that one day/იმ ერთ დღეს

11.

სრულიად სველი ნამტირალები მივედი ჩემებთან, თვალები ჩაწითლებული მქონდა, მაგრამ არ მეშინოდა თუ რამეს მეტყოდნენ მშობლები, მათთვის არაფრის დამალვას არ ვაპირებდი, ძალიან მციოდა ეს ბოლო იყო რაზეც შეიძლებოდა მედარდა, კარებზე დავაკაკუნე და კარები მამაჩემმა გამიღო, ეს პირველი შემთხვევა იყო როდესაც მისი დანახვა ძალიან გამიხარდა.

-მამა...(ნია)

-ნია? სულ სველი ხარ, მოიცვა მოსაფარებელს მოგიტან, შემოდიმ(მამა)

მამა გაიქცა და ოთახიდან მოსაფარებელი მომიტანა, შემომახვია და მამშრალებდა, გულში ჩამიკრა მათბობდა, მაჩვენა რომ მისთვის სულ ერთი არ ვიყავი, ამას ვერასდროს ვხედავდი, არაფრის დამალვას არ ვაპირებდი მამაჩემისთვის, რატომღაც გული მეუბნებოდა რომ ყველაფერი უნდა მომეყოლა.

-მამა.(ნია) თან ვტირივარ და თავ ვცდილობ მოვუყვე მომხდარის შესახებ, მაგრამ ვერ ვჩერდები.

-რა მოხდა? კარგად ხარ საყვარელო?(მამა) გაკვირვებული მიყურებს, ალაბათ თვითონაც უკვირს რომ არ ვეჩხუბები და მის თავიდან მოცილებას არ ვაპირებ.

-გული მტკივა მა, ძალიან მტკივა.(ნია)

-რატომ? რა მოხდა?(მამა)

-მინდა დავიცალო, მინდა ვიღაცას ყველაფერი ვუთხრა.(ნია)

-დედა არ არის სახლში, წამო მისაღებ ოთახში და ყველაფერზე ვილაპარაკოთ.(მამა)

მისაღებ ოთახში შევედით დავჯექი, მამამ ცხელი რძიანი ყავა გამიკეთა და მომიტანა, თავისთვისაც მოიტანა, დავჯექით და ყველაფერზე ვილაპარაკეთ, ყველაფერი ვუთხარი, ვუთხარი რომ იდიოტი შემიყვარდა, ვუთხარი რომ თავი დაკარგული მეგონა და ვეღარსად ვეღარ ვპოულობდი, ჩემი გონება სადღაც შორს იყო და მე მას ხსნას ვერ ვაწვდენდი, მინდოდა რომ პირში მეთქვა დემეტრესთვის ძალიან ბევრი ცუდი რამ, მივხვდი რომ მას არასდროს არ ვყვარებივარ, პირველად ვიგრძენი ასეთი სიყვარული და თურმე ტყუილი ყოფილა, ჩემი ბედნიერება ყველაფერ ეს დადგმული მეგონა, რომელიც რიალურად არც არასდროს არ მოხდებოდა, მე წამოვედი ქავთარაძეებიდან მაგრამ ის უკან არც კი გამომყოლია, მინდოდა რომ თავისი დანაშაული ენანა ცოტათი მაინც, მაგრამ ამას ვერ ვგრძნობდი, ბედნიერი ვიყავი იმ მომენტში როცა ის იყო ჩემს გვერდით, მაგრამ ეს ბედნიერება უკვალოდ გაქრა, მხოლოდ ცუდი მიტრიალებდა თავში, კარგზე ვეღარ ვფიქრობდი, მეხსიერებიდან მისი წაშკა მინდოდა რომ გული აღარ მტკენოდა, ცხოვრების გაგრძელება მჭირდებოდა, მაგრამ არ შემეძლო ეს ზუსტად ვიცოდი ვერ გავაგრძელებდი ცხოვრებას ისე როგორც მე მინდოდა, სადაც არ უნდა წავიდე მხოლოდ მას დავინახავ, უნივერსიტეტშიც კი ჩემს გვერდით უნდა იყოს, არა და მპირდებოდა რომ ყოველთვის ჩემს გვერდით იქნებოდა, მან ისე უთხრა იმ გოგოს რომ კი შეგვიძლია ურთირრთობის გაგრძელებაო რომ თითქოს მის ჩამოსვლამდე არავინ არ ყოლია და მე უბრალოდ ვიყავი და მეტი არაფერი, მამას ყველაფერი მოვუყევი, არაფერი არ დამიმალავს არც ჩვენს ურთიეთობაზე და არც იმაზე რომ მხოლოდ რამოდენიმე კვირაში შემიყვარდა, ვუთხარი რომ საშინელი დეპრესია მქონდა და არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა, მეგონა რომ უკვე მთელი ცხოვრებაა ასე ვარ არა და მხოლოდ დღეს დამენგრა თავზე ყველაფერი.