"Μου φαίνεται σαν όνειρο"
"Δεν είναι"
"Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο"
Το βλέμμα της ήταν γεμάτο αγάπη,μια θάλασσα απέραντη, καταγάλανη και ήταν δικιά του.Δεν έβλεπε φόβο όπως την πρώτη φορά, έβλεπε φως, αγάπη
"Τι σκέφτεσαι?"
"Τα μάτια σου είναι σαν δυο θάλασσες,με προσκαλούν,αυτό το βλέμμα σου το περίμενα"
Η Ελισάβετ χαμόγελασε,τα λακάκια της εμφανή στόλιζαν το χαμόγελο της
"Μετά,πως συνεχίζουμε από εδώ?"
"Θέλω να σε δούμε όλοι,να δεις τον κόσμο μου με τα δικά σου μάτια"
"Δε φοβάσαι τις αντιδράσεις?"
"Δεν φοβήθηκα το θάνατο τον ίδιο"
"Φαντάζομαι ότι πολλές θα με τρώνε με τα μάτια τους"
"Τότε να κοιτάς τα δικά μου "
"Στο μαγαζί του πατέρα σου που θέλει να μας πάει ο Λουκάς?"
"Ναι,και θα είσαι εκεί να με βλέπεις μόνο δικό σου"
"Δικό μου"
"Περίμενε "
Ο Πέτρος γύρισε και εμφάνισε ένα καβαλέτο πίσω από την κουρτίνα
"Πέτρο"
"Δεν ξέρω από που θα αρχίσεις όμως έχεις χάρισμα,θα μπορούσες να γίνεις σπουδαία καλλιτέχνης"
"Ελπίζω"
"Ελισάβετ,αυτό το σπίτι μπορεί να γίνει και δικό σου"
"Δηλαδή?"
"Στο σπίτι μου μυρίσει μπαρούτι,στο σπίτι σου δεν θα είμαστε μόνοι.Θελω να δε έχω για μένα χωρίς μπράβος, πατεράδες, Γεράσιμους.Να σε χαρώ και να με χαρείς,σα ζευγάρι..αν θες"
Τα μάτια κοίταζαν μέσα στην ψυχή της,πως μπορούσε να αντισταθεί
"Ζευγάρι"
"Ναι"
"Ελπίζω να έχεις αρκετή υπομονή"
"Δεν το χω απόδειξει?"
"Και με το παραπάνω, όμως συνήθως στα ζευγάρια...εγώ .."
"Ελισάβετ,όλα θα γίνουν σε ότι ρυθμο θες,το κάθε ζευγάρι έχει δικό του ρυθμο και μην ακούσεις κανέναν.Μονο όταν είσαι έτοιμη εσύ,όταν.. μέχρι τότε θα με κρατούν τα χείλη σου"
Η Ελισάβετ χαμήλωσε το βλέμμα της και γέλασε
"Σ' αγαπάω"
"Ακούγεται σαν μουσική"
