Our game #4

29✍

3 years later

'Pap?' Grace had een moeilijke blik in haar ogen.
'Ja. Nee. We zijn aangekomen, maak je geen zorgen.'
Ze knikte vermoeid. 'Sorry dad England is leuker, ja ja ik ben al Engels geworden.' Ze knikte weer, dit keer met een grijns.
'Love you too.'

Sla over 100 meter linksaf.

'Ugh, shut up.' zuchtte Jayson gefrustreerd. Grace grinnikte.

U bent aangekomen.

Een yes verliet de mond van Grace. Jayson parkeerde rustig en toen hij klaar was rende Grace meteen naar buiten.

'We zijn er!' riep ze terwijl ze in het rond danste. 'We zijn er!'

Jayson pakte de sleutels en sleurde ook Grace naar de voordeur. Samen deden ze de deur open.

'Het is ons gelukt.' zuchtte Jayson. Grace knikte.
'Inderdaad, we did it.'

Jayson rende, toen Grace even niet keek, naar de tuin. Het was een grote tuin met een vijver in het midden. Een droomtuin dus. Gefrustreerd zocht hij in zijn zakken. 'Waar ben je?' Het was Grace.

Ook Grace kwam de tuin toen binnen. 'Jayson?' Ze zag hem staan, aan de oever van het vijvertje, met zijn rug naar haar toe. Langzaam liep zij op hem af. 'Jayson?' vroeg ze nogmaals.

Toen draaide hij zich om en liet zich op zijn knieën vallen. Geschokt deed Grace haar hand voor haar mond. Maar net toen Jayson het doosje wilde pakken, verloor hij zijn evenwicht en viel in het water.

'Oh God, Jayson!'

Kort daarna zag ze zijn hoofd uit het water steken. Hij hapte naar adem.

'Uhm, wil je met me trouwen misschien? Waag het niet om nee te zeggen want dit is koud.' Hij liet het, inmiddels doorweekt, doosje zien en deed hem open. Een geweldige ring kwam tevoorschijn.

Ook Grace sprong het water in en kuste hem.

'Ja. Heel graag Ian Jayson Woods, heel graag.'

Ja, wat traantjes zijn wel gevallen ja. Wat ben ik toch trots op mijn kleintjes.
Ik moest het 3 jaar later maken want ik besefte me dat ze anders wel héél jong waren om te trouwen.
Maar dus, er komt nog een epiloog.
Xx