လမ်းတစ်လျှောက် ကားလမ်းမကြီးအထက်
အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ကားလမ်းကြောင်းကြားတွေကြား
ပွတ်ကာသီကာဖြစ်တော့မည့်စဲစဲ သီသီကလေး
ဝင်ကျူံးတော့မည်စဲစဲ အချိန်တွေဟာမရေမတွက်
နိုင်အောင်ကိုပါ။ အနောက်မှလိုက်လံ ပါနင်းသူမှာလဲ
ရင်တမမဖြင့် အသက်ရှုးမချောင်နိုင်။ ကြောက်
စိတ်တွေလဲရောနှော နေတာရယ်ကြောင့်လက်တွေ
မှာလဲတင်းကျပ်စွာ ဖက်တွယ်ထားနေပြီး။
မောင်းနင်းသူHarutoမှာလဲ ကျေနပ်နေသည်။ အရှိုင်းတွေမြင့်တင်လေ ခါးကိုသိုင်းဖက်လာသည်မှာပို၍တင်းကျပ်လာလေဆိုတာကို စိတ်ကျေနပ်မူတွေဖြစ်နေသည်။ အကြောင်းသိလို့ကို မြင့်သထက်မြင့်လာတဲ့အရှိုင်းအဟုန်။
ဆိုက်ကယ်ကို တစ်နေရာမှာထိုးရပ်လိုက်ပြီး စက်တွေသတ်လိုက်ပြီးဖြစ်သောလဲ အနောက်က
ဝပ်နေတဲ့ကြက်ပေါက်လေးကတော့ ကြောက်စိတ်
တွေမပျောက်ပျက်သေး။
"ခါးကိုဒီတိုင်းဆက်ဖက်ချင်ရင် အခကြေးငွေတော့ပေးရမယ်"နောက်လှည့်ကာသတိပေးလိုက်သည်။
"မဖက်ပါဘူး ငါမဖက်ထားရင်ပြုတ်ကျမှာဆိုလို့"
လက်ကို ရုတ်ကာအကြောင်းပြချက်တွေပေးတော့သည်။
ဟွန့် လို့အသံမည်းရင်း
"ကျွန်တော်က Hygကြောက်လို့ထင်နေတာ"
"ကြောက်စရာလား သွားပြီး"
လိပ်ပြာမလုံ တော့ဒီနေရာမှခပ်သုတ်သုတ်ခြေ
ကုန်သုတ်ရန်ဟန်တော့သည်
"နေဦး"
"ဘာလဲ"
စိတ်မရှည်တဲ့ ခပ်ပြတ်ပြတ်အသံဖြင့်
"အဲ့ဦးထုတ်ကြီးနဲ့ကျောင်းခန်းထဲဝင်သွကျောင်းသားခေါင်းဆောင်ကြီးအလှောင်ခံထိနေမယ်"
ရယ်သံနှောနေသည့် အသံရောတွေနဲ့။
"ရော့"
ဦးထုတ်ကိုကမ်းပေးလိုက်ချေ။
"Haruto...Sunbae တို့ကသိကြတာလား"
Harutoရှိရာ ဝမ်းပန်းတသာပြေးချရင် မထင်မှတ်ပဲ
JunKyuကိုတူတူတွေ့လိုက်ရတော့သိချင်စိတ်များ
ဖြင့်မေးလိုက်သည်။DaEunက သူတို့နှစ်ယောက်
ဆက်ဆံရေးရှိမယ်လို့တောင်မထင်ခဲ့။
"ပြောစရာလေတွေရှိ လို့တိုင်စာတွေနဲ့ပက်သတ်ပြီး"
"ဘာတိုင်စာလဲSunbae"
