Zor'la Aşk ❤️‍🔥

İTİRAF

Kendimden nefret ettim, halimden, babamın beni bırakmasından, ama en çok da Emir'den..

Ne salakmışım. İstemediğim halde bana zorla sahip olan adama aşık olduğum için. Dün gece bütün acizliğimi kemiklerime kadar hissettirdi bana. Ellerimi yukarda birleştirip, ağzımı kapatması.. Gözyaşlarımın içimi yaka yaka akması.
Canımın yandığını bilerek sırf istiyor diye bana sahip olması.
Acımı anlatamam. Bitmişliğimi anlatamam. Yok oluşumu ise hiç.
Geceden beri bir kere kırpmadım gözümü. Korku ile bekledim. Ya tekrar gelirse diye. Ya ...

Oysa ki ısınmaya başlamıştım O'na. Gerçekten çok aptalım. Ne bekliyordum ki. Beni beklemesini mi? Beni GERÇEKTEN SEVDİĞİNİ mi? Hayır, hayır. Onun tek amacı vardı. Aldı. Direnişlerime acımadı. Yalvarışlarıma acımadı. Gözyaşlarıma acımadı. 'Kendimi yakarım, yine senin canını yakmam.' demişti değil mi? Şimdi yaksın kendini. Beni nasıl yaktıysa, bin beter yansın.
Ben gece yanmış olabilirim, ama küllerimden yeniden doğacaktım. Artık yeni Kumsal vardı. Geç alınmış bir karardı. Ama dönüşü yoktu.

Gece ne mi oldu?

Ben bekledim. Duygularımı açacaktım ona. Hıh. Aptalım işte. O daha fazla üzülmesin diye. Konuşacaktım işte. Karşılıklı diyecektim olmayan aşkı.

Yorgun olduğum için uyuyakalmışım. Işığı açmadan üzerime rahat bişey almak istedim. Ne geldiyse giydim. Yattım. Düşünürken uyuyakalmışım.
Sonra.
Onun kokusunu hissettim. Ama gözümü açamıyordum. Sonra yatakta hareketlilik hissettim. Üzerini çıkarmış kararmış gözleriyle bakıyordu. Gözü dönmüştü. Bir boğa gibi soluyordu. 'Ne oluyor?' Dememe kalmadan üzerimi çıkarmaya başladı. Ellerini tuttum ama hayır, gücüm yetmedi. Tamamen soydu beni. Elini tutan ellerimi tek eliyle yukarda kenetledi. Tek eliyle. Nasıl yetebilsin ki gücüm. Ben annesi öldüğünde babası tarafından terkedilmiş küçük bir kızdım. Yetemezdi gücüm ona. O çok vahşiydi.
Bağırdım. Avazım çıktığı kadar bağırdım. Diğer eli ile kapattı ağzımı. Ve ...

Düşündükçe midem bulanıyordu. Yapmayacaktı. Söz vermişti. Süreç tanıyacaktı bana. Gerizekalı, az daha bekleseydi istediği olacaktı zaten. Olumlu konuşacaktım ki ben....

İşi bitince ağzımdan çekti elini. Ellerimi serbest bıraktı. Kendine geldi. Belki de kendine inanamadı.

'Öz.. Ben. Ben özür dilerim.' Dedi ve çıktı.

Ben, örtüye sarındım. Çaresizliğime ağladım. Saatlerce. Sabahlara kadar. Öldürmeliydim. İçimdeki ona olan sevgiyi. Öldüremesem bile diri diri gömecektim.
Sevgiyi hiç haketmiyordu.

Karşıma çıkacak yüzü var mıydı? Varsa ne diyebilecekti bana? Ama Emir bey açıklama yapmaz. Sebep sunmaz.
'İstedim aldım.' Der. Her zamanki gibi.

Dün gece olacak olan konuşma hiç bir zaman yapılmayacaktı.
Gözlerim çok ağrıyordu. Uyumadığım için. Daha doğrusu, uyuyamadığım için. Sabah 9 sularıydı. Evde ses yoktu. Evde yoktu sanırım, umarım. Biraz uyusam. Ama korkuyordum. Gelir diye. Kilitleyebilseydim uyurdum. Ama kilidi yo.. bir dakika. Kapıda anahtar vardı. Ne o, vicdanını mı rahatlatıyordu? En azından buna hakkım olduğu aklına gelmiş olmalıydı. Hemen koştum. Kapıyı kilitledim. Yerde havlu vardı. Banyodan çıktığında kurulandığı havlu. Dün gece.
Gittim. Havlunun yanına diz çöktüm. Aldım elime celladımın son bıraktığını. Kokusu geldi burnuma. Hayır.
Hıçkırdım.
İçim acıyordu. Bana bilemezsin demişti. Buradaki ağrıyı bilemezsin. Biliyorum işte. Ne işe yaradı şimdi?
Yavaşça burnuma yaklaştırdım. Gözlerimi kapattım. Derin bir nefes çektim içime. Mevzu nefes değildi. Kokusu. Önceden nefesimi kesen adam şimdi bana nefes mi oluyordu?
Böyle olmamalıydı. Ben burayı sevmiyorum ki. Ben o adamı sevmiyorum ki. Ben artık kendimi bile sevmiyorum...
Gözyaşlarım aktı yine.
Ben artık neye yanacağımı şaşırdım.
Buraları yakıp yıkmam gerekmiyor muydu şimdi?
Ona küfürler etmem, bela okumam gerekmiyor muydu?
Acıyı neden ben çekiyordum? Adetsizlikti bu.