A casa vermella e outros relatos de terror

A casa vermella

De neno vivía na cidade, cos meus pais. Ía a unha escola pública e tiña moitos amigos. Supoño que por aquel entón todo me ía ben e non me podía queixar. Non obstante, todo cambiou cando morreu a miña nai nese fatídico accidente, cando eu tiña tan só nove anos. O meu pai caeu nunha tristura incrible, así que fomos vivir á casa dos seus pais, posto que lle ofreceran sitio nesta tras enterarse da noticia. Así que tiven que rematar 4° de primaria na escola do barrio dos meus avós. Penso que, se non fose por Iago e David, ese curso sería un auténtico inferno para min. Ao comezo todos os nenos me miraban dun xeito estraño, incluso algúns se metían comigo polo da miña nai. Supoño que ese foi o momento en que me decatei de que non todos os nenos eran bos, como pensara no meu antigo colexio.
David foi o primeiro en achegarse a min con boas intencións. Lembro que estabamos a rematar o primeiro trimestre e eu estaba sentado só no patio, contra unha solitaria parede do edificio, coma o resto dos días. En realidade, David  nunca fora unha persoa de moitos amigos. Adoitaba andar con Iago, un neno do outro grupo. Iago era moi introvertido e non lle gustaba moito a xente. David estivo falando un bo anaco comigo e, sen sequera decatarme, os dous rematamos rindo a cachón. Non sei como. Creo que el sempre tivo esa maxia. Ao pouco de coñecelo, David presentoume a Iago. E, un tempo despois, os tres eramos xa bos amigos. Sempre estabamos xuntos e algunhas tardes quedabamos para ir montar en bici ou, simplemente, para charlar das nosas cousas.
Entón veu a secundaria e, con ela, Claudia. Os tres pasamos para o instituto máis próximo. Levábanos preto de vinte minutos chegar alí en bici. Claudia era unha rapaza extravertida e agradable. E, non sei como nin por que, déuselle por achegarse a nós. Era moi simpática e ata notei que algúns compañeiros sentían envexa de nós, polo feito de que ela quixese estar connosco. O caso é que notei que ela e mais Iago pasaban cada vez máis tempo xuntos, ata que, a finais do primeiro curso, entereirme de que estaban saíndo. Resultaba irónico, pois eran persoas totalmente distintas e, porén, ao estar xuntas, parecían unha soa. E, así, Claudia comezou a vir connosco a todas as partes. Convertérase nunha peza esencial do noso quebracabezas e xa non lembraba como era a nosa vida antes de que ela aparecese.
E, entón, chegou ese día. Ese fatídico e maldito día do que nunca me esquecerei. Facía ben pouco que comenzara o verán do terceiro curso e eu e os meus amigos pasabamos as tardes enteiras xuntos. Adoitabamos ir andar en bici polo monte. Era un monte bastante solitario, coma nós. Completamente, salvo por unha casa de cor vermella que non parecía estar ocupada por ninguén. Sempre pasabamos ao seu carón, pero nunca parabamos a investigar, coma se unha forza estraña nos empurrase a seguir pedaleando. Porén, os catro gardabamos algo de curiosidade cara a ela. Tanto foi así que unha tarde, falando, decidimos indagar un pouco. Acordamos que un de nós entraría na casa ás agachadas, mentres que os outros tres quedariamos vixiando fóra (a pesar de que nunca ninguén pasaba por alí). Desta maneira, cando a persoa encargada de entrar na casa regresase, contaríalle ao resto o que vise.
O caso é que ningún de nós quería meterse nesa casa, así que o botamos a sortes e, para a súa desgraza, Iago saíu elixido. Eu sabía ben que el era o máis covarde do grupo. Porén, a presenza de Claudia dáballe as forzas precisas para facerlle fronte aos seus medos. Deste modo, mentres David, Claudia e mais eu agardabamos fóra, o coitado de Iago buscaba un lugar por onde coarse no interior da vivenda. Ao final, e para a nosa sorpresa, Iago descubriu que unha das fiestras non se atopaba fechada, e puido abrila sen problema. Os tres vimos como o rapaz ingresaba na casa, para non voltar nunca máis. Nós, como acordaramos, estabamos a agardar fóra cando escoitamos o berro. Foi un berro forte, procedente do interior da casa. Síntome un covarde ao lembrar que o primeiro no que pensei naquel momento foi en saír correndo de alí, non obstante, ao ver que os meus amigos non estaban a pensar no mesmo, desbotei bruscamente ese pensamento. Os tres xuntos acercámonos á fiestra, agardando pola aparición do noso amigo, pero tardaba demasiado e Claudia estaba a poñerse moi nerviosa. Tan nerviosa que abriu ela mesma a fiestra e, facendo caso omiso das nosas palabras, meteuse dentro. Eu tiña claro que non ía entrar alí nin tolo, e David parecía pensar o mesmo ca min. Ao cabo dun curto prazo de tempo Claudia apareceu ao outro lado e saíu para fóra a fume de carozo. Non nos deu tempo a preguntarlle que pasara, porque botou a correr a toda présa a través do monte, e nós, por suposto, seguímola. Ao chegar á altura da rúa, parou a coller aire, e nós con ela. Estabamos confusos e non parecía que as cousas fosen ben. Entón, Claudia mirounos, botouse a chorar e eu comecei a entender o que pasara. Pregunteille polo que vira, pero ela non parecía disposta a responder a ningunha pregunta.
Volvimos ás nosas casas por separado e non contamos nada do sucedido aos nosos pais, de maneira que, cando xa estaba a anoitecer, os pais de Iago chamaron aos nosos por ver se xa volveramos a casa. Cando o meu pai me preguntou polo meu amigo, eu finxín que non sabía nada. Quizais tería que dicir a verdade, pero o medo impediumo. Era coma se algo estraño se apoderase de min e me impedise contar o que pasara de verdade. Coma unha especie de maxia escura que ía máis aló da miña comprensión. Esa mesma noite denunciouse á policía a desaparición de Iago García Sanromán e unha patrulla policial veu á casa dos meus avós para facerme unhas preguntas. Por suposto, mentinlles. Díxenlles que foramos dar un paseo coas bicis polo medio do monte e que fixeramos o camiño ás nosas casas por separado. Preguntáronme se Iago nos dixera a onde ía. Logo, se nos falara algunha vez de irse da casa. E, tras unhas cantas preguntas máis, marcharon e eu sentinme aliviado por uns momentos. Ao pouco decateime de que podía ser que David ou Claudia dixesen a verdade e, nese caso, eu meteríame nun bo lío por mentir. Estiven un anaco dándolle voltas ao asunto e apenas ceei cos nervios. Os meus pais atribuírono a que estaba preocupado polo meu amigo e trataron de consolarme sen éxito. Esa noite case non peguei ollo e aproveitei que estaba esperto para acender o meu teléfono e mandarlle un correo aos meus amigos, pedíndolles que quedásemos á mañá do día seguinte. David accedeu, pero non obtiven resposta ningunha de Claudia.
Aquela mañá, a iso das once e media, David e mais eu xa estabamos nun descampado bastante solitario que había na vila. Algunhas tardes ocupábano os nenos xogando ao fútbol, pero polas mañás adoitaba estar baleiro. Eu fun o primeiro en chegar. En cambio, el tardou un pouco en aparecer e, cando o vin, notei que estaba tan nervioso coma min. Pregunteille se a policía tamén fora á súa casa e el asentiu algo preocupado. Contoume que lles mentira e eu respirei aliviado por fin. Confeseille que eu tamén o fixera e o alivio pareceu ser recíproco. Falamos un pouco do sucedido o día anterior, pero a única persoa que vira algo de verdade fora Claudia e, porén, ela non se presentara. Nin sequera tivera a decencia de contestar o correo. Con todo, algo me dicía que ela tamén mentira. Ese mesmo día, á hora da comida, apareceu no telexornal a noticia da desaparición de Iago. Contaban que se estaba a organizar unha busca por todo o monte. E, entón, mencionaron a casa vermella. Sorprendeume moito que non atopasen nada alí. Que fora do corpo de Iago? Que o matara? Pasei toda a tarde metido no meu cuarto, reflexionando acerca do acontecido e do que vira no telexornal. Todo aquilo parecía ficción e semellaba incrible que estivese a ocorrer de verdade. A iso das nove chamáronme para que fose cear e, mentres tomaba unha cunca de leite con galletas, decateime de que saíra de novo no televisor a noticia da desaparición do meu amigo. Ao parecer, aínda non había nin rastro del (nin, seguramente, nunca) e a miña avoa comezou a falar para si mesma do perigoso que era andar de noite só e ese tipo de cousas, cando, de repente, mencionou algo desa casa. Falara en baixo e non puiden entendela, pero abraioume que coñecese o lugar. O razoamento lóxico veu no meu rescate, e pensei que podía ser que o dixese porque o vira no telexornal. En todo caso púidome a curiosidade e pregunteille acerca da vivenda pintada de vermello. En canto formulei a pregunta, ela virouse cara a min cun movemento rápido e miroume cos ollos abertos de puro medo.
-Estivestes nesa casa?-preguntoume ela a modo de resposta.
Eu non entendía nada. Que pasaba naquela vivenda?
-Non-mentinlle cun fío de voz- Que pasa con ese lugar?
A miña avoa suspirou aliviada e quedou un anaco pensando no que ía dicir.
-Gabriel. Escóitame ben. Non vos acheguedes a esa casa baixo ningún concepto-e, ao ver o confuso que quedara, engadiu: "Non te preocupes, agora non vive ninguén alí, pero non é un bo sitio para que andedes".
E, dito isto, deu por finalizada a conversa. Eu non volvín a sacar o tema, nin ela tampouco. Ademais, a partir dese día, as cousas cambiaron radicalmente. Claudia xa non quería falar con ninguén e non a vin no resto do verán. Con David, pola súa banda, quedei algúns días para matar o tempo, pero o día en que desapareceu Iago perdeu esa maxia que tiña para facer rir os demais. Porén, seguían a ser os meus amigos. Cando chegou cuarto decateime do mal que se atopaba Claudia. Máis tarde entereime de que comenzara a ir a un psicólogo, pero non cría que lle contase a verdade. Xa non falaba con nós nin con ninguén e as súas notas no instituto sufriran unha boa caída. Nunca cheguei a saber o que vira nesa casa, pero debeu de ser terrible. En cambio, eu e mais David pasabamos os recreos xuntos, aínda que máis calados do normal. Ao rematar a ESO fixen un bacharelato de humanidades e David fixo o mesmo. Claudia, en cambio, decantouse polas ciencias. Ao rematar bacharelato, David deixou de estudar e dedicouse de pleno á escritura. Xa escribía algo, sempre que podía, durante eses anos de bacharelato e, en verdade, era moi bo. Eu, en cambio, fun estudar periodismo na universidade de Santiago de Compostela, mentres vivía nun piso de estudantes que pagaba cun traballo a media xornada. Supoño que o fixen, en parte, para comezar de cero. Nese tempo coñecín unha moza chamada Lara e comecei a saír con ela. Rematei traballando como guionista de ciencia ficción e, dez anos despois de marchar da vila dos meus avós, parecía que o ocorrido con Iago quedara tan atrás que nin o podía lembrar con claridade. Pero si que o lembraba. Nunca podería esquecelo, nin o máis mínimo detalle. O que si era certo era que quería afastar esas lembranzas todo o posible. Por suposto, non lle contara nada diso a Lara. Vivía con ela e cun neno dun ano nun piso da Coruña cando recibín a chamada. Esa chamada que viña para lembrarme que, por máis que escapemos do pasado, este sempre nos atopa de novo. A voz de David tremía e pedíame desesperadamente que regresase, que tiñamos que rematar o que comezaramos tantos anos atrás. Eu pregunteille de que se trataba, aínda que xa sabía a resposta e, cando, cun fío de voz, pronunciou as palabras "a casa vermella", todas esas terribles lembranzas que tanto me esforzara por deixar atrás volveron á miña mente como un lóstrego cargado de sangue e destrución. Ía negarme a facelo, pero non o fixen, porque sabía que el o faría por min. Aceptei a regañadentes e pregunteille polo día. Respondeume "o antes posible". Así que, en canto puiden, avisei a Lara de que estaría uns días fóra e pedinlle que coidase ela do neno. Aceptou coa condición de que lle contase de que ía todo iso. E, como non, volvín mentir. Díxenlle que un antigo amigo rompera coa súa parella e caera nunha boa depresión, polo que me pedira que pasase uns días con el. Ela creume e eu marchei para sempre.
Cheguei á vila un par de días despois da súa chamada e, cando o atopei, estaba completamente desesperado. Intentei tranquilizalo sen éxito e propúxenlle ir a unha cafetaría para tomar un café mentres me contaba todo o sucedido. El negouse e díxome que era mellor que fósemos á súa casa, para estar a soas. Cedín e, ao pouco, estabamos sentados na mesa do seu comedor. Ao parecer, fixérase famoso coas súas obras e escribira uns cantos best-sellers. Escoitara falar algo del, pero non imaxinara tanto. Porén, durante eses dous días que pasara agardándome, estaba tan nervioso que deixara de escribir por completo. Pero iso non era o que importaba. Sentei ao seu carón, disposto a escoitalo.
-Gabriel-comezou a falar- Dende que ti te fuches as cousas pareceron ir algo a mellor. Claudia aparentaba recuperarse de todo o acontecido e ata comezamos a falar de novo. Cando non estaba escribindo quedaba con ela e charlabamos, aínda que non coa mesma enerxía de antes de que todo iso sucedese. Porén, hai uns días uns rapaces de dezaseis anos desapareceron pola zona do monte onde está a casa. Para a miña sorpresa, Claudia decidiu facerlle fronte ás súas pantasmas e pediume que a acompañase a ese lugar, para ver se descubriamos algo. Pareceume inútil, pero non quería deixala tirada, así que accedín. Con todo, ela si que vira algo aquel día. Non sei que foi, Gabriel, só sei que o viu por aquela fiestra. A mesma pola que se metera Iago para nunca máis volver. Entón, pediume que marchásemos sen darme explicacións. Eu captei a mensaxe e fómonos de alí a paso lixeiro-David fixo unha pequena pausa sen deixar de fitarme aos ollos e suspirou profundamente-. E a cousa podería rematar alí, pero á mañá seguinte chegoume un correo seu dicíndome que ía rematar co que comezaramos. Eu alarmeime e collín rápido a bicicleta para intentar pararla. Collería o coche, pero sabes que para acceder a esa zona do monte o mellor é a bici. Con todo, cando cheguei á vivenda a fiestra xa se atopaba aberta. Pensei en entrar, pero crin que xa era demasiado tarde. O que máis me estrañou foi que non había nin rastro da súa bicicleta. Probablemente fora a pé.
Eu fiquei calado, sen saber como responder. E xusto ía consolalo cando proseguiu.
-Sei o que estarás pensando agora mesmo, pero creo que non está morta. Esa mesma noite chegoume un correo seu. Dicía que un home a tiña encerrada no soto e que non sabía que lle quería facer. Tamén me deu instrucións de cómo chegar ata ela. Porén, á súa vez, informoume de que lle dixera que, se viña a policía, a mataría. Despois eu mandeille moitos correos a ela, pero non me respondeu a ningún-entón sacou o teléfono do peto e ensinoume o seu correo a modo de proba- E se aínda está viva? Temos que rescatala, Gabriel. Temos que rematar o que comezamos.
Eu tomei un tempo para asimilar toda aquela información e pensei un pouco. Despois, tratei de convencer a David de que tiñamos que chamar á policía. De que, precisamente, se a ameazou con matala se esta aparecía era para que viñésemos sós. De que morreriamos se iamos os dous a aquel sitio. Non obstante, o meu amigo parecía xa ter todo planeado. Foi a paso lixeiro ao seu cuarto e regresou cunha mochila. Abriu a cremalleira e botou enriba da mesa o seu contido. Alucinei cando vin unha machada caer diante dos meus ollos, xunto con outros obxectos perigosos. "Levaremos armas", resolveu con total normalidade. Nese momento, tiven a estraña sensación de ter diante de min a un tolo. Eu proseguín co meu intento de convencelo e, para a miña sorpresa, logrei que aceptase ir comigo á policía local. Como ía bo día, resolvimos coller ás bicicletas. Así que alá fomos. Supoño que co alivio non me decatara de que o meu amigo levaba a mochila ao lombo. Cando pasamos ao carón da policía local el comezou a pedalear máis rápido. Eu berreille que parase. Que xa chegaramos, pero foi inútil. E, como non quería deixalo só, seguino. Facía un día moi soleado e, se non fose por aquela maldita vivenda, respiraríase paz e tranquilidade. En cambio, cando baixei da bicicleta, eu só sentía temor e axitación polo que estaba a punto de ocorrer. Corrín a tempo de parar a David na súa arriscada loucura. Agarreino polo ombro e fíxeno volverse. "Ti estás tolo ou que?", pregunteille nun berro. As bágoas caíanlle polas meixelas e a súa cara adquirira un ton vermello.
-Síntoo, Gabriel. Pero non podo deixala tirada. Non podo perdela a ela tamén. Se non queres vir non veñas, pero eu si que vou.
E, dito isto, soltouse da miña man, acercouse á fiestra e ía entrar cando eu volvín amarralo polo ombro. Lembrei a morte de Iago e notei que todo se estaba a repetir. El voltouse de novo cara a min. "Se ti entras, eu tamén. Non podo permitir que o que lle pasou a Iago e a Claudia che pase a ti tamén". Un lixeiro sorriso pintouse na cara do meu mellor amigo por uns segundos e tendeume un machete que levaba na mochila. Entón, ambos nos internamos na casa vermella. A fiestra daba a unha antiga cociña. Atopábase algo sucia e chea de po, pero sen rastro ningún de sangue. Seguimos as indicacións do correo de Claudia para chegar ao soto e saímos ao corredor. Unha vez alí tomamos a segunda porta á esquerda. Era a porta que daba ao salón, onde debía de atoparse escondida a trapela que daba ao soto. Fomos directos cara ao sofá vermello que había no medio da habitación e empurrámolo ata que a trapela quedou ao descuberto. E foi entón cando escoitamos a porta pecharse detrás de nós e virámonos co corazón nun puño. Detrás de nós vimos un home alto, calvo e moi pálido. A súa expresión era claramente de satisfacción. Pero o que máis me xeou o sangue foi decatarme de que levaba o teléfono de Claudia na man e que este tiña o correo aberto. Foi entón cando caín na conta do que acontecía en realidade. Porque, nese mesmo intre, o teléfono de David comezou a soar e o meu amigo, aínda na situación na que nos atopabamos, colleu a chamada. E o meu corazón case se para ao escoitar a voz de Claudia ao outro lado da liña. "Perdoa por non chamarte antes, David. Pero é que non atopo o móbil. Debeu de caerme o outro día no monte sen que me decatase. Agora estoute a chamar dende o móbil dunha amiga e…". O rapaz soltou o teléfono e abalanzouse contra o home con furia. Porén, este último parou a machada coa man dereita antes de que lle tocase e, coa outra, cravoulle ao meu amigo unha boa coitelada no pescozo. Tirouno contra un lado e veu cara a min. Sen saber onde meterme, abrín a trapela e aventureime dentro dun salto, listo para o peor. Para a miña sorpresa o asasino pechouna e escoitei os seus pasos afastarse do salón. Para obter un pouco de luz, acendín a lanterna do teléfono. Mentiría se dixese que me sorprendeu atoparme cunha morea de cadáveres espallados polo chan. Había dous algo recentes, debían de ser os dos nenos desaparecidos. Quedei un anaco mirando en fite os corpos, cando un resultoume familiar. Polo estado do esqueleto deducín que debía de levar ben anos morto. Foi a roupa a que me fixo decatarme de que ese cadáver correspondía ao de Iago. Apartei a mirada cunha mestura de nostalxia e repulsión. Mentres me preguntaba como podían haber acabado tantos corpos naquel soto, percorrín o sitio coa lanterna do móbil. Era un lugar pequeno e lúgubre e, porén, vin algo que chamou a miña atención. Era unha folla arrincada dun periódico local. O título rezaba Un home mata a toda a súa familia antes de aforcarse. Non podía crer o que vían os meus ollos. A casa que saía na imaxe era a casa vermella. Entón, nun instinto, busquei a noticia no meu teléfono e, tras un anaco, atopeina. Xeóuseme o sangue ao ver unha fotografía antiga do suposto asasino, porque era a mesma persoa que acababa de matar o meu mellor amigo. E, de súpeto, veume algo á cabeza. Escoitara falar deles no folclore xaponés, pero nunca crera na súa existencia e, moito menos, en Galicia. Seres que volven á vida sedentos de vinganza: os yokai. Por iso non saía desa casa: porque non lle facía falta, xa estaba morto. Porén, tras chegar a esta conclusión, escoitei os pasos daquel ser acercarse e, en cousa de segundos, aproximábase a min cunha escopeta monotiro na man. A mesma coa que matara a toda a súa familia, un a un. E, para rematar co seu traballo, disparoume no peito. Eu caín ao chan, retorcéndome coa dor. Comecei a ver todo borroso, pero, antes de pechar os ollos para sempre, recoñecín a silueta de Claudia no piso superior. Levaba un misto acendido na man e puiden escoitar a súa voz dicindo "podrece no inferno" antes de lanzalo ao interior do soto e pechar e bloquear co sofá a trapela. Non obstante, antes de morrer, eu xa sabía que todo iso non remataba alí. Porque non se pode matar un yokai.