Μαύρο Ρόδο//🥀

Σειρά μου

Ο Πέτρος περίμενε τον Λευτέρη να βγει

"Έλα, ξύπνησε"

Ο Πέτρος πετάχτηκε και μπήκε μέσα.Τα μάτια της ήταν ανοιχτά,τον κοιτούσε.Με αργά βήματα προχώρησε και πήρε το χέρι της στο δικό του

"Γεια"

Είπε η Άννα

"Γεια"

Είπε ο Πέτρος προσπαθώντας να χαμογελάσει

"Που ήσουν?"

"Στο τμήμα..Πως είσαι?"

"Δε νιώθω πόνο,μόνο ένα μούδιασμα "

"Ξέρω "

Η Άννα χαμόγελασε

"Τρίτη φορά που με σώζεις"

"Όσες χρειαστεί"

"Νόμιζα θα τρελαθώ,ώρες ολόκληρες και ούτε ένας δεν έβγαινε να μου πει μια λέξη"

Είπε ο Πέτρος νιώθοντας δάκρυα χαράς και λύπης να τρέχουν από τα μάτια του

"Πέτρο μου"

"Τρόμαξα τόσο που προσευχήθηκα,στον Αϊ Γιώργη,στο Θεό,να με αφήσουν να κρατήσω το λουλούδι που πήρα από τον κήπο τους,το μαύρο ροδο μου "

"Μαύρο Ρόδο?"

Είπε η Άννα

"Δεν ξέρω,έτσι είπα,να με αφήσει αυτό το ρόδο που τόσα χρόνια ήταν στα μαύρα κρυμμένο,να με αφήσει να το κρατήσω,να ανθίσει,να μη μου πάρει τη μεγαλύτερη ευκολία της ζωής μου"

Η Άννα χαμογέλασε

"Έπρεπε να με έλεγες έτσι από την αρχή"

"Η αλήθεια είναι ότι έχασα μια καλή ευκαιρία"

Γέλασε ο Πέτρος

"Κάποια στιγμή ένιωσα σαν να πετούσα, γαλήνη αλλά και τόση μοναξιά.Δε ήσουν δίπλα μου"

Ο Πέτρος έσκυψε και φίλησε το χέρι της.
Σιγά σιγά τα μάτια της έκλεισαν και κοιμήθηκε.Ο Πέτρος την κοίταξε και χαμογέλασε

"Σειρά μου"

Είπε και της χάιδεψε το μάγουλο πριν βγει από το δωμάτιο

"Κοιμήθηκε"

Είπε ο Πέτρος

"Ποτε θα την πάνε σε δωμάτιο?"

Ρωτησε ο Λουκάς

"Δεν ξέρω.Ο πατέρας μου και ο Λευτέρης?"

"Κάτω, είναι κι η Αλεξία "

"Η Αλεξία?"

"Ήταν μπροστά όταν έφαγε η Κυρά τον Βίκο, είναι με τη μάνα του "