The Boy Next Door. FT. Harry Styles

H. 12

Louis rent naar me toe en geeft me een dikke knuffel. 'Wat ben ik blij' huilt hij. Zijn ouders, en dus nu ook de mijne, komen ook naar me toe. Mijn "nieuwe" moeder begint te huilen. 'Ik ben zo blij je te zien! Wat een mooie meid ben je geworden' snikt ze. Mijn vader neemt me ook in zijn armen. Een traan van blijdschap verlaat mijn wang. Ze stappen aan de kant, en nu valt mijn blik op nog 6 personen. 2 oudere meisje, 2 meisjes rond de 11, en twee kleine baby's van misschien net een jaartje oud. Ik sla mijn hand voor mijn mond en lach. Van geen familie, naar een familie van 10 personen! Ik neem ze allemaal in een knuffel.

Geboeid luister ik naar het verhaal hoe ik zo bij mijn andere "ouders" ben gekomen. Ik ben namelijk ontvoerd door ze. 'We waren zo bang' huilt mijn moeder. Ik hou haar hand vast en aai er zachtjes met mijn duim over. 'We waren in het park in Londen. Je was pas 3. En jij en Louis speelde verstoppertje. Jij verstopte je en Louis zal je vinden. Dat had hij nog zo gezegd, hij speelde superman-' Mijn gedachtes dwaalde af.

Flashback

"Ik ga je vinden!" gilt Louis naar me. Ik lach terug en ren gillend weg. Deze boom staat hier wel mooi. Ik ga grinnikend er tegen aan zitten en neurie een liedje. 'Ik ga je zoeken, en vinden want ik ben superman!' hoor ik Louis' schaterlach. Ik sla mijn handjes voor mijn mond, en laat een klein lachje horen. Ik voel een klopje op mijn schouder en zie een man en een vrouw staan. 'Hallo meisje, wil jij een snoepje?' Ik knik blij. 'Wacht maar even dan, ik heb er eentje in mijn fietstas liggen, loop je even mee?' vraagt de vrouw. Ik zie ze even een blik uitwisselen met de man, maar ik kan het niet plaatsen. Ik knik en loop blij achter de vrouw aan. Maar we komen helemaal niet uit bij een fiets. Er staat een busje voor me. Ik kijk haar vragend aan. 'Mag ik mijn snoepje?' vraag ik verveeld. 'Nee, ik heb geen snoepje' zegt ze en ze pakt me en gooit me in het busje. ~

(END)

"Ben je er nog?!" hoor ik. Ik schrik op en kijk in de blauwe bezorgde ogen van Louis. 'Uh ja, ik kan het me weer herinneren' mompel ik. Ze knikken allemaal en kijken me vragend aan. 'Sorry ik wil het er nu niet over hebben' zeg ik schamend. Ze mompelen allemaal een is goed. 'Luister Melody, wij moeten de meisjes aanmelden voor hun middelbare school. Maar we zien je graag binnenkort terug en dan bespreken we alles, over hoe het zal gaan. Maar voor nu denk ik dat het tijd is dat je wat tijd inhaalt met je broer' zegt mijn vader. Ik knik en kijk Louis even lachend aan. We nemen afscheid en dan lopen ze weg. Ik zit nog samen met Louis en de gemeenteman. We groeten de gemeente man en lopen dan ook naar buiten. Meteen gaan er allemaal flitsen af en horen we van alles geroepen worden. We negeren het.

Louis en ik vluchten naar mijn huis. Daar aangekomen ploffen we op de bank. Wat een dag. Ik val Louis nogmaals huilend in zijn armen. Hij duwt me omhoog, en veegt mijn tranen weg. 'Don't cry my love' zegt hij terwijl hij een kusje op mijn voorhoofd drukt. 'Melody, ik moet het er met je over hebben.' mompelt Louis. 'Ik moet morgen weer terug naar de tour, met de jongens'. Ik knik. 'Ik voelde dat al komen' zucht ik. 'Dat dacht ik ook al, maar je gaat wel gewoon weer mee toch?' vraagt hij hoopvol. Ik grinnik. 'Wil je dat zo graag dan?'. Het was een vraag die ik net zo goed niet had kunnen stellen, want ik weet het antwoord al. 'Nou oke dan. Mijn koffer is nog ingepakt' lach ik. 'S avonds stappen we blij in de auto. Op naar het vliegveld. Daar staat de familie weer, maar nu om echt gedag te zeggen, voor, nou wie zal het zeggen. Een paar maanden?

Daar zitten we dan weer. Terug op weg naar Tokio.