Οι μέρες πέρασαν και τα δύο παιδιά ξαναβρήκαν τον ρυθμο τους
"Άσε με να σε ζωγραφίσω"
"Κανονικά εγώ πρέπει να το κάνω,έχασες το πρώτο μου πορτραίτο"
Η Άννα χαμήλωσε το βλέμμα της και χαμογέλασε
"Το έσκισα"
"Τότε,κάτσε να σου κάνω ένα που θα φυλάξεις σε όλη τη ζωή"
Ο Πέτρος πήρε το μπλόκ και άρχισε να την σκετσαρει.Το χέρι του πήγαινε μόνο του,ενώ αποτύπωνε το πρόσωπο της στο χαρτί
"Έτοιμη"
"Τόσο γρήγορα?"
"Πες "
Η Άννα πήρε το μπλόκ στο χέρι της και χαμογέλασε
"Σίγουρα θα το φυλάξω.Τωρα σειρά μου"
Ο Πέτρος ετοιμάστηκε και η Άννα ξεκίνησε να ζωγραφίζει.Ποσο όμορφος ήταν,το μολύβι γλιστρούσε στο χαρτί καθώς σχεδίαζε προσεκτικά τα χαρακτηριστικά του.
"Έτοιμος"
"Θα το βάλω σε κορνίζα,πάνω από το κρεβάτι μας"
Ο Πέτρος άφησε το μπλόκ και το μολύβι στην άκρη και άπλωσε το χέρι του προς την Άννα
"Ξέρεις τι έχω παρατηρήσει"
Είπε ο Πέτρος
"Τι?"
"Από την πρώτη στιγμή, τα χέρια μας είναι ο τρόπος που δείχνουμε την αγάπη μας,από την φορά που έπιασα τα τρεμάμενα χέρια σου,όταν μου καλύψες το στόμα,όταν χαϊδεύει το πρόσωπο μου, σχεδόν πάντα κρατάμε το χέρι του άλλου"
Η Άννα πήρε το χέρι του και το έβαλε στο μάγουλο της
"Θες να πάμε βόλτα στον κήπο?"
"Το έχεις παρακάνει,άσε λίγο το πόδι σου να ξεκουραστεί"
"Τότε ελα να κάτσουμε αγκαλιά"
Η Άννα σηκώθηκε και έκατσε δίπλα του στο πάτωμα
"Άννα,θέλω να σε ρωτήσω κάτι?"
"Ακούω"
"Πριν σε γνωρίσω ήταν να ανοίξω με αυτόν τον βλάκα τον Φραγκίσκο ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στο Λονδίνο.Το άφησα στην άκρη γιατί ήθελα να είμαι μαζί σου.Τωρα που σε έχω δίπλα μου,θέλω να ξέρω αν θα με ακολουθούσες?"
"Δεν ξέρω αγγλικά,παρά μόνο τα βασικά"
"Θα μάθεις,άλλο σε ρώτησα,θα το έκανες?"
"Μέχρι την άκρη του κόσμου "
"Θα αρχίσω να κοιτάζω πάλι για χώρο"
