Hayatımın şansı

2•Tanınmayan duygular

"Hayat her zaman yeni hikayeler hazırlar bize
Tam bitti derken yeniden başlarız her şeye"

✨✨

Selam arkadaşlarr!
2.bölümümüz ile sizlerleyim.
Medya;Gece
Umarım beğenirsiniz!
Bölüme eleştirilerinizi eklemeyi unutmayınn!💕

✨✨

Doktor elindeki zarfı açtı ve okumaya başladı..

2.bölüm-Tanınmayan duygular..

Gece'den

Doktor şimdiye kadar hayatı bana sürgün eden ailemin aslında gerçek ailem olmadığını söylüyordu..

Üvey annem olacak kişi sevinmişe benziyordu tabikide babam da..

Üvey babam olacak piç kurusu söyledi
"Her kes kızlarını alsın gitsin zaten ilk gördüğümüzde testin cevabını biliyorduk."

Ne yani böyle ciddi bir şeyi öylece yırtıp atacak mıydı?
Hiç mi önemsemeyecekti?

İç güveysi olan üvey ailem, gerçek ailem adı altında toplanmış insan grubunun cevabını bile beklemeden odadan çıktı.
(Nasıl bu cümleyi kurdum ben bile şaşkınım
Hdsldkkekdddklsdk)

Üvey ailem çıktıktan sonra doktor da iyi günler dileyip gitti.
Odada sadece ben ve gerçek ailem olacak şahıslar kalmıştı.

Onların hepsi bana özlemle bakıyordu..
Ama öyle bakmayın ağlarım.

Annem (ne kadar hızlı alıştın amk) dolu-dolu gözlerle konuştu;
"Kızım canımın içi..Bizimle yaşa lütfen.."

Oyy tontiş annem senin kızım diyen ağzını öperim bir sonra konuşurum.

Tabiki de içimden geçenleri söylemedim.
"Hanımefendi sizinle şimdilik yaşayamam.."

"Tabiki kızım  seni anlıyorum ama bu akşam bizim eve gel yemek yiyelim hem de tanışalım.."

Sessiz kaldım sanırım kararsız olduğumu anlayan babam söze girdi;

"Kızım annen doğru söylüyor sana bu akşam konum atarım bize gelip yemek yersin hem de tanışmış oluruz kızım.."

"Tamam o zaman akşam görüşürüz.."

Çok beklemeden hastaneden çıktım..
Kafam çok karışıktı..Sessizliğe ihtiyacım vardı.
Sahile doğru yürümeye başladım..

Sahile ulaştığımda kumların üzerinde oturdum.Güneşin batışıni izlemeye başladım.

Kafam çok karışıktı.. Hayat neden bunu bana yapıyordu? Saatlerce oturdum ve sessizce ağladım..

Saatime baktığımda saat 7-yi gösteriyordu.
Kalktım ve arkama döndüğümde bir çift siyah göz gördüm.

Bu oydu hastanede gördüğüm karizma karmaşası..

Şu an bunları düşünecek bir gücüm kalmamıştı..
Ama yinede düşünüp duruyordum..

Acaba karizma karmaşası 3 saatir benimle burada mı oturdu?

Bana mı bakıyordu? Yoksa sadece manzarayamı?

Kendimi neden bu kadar önemsiyorum ki onun gözünde muhtemelen beni hiç fark etmedi..