Laurel Trio:THE BADASS SISTERS (🌹)

Chapter 30

Jenny Xcyril POV

Mag-isa akong nasa living room. Hinayaan ko na muna sila Manang ang umasikaso duon lalo na't konti na lang naman ang bisita

Gusto ko umiyak.. Gusto kong mag wala.. gusto kong magalit pero hindi pa pwede...

Hindi ko pwedeng ipakita sa mga kapatid ko na mahina ako dahil alam kong sobra sobra silang nasaktan sa nangyari

Hindi ako pwedeng maging mahina dahil kailangan ko pang asikasuhin ang mga bisita

Kailangan kong maging matatag dahil ako na lang ang pwedeng asahan ng pamilya sa ngayon

Alam kong sinusubsub ni Daddy ang sarili sa trabaho dahil hindi nito kaya ang nangyari kay Mommy

"Hindi ako pwedeng umiyak." mahinang wika ko saka mabilis na pinunasan ang luhang dumaloy sa pisngi ko

"M-mommy..." mahinang wika ko saka sinubsub ang mukha sa palad ko saka tahimik na hinayaan ang sariling umiyak

Ayos lang namang umiyak ako ngayon diba? Mag-isa lang naman ako

"S-sobrang n-nasasaktan ako, Mommy... Bakit kailangan mong mawala agad? bakit iniwan mo kami?"

"We Still need you."

"I Still need you."

"Mahal na mahal kita, Mommy."

"I'm sorry... sorry kung hindi kita naligtas, Mommy..."

"Ako dapat Yun... Ako dapat yung nasa pwesto mo kung hindi... hindi mo sinalo yung balang para sa'kin..."

"Sana nandito ka pa... Sana buhay ka pa.. Kasama nila... Bakit mo kasi ginawa yun, Mommy? Bakit?! Sama hinayaan mo na lang ako... "

" Jen? "mabilis na pinunasan ko ang luha sa pisngi ko saka pasimpleng huminga ng malalim bago naka ngiting hinarap si Manang

" Bakit po, Manang? "naka ngiting tanong ko, ilang sandali munang tinitigan ako nito bago sumagot

" May mga dumating na tatlong lalaki actually yung naging busy niyo noon."wika nito

" Bakit po? Ano pong nangyari? "takang tanong ko

"Galit na galit na pinaalis sila ni, Je tapos nagalit si, Jess sa ginawa niya mabuti na lang at hindi sila dinig at kita ng mga bisita."wika nito

" Nasaan po sila? "tanong ko rito. agad akong nag paalam rito at mabilis na pumunta sa Dining room kung nasaan sila

"They don't have choice!"rinig kong wika ni Ate Jess habang palapit ako kung nasaan sila

"They're also victim here. They have their reason, Jean!ilang beses ko bang dapat sabihin sayo yun? Hindi nila ginusto! Hindi!"

" Kung sana pinakinggan mo sila, kung sana hinayaan mo siyang magpaliwanag sayo—"

" I don't need their damn explanation!"Do they really need to shout to each other?

"Para ano?Para mapaniwala na naman sa kasinungalingan nila?Para matulad sayo?Mauto ulit?No. Jesshane. I won't let that happen."Halatang nagpipigil lang ito ng galit

Dahil ba sa'kin kaya sila nagkakaganito?

"Duwag ka! Duwag ka, Ate Jean!Hindi mo sila kayang pakinggan dahil hindi mo matanggap sa sarili mong talo ka! Sobrang Duwag mo!"sigaw ni Jess kay Ate

" Hindi ako duwag!Prinoprotektahan ko lang kayo! Ginagawa ko lang ang tungkulin ko bilang Ate niyo! Bakit ba hindi mo makita yun, Jesshane? They're not good for us. He's not good for you!"

" You don't know what's good for me, Ate! You're being selfish!" Can they stop?Can they just stop?

"Tignan mo kung anong nangyayari sa'tin ngayon, Jesshane. Dahil sakanila kaya tayo nandito ngayon."

" No, Ate Jean. We're fighting because you don't know how to listen. Hindi mo alam pairalin ang puso mo. You're being heartless. He makes me happy."Jess

"You're the one who's hurting me!"sigaw nito " You want me to leave the man I love? Isn't that selfishness? I love him. We love each other."umiiyak nitong sigaw

Umiiyak na naman ang Ate ko, at kasalanan ko yun diba? Kasalanan ko

" You're doing what the best for You, not for us, Jean."

Kasalanan ko bakit sila nag-aaway ngayon

'This is my fault,'

Mali ba talaga yung naging desisyon ko? Gusto ko lang naman na maging masaya sila, Hindi ganito

"Please Stop.... Stop fighting..."mahinang paki-usap ko pero parang walang nakakarinig dahil patuloy pa rin ang pagtatalo nila

"Stop... Stop please... Stop fighting.... Stop shouting..."paulit-ulit kong paki-usap. Ako dapat ang sinisisi nila. Ako ang may kasalanan diba?

"I said...STOP!"buong lakas kong sigaw umaasang maririnig na nila

"Jen.."bakas ang gulat sa mga mata nila ng makita nila ako, Hindi siguro nila namalayan ang pagdating ko

"Stop fighting please,"mahinang paki-usap ko "Stop shouting,"

"Jenny," pagod na pagod na ako, kailan ba matatapos 'to? Bakit hindi na lang sila magusap ng maayos

Bakit mas inuna pa nila ang mag-away kaysa sa asikasuhin ang burol ni Mommy?

"It's, Mom funeral can we mourn quietly? Respect her wake."it's Mom funeral and it's my fault

"Did you ever ask, Dad if he is okay?He buried himself with work para kahit papano mawala yung sakit na nararamdam niya sa pagkawala ni, Mommy."

"Bakit nandito kayo ngayon nagtatalo, instead na nandun kayo sa labas inaasikaso ang mga bisita? Instead na damayan at kamustahin si Daddy?Kahit si, Daddy na lang ang alalahanin niyo. Huwag na ako."ngumiti ako, kasalanan ko naman ito, maybe this is my karma

" We made promise to, Mom na kahit anong mangyari. We have each other back. Please. Fix this."paki-usap ko

" Huwag na tayong dumagdag sa bigat na nararamdam ni Daddy. We're not just sisters, we're triplets."hinawakan ko ang kamay nilang dalawa saka mahinang pinisil

" I hope you remember our promise to each other."nakangiting wika ko saka tinalikuran ang dalawa

Dahil kung magtatagal pa ako sa harapan nila, baka hindi ko na mapigilan ang sarili kong ipakitang mahina ako

Pagod na akong magkunwari. Hanggang kailan ko kayang pakitang matatag ako?pwede bang hayaan ko muna ang sarili kong maging mahina?

Pero pagginawa ko yun saan sila kukuha ng lakas?Anong mangyayari sa'min kung kaming tatlo ay magpapakita ng kahinaan? Kailangan kong magpakatatag para saming tatlo

pagod na pagod ako...

Sising-sisi na ako..

Kung sana hindi ako nag pabaya hindi mangyayari to'....

Ang hirap...Ang hirap hirap ng mag panggap na ayos lang Ako

Naghalo-halo na lahat ng nararamdaman ko...

Hindi ko naalam ang gagawin ko...

Hindi ko na alam ang uunahin ko...

Litong-lito na ako sa nangyayari sa buhay ko...

Pero isa lang ang sigurado ako.. pagod na pagod na ako at gusto ko na lang mag-pahinga

"Jenny..." kiming ngumiti ako kay Winter halata sa mga mata nito ang sobra sobrang pag-aalala

"Everything will be okay, Wife.." mahinang wika nito saka mahigpit na niyakap Ako

"I love you, Winter.." wika ko rito

"As I do. Wife... I love you." ngumiti ako rito saka sinandal ang ulo sa dibdib nito at hinayaan ang sariling lamunin ng dilim pero may narinig pa akong sinabi nito

"I'm always here for you, Wife. I'm always here like what I promise to you when we said our vows to each other..."