ÇİÇEK SOKAK

4. BÖLÜM

                        DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

"Efendim? Hemen, hemen geliyoruz!"

Sabah, gözümü hastaneden gelen telefonla açmıştım. Kardelen'e araba çarptığı için şuan hastanedeydik. Dora, Kayra ve ben. Bir de, Edis, Aren, Işın. Sabah koşa koşa çıkarken, bizi yalnız bırakmamışlardı.

Dora ve Kayra hüngür hüngür ağlıyorlardı. Ben de çok doluydum, çok üzgündüm, çünkü içerde ameliyat masasında yatan kadın benim kardeşimdi. Fakat, dedim ya; bu grubun Annesi benim diye. Şuanki görevim de ağlamak değil, kardeşlerimi toplamaktı.

"Kızlar," dedim. ortalarına oturdum ve ikisini kolumun altına aldım. "Kardelen ameliyattan çıkacak. Hepimiz bilmiyor muyuz? O, nelerle savaştı. Şimdi bir araba yüzünden hiçbir şey olmayacak, sağ sağlim çıkacak inanıyorum ben."

Kızlar beni dinlemeyip, ağlamaya devam ettiler. Ağladılar, ağladılar, ağladılar... Bir yerden sonra, sesim titremeye başladı. Ama ağlamamaya çalıştım çünkü ben ağlarsam kızlar kendilerini kaybederlerdi.

Kafamı çevirdim. Karşımda Edis vardı. Ellerini birleştirmiş, duvara dayalı bir şekilde bizi izliyordu.

Ağlamamak için dudaklarımı kemirdim. "Kızlar..." dedim. "Sakin olun, Kardelen bir yere gitmiyor. Sakin..."

Ayağa kalktım ve ikisini de yanaklarından öptüm. "Duru," dedi Kayra. "Biz küçükken, en çok sana güvenirdim. Doğru, değil mi? Çıkacak o ameliyattan."

Başımı çevirdim. Gözlerimdeki yaşlar ha aktı, ha akacaktı. Cevap veremedim, sadece başımı salladım.

Kayra ve Dora birazcık sakinleşince, hastanenin kantinine gittim. Biraz olsun, kendimle baş başa kalmak istedim.

Sıcacık peteğe dayanmış, elimdeki bir bardak çay ile parmaklarımı ısıtıyordum. Tanıdık bir ses duydum.

"Nasılsın?"

Kafamı sese doğru çevirdiğimde, karşımdaki yüz, Edis'in yüzüydü. Kaşlarımı çattım anlamayarak.

"Sabahtan beri bakıyorum da, hep kızlara yardımcı oluyorsun. Sanki bir Anne gibi..."

Başımı salladım, söylediklerini doğrularcasına.

"Bizim grubun Annesi benim."

"Anladım zaten onu." dedi. "Ama sana nasıl hissettiğini soruyorum. Bakma, pek konuşmuyorum ama iyi bir gözlemciyimdir."

"Karışık." dedim. "Karman çorman, yorgun, ne yapacağını bilmeyen. Ümit etmek isteyen, ama aslında korkan. Hatta deli gibi korkan biriyim şu an."

Başını salladı. Ellerim titredi, ellerim titreyince sıcak çay üstüme döküldü. Yaşlar da gözlerimden döküldü...