"အန်တီHan Junkyuပြန်ရောက်ပြီးလား"
ထမင်းစားပွဲတွင်ထိုင်လျက်ရှိသောသဌေးကတော်ရဲ့အမေးဖြစ်ခြင်း။
"ရောက်နေပြီး ommaအိမ်မှာမရှိတုန်းက"
Harutoဖြေလာချေ။
"ဒါဆိုသားကြီးကိုသွားခေါ်လိုက်ပါဦး"အန်တီHanအာ မှာကြားချင်။
"ဟုတ်ကဲ့"
ဆိုကာအန်တီHanထမင်းစားခန်းမ မှ
"ကဲဘာပြောစရာရှိသလဲ သားငယ်"
ဝင်ထိုင်ကတည်းကမျက်ဆံကို သခိုးမျက်နှာထား ဖြင့်လှန်ကြည့်၍နေတဲ့ Harutoကိုမေးလိုက်ခြင်း။
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး"
"ဟုတ်ရဲ့လား"
Haruto မပြောရန်ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားသော်ငြားလဲမနေနိုင်တော့ဖြင့်...
"Omma Junkyu hyg ဒဏ်ရာရလာတယ်ဖန်ခွက်ရှတာအဲ့တာသူအဆင်ပြေလားမေးကြည့်ပါလား"
"ဟယ်တော် အနာကကြီးလား"
"ဟုတ်ကြီးတယ်omma"
မျက်နှာမူရာမှာအလွန်းပင် စိတ်ပူနေဟန်ကြောင့်
Mrs Kimမှာပြုံးပန်းဝေနေ ကျန်တာမဟုတ်ညီကို
ချင်းချင်းစိတ်ပူ ဂရုစိုက်ပေးနေသည်ကိုပင်။
"သားမေးလိုက်ပေါ့ဒီလောက်ပူပန်နေလဲ"
"ဘယ် ဘယ်သူက..ဘယ်သူ့ ကိုပူပန်နေလို့လဲ"
"ဘာဖြစ်ကြတာလဲomma"
Harutoရဲ့အလန့်တကြားအပြုမူကလှေကား
အဆင်းရှိJunkyuကိုဝရုန်းသုန်းကားအခြေနေသို့ပြောင်းလဲလျက်။
"အယ်...ommaအမှားပါ ဆောတီပါရှင်"
ရယ်သံရောနှောဟန်ဖြင့် ရှက်သွေးဖြားနေတဲ့သား
ငယ်ကိုကြည့်ရင်။
"လာထိုင်လေJunkyu ကြောင်အံအံကြီးနဲ့အဲ့မှာပဲရပ်နေတော့မလို့လား"
"ဟုတ်ပါဘူး အသံကြားလိုက်လို့ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲလို့ပါ"
"သားညီလေးက သားကို...."
"ထွေးထွေးထူးထူးမဟုတ်ပါဘူး"
အခြေနေဟာ တရာခံဖြစ်သူHaruto ကမျက်မြင်သက်သေသဌေးကတော်ကိုနှုတ်ပိတ်လိုက်ခြင်းလိုပင်။
"ဟဟ..ထားပါတော့ ခုစားကြရအောင် သားတို့အဖေကဒီနေ့အလုပ်များနေတယ်အပြန်နောက်ကျမယ်တဲ့"
"ပင်ပန်းနေတော့မှာပဲ"
"ဟုတ်တယ်Junkyuရယ် ရုံးခွဲအသစ်အတွက်"
