Our game #4

18✍

[Dubbele update omdat jullie zo lief zijn ^ω^]

Een oude man, of nou ja hij leek oud, deed de deur open. Zijn hemd was eerder bruin dan wit en hij stonk naar bier. Jayson rende nu liever weg.

'Wat moet je?' Brulde de man.

'Uhm hallo meneer' begon Jayson. 'Heeft u misschien wat gehoord van uw oude buren? Misschien waar ze naartoe zijn verhuisd?'

De man brulde een nee en deed de deur voor zijn gezicht dicht.

Tranen vormden zich achter zijn ogen. Hij was opeens zo gevoelig.

Hij draaide zich om en liep. Hij wist niet waar naartoe maar hij liep gewoon. Zijn hersenen werkten niet mee. Het was zijn gevoel, zijn instinct, zijn depressie die hem leidde.

En toen kwam hij aan. Hij stopte even bij de kant van de brug. 'Serieus Jayson?' klonk er een stemmetje in zijn hoofd.

De tranen baanden zich een weg over zijn wangen. Zijn tranen die vrij konden zijn. Maar dat kon hij ook zijn als hij sprong. Het duurde niet lang, het springen. Heel even en hij was vrij.

Hij hoorde zijn mobiel trillen. Hij pakte het uit zijn broekzak en keek wie belde. Zijn vader. Hij nam op. Hij wist dat dat fout was maar hij nam op.

'Pap' snikte hij. 'Sorry pap.'

'Nee Jayson. Waar ben je?'

'Nee pap.' Hij schudde zijn hoofd. 'Nee pap, laat mij maar.'

Hij hoorde zijn vader huilen aan de andere kant van de lijn. En ergens deed dat hem pijn.

'Ik hou van je pap, ondanks alles. Ik hou van je.'

Zijn vader schreeuwde nog een nee maar Jayson beëindigde al het gesprek.

[Mijn feelings in een hoofdstuk. Meeh X]