Our game #4

19✍

Tranen liepen over zijn wangen, kwamen bij zijn kin en vlogen daarna mee met de wind.

Hij pakte het metaal vast. 'Je moet hier alleen over stappen. Dan ben je vrij.'

Hij verschoof zijn lichaam dichter naar de kant. Ondanks dat hij dit wilde, gierden de zenuwen door zijn lijf. Hij kon niet helder denken. Zijn adem was onregelmatig en hij zag alles wazig.

Hij tilde een been op en zette die rustig aan de andere kant. Hij hield zich stevig vast. Hij ademende diep in. Zijn andere been volgde al snel. Een zucht verliet zijn mond. 'Okay bijna.'

Nu keek hij naar het water dat zich onder hem bevond. Zijn rug naar de brug gekeerd. Nog even en hij was vrij. Even en hij kon bij zijn moeder zijn. Nog even en hij kon blij zijn.

'Je hebt altijd al willen vliegen.' hoorde hij opeens achter zich.

Hij kreeg het benauwder dan eerst. Hij durfde zich niet om te draaien en bleef staan. Hij bleef staan alsof hij bij de brug hoorde. Alsof ze een eenheid waren.

Hij liet een hand los.

'Pap, dit wil je niet zien. Ga weg.'

Zijn vader zuchtte en grinnikte tegelijkertijd.

'Nou eigenlijk moet ik jou wat laten zien.'

Jayson schudde zijn hoofd. 'Ga weg. Alsjeblieft, ga weg. Je kunt me niet meer overhalen.'

Zijn vader mompelde een nee. 'Inderdaad. Ik misschien niet.'

Toen voelde hij een hand die de zijne vasthield. Een hand die hem kalmeerde.

'Jayson.'

Het was de hand die hij zolang had gezocht. De hand van de enige die hem levend kon houden. De hand van het meisje waar hij het meest van hield.

Grace.

~

YASSS OMG ZE ZIJN WEER BIJ MEKAAR. OMG OMG OMG. MAAR DE ECHTE DRAMA MOET NOG KOMEN OOPS.