Kim Milyoner Olmak İster? [Minsung]

14.

Kapının önündeyken dönüp ona baktım.

"Burada bekle olur mu? Ben Haneul'u alıp geleceğim."

"Tamam." En az benim kadar gergin olmalıydı. Bu sefer kapıyı çalmak yerine yedek anahtarımla girdim. Kapıyı kapattım ve salona geçtim. Süs olan biblolar yerde, kırılmış haldeydi. Koltukta oturan anneme baktım. Üstü başı dağılmış, saçları birbirine girmişti.

"Ne halt oldu burada?" İş için sürdüğü kırmızı ruju silmeye çalıştı.

"Ne olacak?" dedi yapmacık bir tavırla. "Baban geldi."

"Sarhoş muydu?"

"Evet." Kırılmayıp sağlam kalan bir bibloyu yerden kaldırdım.

"Sen neden geldin?"

"Haneul aradı." diye mırıldandım odasına ilerlerken. "Onu yanıma alıyordum." Tepkisini ölçmek için yüzüne baktım. Hiçbir duyguya dair iz yoktu.

"Görmeme izin vereceksen al." Başını dizlerine eğdi. "Yanında kalması daha iyi."

"İstediğin zaman gelip görebilirsin. Sen annesisin, buna ben karar vermeyeceğim." Sessiz kaldı.

"Haneul?" Kapısını açmaya çalıştım. Kilitliydi. "Benim. Aç kapıyı." İçerden adım sesleri geliyordu. Kapıyı açtığında hızla sarıldı.

"Sonunda." Kollarımı etrafına doladım.

"Uzadın mı lan sen?" Gözlerindeki yaşlarla gülmüştü.

"Gidiyor muyuz?"

"Evet. Hazırlandın mı?" Odaya girip büyük bir çanta getirdi. Çantayı omzuma taktım ve "Kalanları sonra alacağız." dedim. Hala salonda oturan anneme baktım. Haneul onunla vedalaşmak falan istemediğinden dışarı çıkmıştı.

"O hala gelecek mi?"

"Bilmiyorum."

Açıkçası şuan ona bizimle gelmesini söyleyebilirdim. Ancak Haneul'un benimle kalmak istemesinin nedenlerinden biriydi. Bu yüzden gerek yoktu.

"Özür dilerim." Hayretle ona bakakalmıştım. "Bir anne olamadığım için."

Geç kalmıştı.

Cevaplamadan dışarı çıktım ve kapıyı sertçe çarptım. Çok ama çok geç kalmıştı.

"Abi bu kim?"

"Jisung." diye açıkladım. "Sevgilim-" Ciğerlerini dışarı fırlatacak kadar şiddetle öksürdü. "Okuldan bir arkadaşım Haneul."

"Biliyor mu?" Babamı kastediyordu.

"Kısmen." Ve gecenin bir saati eve döndük.

"Haneul neden yanına matematik kitabı aldın?" Çantasındaki her şeyi dolapta ona ayırdığım kısma yerleştirirken sordum. "Hayır yani, zeki bişey olsan tamam diyeceğim-" Fazla sert vurmamaya dikkat ederek sırtıma vurdu.

Benimle kaldığı sürece moralini yerine getirmeye çalışacaktım.

"Ne bileyim abi? Belki ihtiyacım olur diye aldım."

Jisung yatağımda oturuyordu. "Minho karışma çocuğa, senin gibi değil o, okuyacak."

"Ben ne yapıyorum şuan? Okumuyor muyum?"

"Karı, kız peşindesin." dedi, ama kendini kastediyordu.

Son parçayı da rafa koyarken gülümsedim.

"Eh işte, o karı, kız da inat etmeyi bıraksa peşinden koşmayacağım ama," Haneul'a göz kırptım. "bir türlü vazgeçmiyor işte."

Jisung hala biricik kardeşimin anlamadığını sanıyordu, ama sonuçta o benim kardeşimdi değil mi? Anlamaması gibi bir ihtimal yoktu.

Ayrıca hanımlar, Jisung neden hala burada?

"Abi biraz daha peşinden koş bence. Vazgeçebilir her an."

"Tetikteyim yavrum. Pusuda bekliyorum." Başını kahkahayla geriye attı.

Onunla annem hakkında konuşmam gereken şeyler vardı.

Ama Jisung'la şakalaşıp, buraya geldiğinden beri güzel vakit geçirdiğini rahatlıkla görebiliyordum.

Şu ana kadar mutluluğu yarım kalmış bir çocuğu daha fazla mahrum bırakmayacaktım. Haneul odadan çıktığında Jisung' "Sen neden hala buradasın?" diye sordum. Omuz silkip, başını çevirdi.

"Bilmem. Haneul için sanırım."

"Ulan bir ihtimal senin için dersin diye, burda süt dökmüş kedi gibi bakıyorum hala yok!"

"Aman be!" Ona doğru bir kaç adım atıp önünde durdum. Ellerimi yatağın iki yanına koyarken "Niye senin için olsun?" dedi.

"Benimle çıkmayacağını söyledin. Aylardır kendinden uzaklaştırmaya çalışıyorSun, Jisung son zamanlarda sana ne oluyor? Bir dersliğine sevgili olmaya evet dedin, şuan evimde ve benim yatağımdasın, hatta Haneul'u almaya bile benimle geldin. Çok yakın davranıyorsun."

"İstemiyor musun?"

"Sevgilim olmayacaksan bana umut verme."

"Belki olacağım? Bu kadar kesin konuşma." Nefesimi bıkkınlıkla bıraktım.

"Bu kadar yakın davranma," diye mırıldandım. "hoşuma gidersin."

hehehe öyle istevv