Baskıcı annesinin sözlerini dinlemekten başka şansı olmayan minik Lixie'nin iç dünyasından dış dünyaya atlamayı denerken arkadaş hayatına o gelmesiyle dünya ona aydınlanmıştı...
note:angst değildir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♡
Hyunjin ile Felix güzel bir gün geçirdikten sonra eve gitme vakti gelmişti. Felix o kadar gerilmişti ki avuç içleri terlemeye başlamıştı. Arada sırada arkadaşları ve Hyunjin iyi olup olmadığını soruyor fakat Felix bir sorunun olmadığını, yorgunluktan olduğunu söylüyordu.
Felix çok istemesede o evin yolunu tutmuştu. Eve varınca nasıl bir yalan uydurabileceğini düşünüyordu fakat çok geçti, annesi gönderiyi görmüştü. Büyük ihtimalle babasına bile söylemişti. Annesinden çok babasından korkuyordu Felix. Annesi çok kızmasana babası çok korkunçtu. Kızdığı zaman şiddet uygulamadan duramıyordu. En fazla bir yerlerim morarır diye düşünerek eve geldi.
Kapıyı yanında olan anahtarı ile açtı. Açmasıyla salonda olan babası ve annesini gördü. Babasının bu saatte evde ne işi vardı? Kapı kapama sesiyle babası ve annesi Felixe döndü.
Sonra birbirlerine dönerek bir şeyler konuştular.
Felix nefesini tuttu ve dudaklarını birbirine bastırdı. Hiç birşey söylemeden yukarı, odasına çıkacaktı ki babasının bağırmasıyla buz kesildi ve arkası dönük olduğu yerde kaldı.
"YONGBOK! GEL BURAYA!"
Felix titreyen ellerinin terini pantolonuna sildi. Yavaşça arkasını döndü, baba ve annesinin oturduğu koltuğun önünde duran koltuğa oturdu.
"SEN NASIL KAVGAYA KARIŞIRSIN APTAL HERİF! BİRDE OKULUN İTİRAF SAYFASINA DÜŞMÜŞÜN SENİN YERİNE BEN UTANIYORUM!"
Felix babasının bağırmasıyla irkildi, gözünü sıkıca kapadı ve gözünden bir yaş düştü.
Babası yerinden kalkıp Felix'in kolundan sıkıca tuttu ve Felix'i yerinden kaldırıp geri koltuğa ittirdi. Annesi hiç birşey söylemeden yatak odasına çıktı. Salonda sadece Felix ve babası kalmıştı.
Babasının hâlâ Felix'in kolundan sıkıca tutuyordu. O kadar sıkıyordu ki Felix bir anlık kolunun uyuştuğunu hissetti.
Felix ağlıyordu. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Kolunu babasının elinden kurtarmaya çalışsada babası daha çok sıkıyordu. Babası Felix'i oturduğu yerden tekrar kaldırdı ve duvara sertçe ittirdi. Canının acımasıyla inlemişti Felix.
"İĞRENÇ BİR UCUBESİN! BÖYLE HESAPLARA KONU OLARAK DÜŞÜYORSUN VE BEN REZİL OLUYORUM! AĞLAMA KES SESINI DAHADA SINIRLERIMI BOZUYORSUN!"
Babası Felix'i saçından tutup odasına kadar götürdü. Suratına bir tokat attıktan sonra konuştu.
"Yarına kadar bu odadan çıkmak yok! Akşam yemeğide yok! Yat zıbar şimdi!"
Babası odadan çıkarken kapıyı sertçe kapadı. Felix yatağına yüz üstü yattı ve ağlamaya başladı.
