Why do they hate me?

the story of my life

Ad Louis:

Ik kan er niet meer onderuit. Ze hebben het recht om het te weten.

*flashback*
#5 jaar geleden#
"Mam ik ga even naar Niall en Greg!" roep ik naar boven. Niall is mijn 6 jarig neefje en greg mijn 11 jarig neefje. Ik zelf ben 10 jaar en ga heel vaak naar hun. Ze wonen maar een straat verwijdert van ons waardoor ik naar hun kan gaan wanneer ik maar wil.

Als ik op de bel wil drukken bedenk ik me. Ik heb van Greg een sleutel gekregen die ik beter kan gebruiken voor het geval zijn vader thuis is. Ik ga naar binnen en ren meteen de trap op naar Niall zijn kamer. Ik doe de deur open en zie dat Niall ligt te slapen. Zijn gezicht ziet blauw en zijn armen zitten vol met sneën. Ik wou echt dat ik hun kon helpen maar wat kan een jongen van 10 jaar nu doen?

Ik wil net weggaan als ik Niall zie bewegen en langzaam gaan zijn ogen open. "Lou." zegt Niall zachtjes. "Ik ben er ga maar slapen. Hij komt niet aan jou als ik er ben." zeg ik en Niall knikt zachtjes en legt zich terug op bed. Hij wilt net zijn ogen opendoen als we een bonk horen. Niall kijkt meteen op en samen lopen we naar beneden.

Overal liggen glasscherven van de glazen keukentafel. "Mama!" roept Niall huilend en dan pas zie ik het. Ze ligt bloedend tussen de glasscherven en Niall zijn vader zit er dronken naast. Niall rent naar zijn moeder en schud haar heen en weer. Maar ik weet dat het te laat is. Ze is dood. "Louis ga alstublief naar huis en neem Niall mee." hoor ik Greg zeggen. "Nee ik blijf hier." zeg ik maar dan ziet hun vader me en komt op me af. "Louis ga nu naar huis. Niall ga met hem mee." roept Greg. Maar Niall blijft bij zijn moeder en ik luister naar Greg. Ik probeer Niall over te halen maar hij blijft koppig liggen op zijn moeder haar borst. "Louis ga naar huis. Ik zorg voor Niall." roept Greg als hij ziet dat Niall niet meewilt en dat zijn vader bijna bij ons is. Ik knik en ren naar huis waar ik alles huilend tegen mijn mama vertel.

Ze gelooft me niet. Ze denkt dat ik weer eens een horror film heb gezien waardoor ik vanallas begin te fantaseren. "Mama kom mee kijken dan zul je het zien." ze zucht en knikt samen gaan we naar het huis van de familie Horan en zien we dat we te laat zijn. Greg ligt in een hele rare houdig op de grond met een mes in zijn hart. De mama van Niall is nog altijd dood en Niall ligt bebloed bij greg met zijn armen over zijn lichaam heen. En de vader van Niall is nergens meer te bekenen.

"Nee dat kan niet waar zijn." roept men moeder terwijl ze naar haar zus rent. "Dat is allemaal de schuld van dat kind." roept men moeder wijzend op Niall die ik niet wakker krijg. "Mama Niall heeft hier niets mee te maken." "Jawel hij was niet gepland. Zijn vader wou een abortus maar mijn lieve zus wou geen kind vermoorden. Als hij er niet was geweest waren ze een gelukkig gezin geweest!" roept men moeder.

Ik schrik door de woorden van mijn moeder. Hoe kan ze zo hartenloos zijn. Hij is ons neefje. En op dat moment nam ik een beslissing ik laat Niall niet alleen.

Ik pak hem op en ik loop met hem in mijn armen naar het ziekenhuis.
*einde flashback*

"Vanaf die dag zijn we nooit meer gescheiden geweest en hebben we onze ouders niet meer terug gezien. Jullie dachten dat Mark en Johannah mijn echte ouders zijn maar nee zij hebben ons geadopteerd.

(Ik weet dat de ouders van Niall en Louis dit nooit zouden doen. En dat Johannah wel zijn echte moeder is maar dit moest zo in het verhaal en nog eens Maura Bobby en Johannah zouden dit nooit doen.)