Aşkın Devrimi

5. bölüm

Emin Songül'ün dudaklarından ayrıldıktan sonra elini tuttu ve beraber eve doğru yürümeye başladılar. İkiside tek kelime edemiyordu ama mutlulukları gözlerinden bile belli oluyordu. Evin önüne geldiklerinde Songül emin'in elini bırakıp kendi evine doğru yöneldi;

Emin: Nereye?

Songül: Kendi evime gidiyorum. Gitmeyeyim mi?

Emin: Gitmesen. Bu gecenin bitmesini hiç istemiyorum.

Songül: Bende istemiyorum ama şimdi esma evde gelirsem soru yağmuruna tutacak bizi o yüzden gideyim.
Songül içinden acaba benim eve mi çağırsam ama sonra vazgeçti. Zaten önlerinde uzun ve güzel günler vardı acele etmeye gerek yok herşeyi yavaş yavaş yaşayalım" diye geçirdi.
Ama emin içinden geçenleri duymuş gibi;
O zaman ben sana geleyim ne dersin deyip Songül'ü kapı ile bedenin arasında sıkıştırdı ve öpmeye başladı emin'in soluksuz öpücüğünden sonra geri çekilen Songül oldu. Hem utanmış hemde içini ateş basmıştı nefesini düzene sokup söylendi;

Songül: Emin biri görücek.

Emin: Görsünler sevgilimi öpmem suç mu?

Songül: Değil tabi sevgilini öpebilirsin ama... şimdi esma kapıyı açar falan rezil olmayalım.
Emin Songül'ün bu kadar hızlı gitmek istemediğini anladı ve geri çekilip kulağına eğildi sessiz ve karizmatik bir ses tonuyla;
Emin: Seni Seviyorum yarın görüşürüz o zaman sevgilim" deyip Songül'ün dudağına bir buse bıraktı.

Songül: Sevgilim mi?
Emin ilk sevgilim dediğinde kalbinin ritminden duyamamıştı ama şimdi çok net duydu ve çok mutlu oldu herşeyin bu kadar güzel ilerlemesi onu hem sevindiriyor bir yandan da korkutuyordu çünkü önceden yaşadıklarından öğrendiği tek şey mutlu başlayan tüm hikayelerin hüsran ile bitmesiydi bu sefer öyle olmamasını umuyordu.

Emin: Sevgilim değil misin?

Songül: "Öyleyim. O zaman iyi geceler sevgilim. Bende seni çok seviyorum." deyip yanağından öptü emin'i ve evine girdi.

Emin Songül'ün arkasından baktı kapıyı kapatana kadar. Songül kapıyı kapatır kapatmaz Esma Emin'e kapıyı açtı. Emin Esma'nın sesi ile irkildi birden;

Esma: Abi!

Emin: Allah seni ne yapmasın Esma, aklımı aldın.

Esma: Senin aklını kimin aldığı belli o ben değilim abicim. Gel hadi içeri kapıda kalma.

Emin: Geldim başımın tatlı belası.
Emin içeri girer Esma'da hemen peşinden gider günün kritiğini yapmak için;

Esma: Nereye gittiniz?

Emin: kimle?

Esma: Kimle olabilir abicim sen ile Songül. Beraber geldiniz gördüm sizi pencereden.

Emin: Çok yoruldum Esma sonra konuşalım mı?

Esma: Sen bilirsin bende gider Songül'e sorarım.
Oturduğu kanepeden kalkıp kapıya doğru yönelecekken emin tuttu kolundan tekrar;

Emin: Tamam gel gitme bir yere anlatacam ama aramızda kalacak.

Esma: Söz benden asla laf çıkmaz anlat. Deyip eliyle ağzına fermuar işareri yapar.

Emin: Biz Songül ile... şey.. yani Songül ile ben...

Esma: Eee sen ile Songül ne hadi çatlayacam meraktan.

Emin: Biz birlikteyiz. Oh söyledim kurtuldum.

Esma büyük bir çıklık atar sevinçle;
Nee!!!

Emin: sus kızım bağırmasana.

Esma: yaa çok mutlu oldum. O zaman bir teşekkürü hakettim.