"အကုန်လုံးသိမ်းလို့ရပါပြီး"
"ဟုတ်ကဲ့"
ကျောင်းသား၊သူတို့ရှိမှသံပြိုင်ထွက်လို့လားသည်။
"သိမ်းရမယ်ဆိုတော့ညီနေကြတာ ဒါနဲ့ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်"
"ဟုတ်"
"အိမ်ပြန်ချင်နေပြီးထင်တယ်အားတော့နာပေမဲ့လဲJunkyuကရုံခန်းထဲဒီစာလုပ်တွေပို့ပေးနော်"
အိမ်ပြန်ဖို့အခန်းအပေါက်ဝတောင်ရောက်လို့နေပြီးဖြစ်တဲ့Junkyuမှာမအီမသာနဲ့လုပ်ပေရတော့မည်။ကျောင်းဆင်းသည်နှင့်အိမ်တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန် ၊ရေအေးအေးလေးချိုး ၊ပြီးရင်တစ်နေကုန်ညောင်းချိနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုအနားပေးမယ်လုပ်ထားသောလဲ
ယခုအခါပျောက်ဖျက်ကုန်ပြီးဖြစ်သည်။
ရုံခန်းနဲ့အခန်းကတောင်နဲ့မြောက်၊ သယ်ရမှာကတောင်လိုပုံ နေတာကိုတွေးရင်မရှိမဲရှိမဲ့အားတွေရှော့လျော့...
"ငါကူသယ်ပေးရမလား"
အတန်းထဲကသူတွေအကုန် အလျိုလျိုလစ်
ထွက်ကုန်ကြပေမဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူမှာမေးလာလို့ရှာတယ်..
"ရပါတယ် TaeGi "
"အဲ့ဆိုတာဝန်ကျေလိုက်ပါဦး တာ့တာ့"
"ဩော ဒါသူငယ်ချင်းတဲ့မကူညီခိုင်းလဲဇွတ်ကူညီပါလားခုတော့ငါတစ်ယောက်ထဲသယ်ရတော့မယ်"
ကူညီတာကိုငြင်းဆန်းပြီးမှ နောင်တတွေနဲ့ တစ်ယောက်ထဲငြီးငြူးရင်ကျောင်းသားခေါင်ဆောင်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ပဲတာဝန်ကိုထမ်းဆောင်ရတော့မည်ဖြစ်သည်။
.
.
.
.
.
.
"တစ်ရက်တာ တော့ပြီးပြီး"
DaEunအပျင်းကြောဆန့်ရင်ပြော၍လာသည်။
"ပြန်ပြီး ဒါရိုင်ဘာရောက်နေလောက်ပြီး"
MinJaeမှနှုတ်ဆက်စကားဆိုတော့ သူငယ်ချင်း
နှစ်ယောက်မှာလဲပြန်၍နှုတ်ဆက်သည်။
"တူတူအောက်ဆင်းကြမလား"
"အွန်း အရင်လဲတူတူဆင်းတာကို"
အခုတလော Harutoအထူးဆန်းတွေလုပ်နေလွန်းလို့DaEunအံ့အားသင့်ခြင်းမရှိတော့ပါ။
"ဟုတ်တယ်နော်"
Haruto မှာလွန်ခဲ့တဲ့တစ်နေ့ကMinJae ရဲ့စကားကြောင့်DaEunနဲ့ရှိချိန်ကပ်သိကပ်အောက်ဖြစ်နေတာကတော့လိမ်၍မရ..
"သူပြောတာသေချာမသေချာ သိအောင်လုပ်ရမယ်"
"ဘာပြောတာ"
ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေလုပ်ရုံနဲ့မကျေနပ်လို့အခု
တစ်ယောက်ထဲတစ်ကမ္ဘာစကားတွေပြောနေပြီးလားလို့စိတ်ထဲမြည်းနေတဲ့DaEun..
