Η διαδρομή ήταν μικρή μέχρι το σπίτι.Ο Λευτέρης πέταγε από τη χαρά του αφού πλέον το κοριτσάκι του θα γύριζε πίσω στο σπίτι της,στο δώματιο της που την περίμενε αλλά και σε αυτόν,που παρα τα λάθη του ήταν κ πατέρας της που τη λατρεύε.
"Άννα,θέλεις τίποτα να πάρουμε να φάμε από την Ευτυχία?"
Η Ελισάβετ σαστηκε
"Πατέρα,δεν μπορώ να συνηθίσω το Άννα .Μου φαίνεται ξένο,σαν να ανήκει σε άλλον άνθρωπο"
"Εντάξει,θα το πάμε σιγά σιγά"
"Ευχαριστώ"
Αφού φτάσανε σπίτι η Ελισάβετ ανέβηκε στο δωμάτιο της να τακτοποιηθεί και να πλήθει.Σιγα σιγά ξεντυθηκε και μπήκε κατω από το ζεστό νερό.Ειχε πόσες μέρες να νιώσει το νερό στο σώμα της,το άρωμα του σαπουνιού.Αφου πλύθηκε και στέγνωσε φόρεσε πάλι το ράσο χωρίς το μαντήλι.Ξαφνικα άθελα της κοιτάξε τον εαυτό της στον καθρέφτη όμως δεν έφυγε ούτε τον έκρυψε, αντίθετα στάθηκε.Η μορφή της,το πρόσωπο της.Σιγα σιγά μάθαινε να συνηθίζει το πρόσωπο της,που της φαινόταν ξένο.Ηταν η ίδια,η μορφή της.
"Ελισάβετ"
Η φωνή του πατέρα της την συνέφερε και βγήκε από το μπάνιο
"Ναι, πατέρα"
"Θα πάρω να παραγγείλω κάτι από την Τρίπολη"
"Εντάξει,πατέρα"
Η Ελισάβετ πήγε στο δωμάτιο της όμως συνειδητοποίησε ότι δεν είχε αλλα ρούχα
και έτρεξε να τον προλάβει
"Πατ-"
Σταμάτησε στη μέση της σκάλας ξαφνιασμένη
"Γεια"
Δεν ήταν ο πατέρας της, μπροστά της όρθιος στεκόταν ο Πέτρος
"Πέτρο"
Έτρεξε και κατέβηκε
"Πώς?Οι γιατροι είπαν ότι θα έμενες μέσα"
"Οι γιατροί είπαν,αν θα άκουγα ήταν δική μου απόφαση"
Η χαρά της παραμερίστηκε και ήρθε στην επιφάνεια η ανησυχία για την υγεία του
"Πέτρο, σε παρακαλώ, πήγαινε πίσω για σένα"
"Εδώ επέζησα 4 μέρες με μια σφαίρα,συν ξύλο με μόνο φάρμακο την αγκαλιά σου,τι να μου πουν οι γιατροί?"
Η Ελισάβετ τον πλησίασε κι έπιασε το χέρι του
"Έλα δω"
Ο Πέτρος την τράβηξε ελαφρά,προσκαλώντας την σε μια αγκαλιά.Η Ελισάβετ τον αγκάλιασε και για μερικές στιγμές κάνεις δεν κουνήθηκε,μόνο απολάμβανε το άγγιγμα του άλλου
