμα στην πολυθρόνα δίπλα του.

-...ή μήπως πιστεύεις ότι θα σε φάω; Μην ανησυχείς. Είπαμε ότι πεινάω αλλά όχι κι έτσι.

Χαμογέλασα νιώθοντας να χαλαρώνω λίγο.

Έκατσα στην πολυθρόνα κι έψαχνα να δω πώς ν' αρχίσω.

- Ξέρετε...πέρασαν δυόμιση μήνες από τότε που είδαμε από κοντά την Έηπριλ...στα γενέθλιά της...

Ξεκίνησα τελικά και κοίταξα επιφυλακτικά τον κ.Τσέην μην ξέροντας πώς θ' αντιδράσει με αυτή την υπενθύμιση. Ευτυχώς άρχισε να συνηθίζει στην ιδέα ότι η κόρη του, το πρώτο του παιδί πήρε την απόφαση να ζήσει μόνη της στην ηλικία των δεκαέξι ετών μετά από εκείνο το καταραμένο περιστατικό με τον καθηγητή της. Δεν παύει όμως η αναφορά στο όνομά της να τον επηρεάζει, να φέρνει στο μυαλό του το παιδί του. Τον καταλάβαινα γιατί είχε το ίδιο βλέμμα με μένα οπότε ανέφερα το όνομά της ή όποτε το άκουγα.