'Hallo jongeman, wat kan ik voor u doen?'
Jayson keek de iets oudere dame, die achter de balie zat aan. Hij rommelde even in zijn jaszak en trok er een papiertje vandaan. Zijn reservering.
'Ik' snel veranderde hij de zin. 'Mijn vader heeft een kamer gereserveerd.' Vertelde hij terwijl hij de brief aan de dame gaf.
'Ian Jayson Woods.' Mompelde de dame terwijl ze soepel met haar vingers over het toetsenbord ging. Opeens kwamen er gedachtes van het spel in zijn hoofd. Hoe soepel hij kon spelen en hoe soepel hij kon vechten. Zijn gedachtes werden onderbroken door zijn vader.
'Ian, neem die sleutel aan.' zei zijn vader grinnikend. Snel pakte Jayson die. Kamer 198. Perfect.
'Wil je dat ik mee ga naar boven om je te helpen?' vroeg zijn vader onzeker.
Jayson twijfelde even. Ze hadden het gisteren misschien wel goed gemaakt maar wie weet sloeg hij hem boven neer. Jayson schudde die gedachtes weg. Als je geen vertrouwen krijgt dan kom je nergens, zei hij streng tegen zichzelf.
'Natuurlijk pap, dan kan je mijn kamer ook zien.' Hij glimlachte erbij. En het was een gemeende glimlach want zijn vader kon veranderen. Zijn vader droomde er altijd van om een perfecte vader te zijn, vertelde hij gisteren.
Wat je kan dromen kan je ook doen.
Dat was Jayson's motto.
[220 WOORDEN WOW! Dat is niet meer kort. Alsjeblieft haha. En Jayson's motto is echt cool. Ik heb die trouwens van mijn lievelings serie. OUAT voor de mensen die dat ook volgen.
Hopelijk tot snel x]
JE LEEST
Our game #4
Short StoryDeel 4~ kun je niet lezen zonder de andere delen. maar doe wat je wil ;) Zij is gestopt met schrijven. Hij is van plan haar te vinden. Gaat het hem lukken? Of is het te laat? ~ ©DarkPoisons Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslage...
