SINAV Günlüğü #2023YKS

[Deprem Sonrası 13 gün]

Bilirsiniz deprem 6 sında yaşandı ve bugün 19'u. Şubat ayı neredeyse bitmek üzere. Bize eğitimin 1 martta devam etmeye başlanacağıyla ilgili dershanemden mesaj geldi. Evimizde ve dershane binasında sorun yok, tertemiz ve sağlam.

Amcam ve babaannem (birlikte yaşiyorlar) binası yan yatmış ama ölü yok. Bina ki 50 yıllık. Demek ki düzgün uğraşılsa can almayacak ve ayakta kalacak binalar yapılabiliyormuş, hayret!

Çok sinirliyim ve öfkemi burada kusmak istiyorum. Siyasete girmeden çünkü şu durumda taraf tutmanın ne kadar akıllıca olduğu konusunda şüpheliyim. Kimseye ama kimseye güvenemiyorum.

Pekala, şurada anlattıklarım sadece benim mızmızlanmalarım olarak görülüp geçilsin. Ayrıca teşekkür de etmek istediğimi belirteceğim durumlar var.

Öncelikle başlayalım. Gaziantep'in merkez taraflarında yaşayan ve bu nedenle görece daha sağlam binalarla çevrili olarak belki de hayatımın en büyük şansını şurada kullandım.

Daha 19 yaşındayım ve Darbeyi, ulusal bir salgını ve depremi zarar görmeden atlattım. En büyük korkum 3. Dünya savaşını da görmek olacak sanırım.

Dürüst olmak gerekirse şüpheci yapım gereği kimseye, hiç kimseye güvenemiyorum. Ama bu biraz manyaklık derecesinde. Bir zamanlar annem ve babamdan şüphe edecek kadar. Dinimden ve hatta kendimden. Yani huyum ve suyum bu olduğu için babam bile beni papaz olarak çağırmaya başladı ya pes diyorum ahh.. konuyla ne alakası var denilirse. Bundan sonrakiler kafa karışıklığımı, şüphemi ve sorularımı biraz sert bir tavırla dökebileceğim anlamına geliyor. Tek istediğim cevap ama muhtemelen cevabınıza bile güvenmeyeceğim öyleyse bir şey demeyin. Kısaca kimse üstüne alınmasın. Bunlar cevap istemeyen sadece iç döken sorular.

Baştan belirteyim ben parti tutmuyorum ve seçime gideceğim takdirde boş atmayı düşünen birisiyim.

Başlayalım.

Deprem sonrası dışarı çıktık, birkaç gün arabada kaldık. Hava soğuk ve rahat değiliz. Aslında yapmasanız gerektiğini bilmemize rağmen tehlike hala geçmese bile evimize girip ihtiyaçlarımızı da ilk günden karşılamaya devam ettik. Şayet ilk anlar ne market açıktı ne de üzerimizde açık olan bir yerden alabilecek para. Bu nedenle olabildiğince ev ve araba arasında gelip gittik.

Yakın çevrelerimin kimisi fabrikada, kimisi akrabalarına ve köylerine sığındı. Aslında var olan iki büyük depremden sonra olanlar artçı olsa da huzurlu değildik. Babam rahat tavırlı birisi ve kardeşlerimle ben artık ev araba gel git yapmak istemediğimi, ankarada hazırda olan bir yerimiz olduğunu ve neden gitmediğimizle ilgili baskı kurduk. Psikolojik olarak. Ama o da haklı ki sonrasını düşünüyor. Serbest çalışan ve kendisi dahili 5 kişinin boğazına bakıyor. Para bittiği takdirde nerede çalışabilir ve ne yapabilir ? Her neyse. Sinirlendim ve üzerine gittim "Ne zaman gitmeyi düşünüyorsun artık cesedimizi mi çıkartırsın ancak?!" Ankarada hazır ev, hazır ev, bizim ev!! Teyzem sobayı kurmuştu. Tamam tahta ve yazlık bir yerdi, biraz dökük gibi bakım istiyordu ama arabada kalmaktan iyiydi. Zaten bakımını da geçen yaz yapmıştık. İdare ederdi.

Zorlamalarımız sonucu antepten çıktık. 1 saatte geçilecek yol 4 saatte ilerlendi. Nurdağı tarafı yol trafik sıkışık ve doluydu. Pek çok da tır gördüm yardım tiri olmalıydı. Zaten Nurdağı tarafını sıfırdan yapacaklarmış orası resmen haritadan silinmiş.

9-10 saatlik yolu 14-15 saatte vardık. Ankara'nın biraz ilerisi, Beypazarındayız.

Her neyse internete o sırada bir binanın yıkılma videosu düşmüştü ve onuna bizim dershane yolunun üzerindeydi bu beni irkiltti. Eve geldiğimizde teyzem çoktan sıcak çayı yapmış öyle karsilamisti bizi. Eniştem ise evde değildi, kendisi madenci olarak çalışıyordu ve toplanıp kaza bölgesine gitmişlerdi.