that one day/იმ ერთ დღეს

7.

დილის ხუთ საათზე ჩემმა ტელეფონმა გამაღვიძა, ვიღაცა მირეკავდა, დღეს შაბათი იყო სამუშაოზე წასასვლელი არ ვიყავი, თვალები არც გამიხელია ხელს, ვურტყამდი მაგიდას და ტელეფონს ვპულობდი, ხელში ავიღე და ცოტათი თვალი გავახილე, რომ მეპასუხა გათიშვის მაგივრად.

-გისმენთ.(ნია)

-გეძინა?(დემეტრე) თვალები ფართოდ გავახილე და საწოლიდან წამოვხტი.

-იცი დილის ხუთი საათია.(ნია)

-ვიცი, ამ დროზე ვარჯიშობ.(დემეტრე)

-მერე ჩემგან რა გინდა?(ნია)

-შენ ჩემი ძიძა ხარ ფაქტიურად.(დემეტრე)

-მხოლოდ შენს სახლში, თან დღეს შაბათია და ვისვენებ.(ნია)

-არ გინდა შევხვდეთ?(დემეტრე) ნეტა რა უნდა ამ დილა ადრიან, მაგრამ რატომღაც წასვლა მინდოდა.

-კარგი, სად შევხვდეთ.(ნია)

-კარგი? მაოცებ.(დემეტრე)

-გადავიფიქრებ.(ნია)

-არა, ხიდთან შევხვდეთ.(დემეტრე)

-ასე დილა ადრიან მანდ რა გინდა?(ნია)

-ნახევარ საათში აქ იყავი, კარგად.(დემეტრე) გამითიშა.

რანაირი შეხვედრაა ეს, ნახევარ საათში იქ რანაირად მივიდე, მალე წამოვხტი ფეხზე ჩავიცვი და სწრაფად გავიქეცი, რა ჩავიცვი მე თვითონაც არ ვიცი, როდესაც მივედი არავინ არ იყო, სრულიად ცარიელი იყო, ზემოთ რომ ავედი დემეტრე დამხვდა მიყუდებული ტელეფონით ხელში, ახლოს მივედი და დავუძახე.

-ცნობილ მსახიობს გავხარ შორიდან.(ნია) თავი აწია და შემომხედა და გაეღიმა.

-მოხვედი? მეგონა არ მოხვიდოდი.(დემეტრე)

-მაინტერესებდა რა გნებავდა, მე ხომ შენი ძიძა ვარ ფაქტიურად.(ნია)

-ასეც არის, უბრალოდ მოწყენილი ვიყავი და ვიფიქრე ჩემთან ერთად გაისეირნებს თქო.(დემეტრე)

-ამ დროზე მძინავს.(ნია)

-ამ მომენტში ხომ არ გძინავს.(დემეტრე)