Why do they hate me?

epiloog

*10 maanden later*
Ad Louis:

Iedereen zit te kijken naar de deur, hopend dat Paul en Simon nooit binnen komen om te zeggen dat we op moeten. We hebben er geen zin in, ik lig in Emely haar armen. Juliët in die van Harry, Liam in die van Mila en Zayn in die van Skye terwijl Luxje wat zit te brabbelen in haar box. Ze is nu 10 maanden oud, ze is net die dag geboren, de verschrikkelijkste dag van mijn leven.

Als Paul en Simon binnen komen staan we zachtjes recht. We willen afscheid nemen maar Paul houdt ons tegen. "Voor deze ene keer mogen de meiden mee, ook voor hun is het moeilijk." zegt Paul en we knikken.

Samen stappen we het podium op, fans die normaal zouden gillen maar nu zo stil zijn.

Liam neemt stilletjes zijn micro en start met praten. "Vandaag is het 13 september, de dag dat onze beste vriend, onze broer maar ook het neefje van Louis 13 zou worden. Gekend als Niall James Horan." zegt Liam wanneer de tranen al over zijn gezegt lopen net zoals bij iedereen, toen ze die ene naam hoorde. "Niall was een geweldige jongen die heel veel van iedereen hier hield. Maar is nu boven bij zijn mama en broer. Maar ook hopelijk bij zijn vriendinnetje April." zegt Zayn volgend op da van Liam. "Niemand had gedagt dat we die ene dag afscheid moesten nemen van Niall of April, samen hand in hand zijn ze gestorven." vevolgd Harry. "Niall was mijn beste vriend, hij was zo vrolijk tot de haat die hij een jaar geleden nog kreeg. Toen we te horen kregen dat hij een hersentumor had, ging onze wereld kapot. Waarom moest iedereen hem nu hebben?" zegt Juliët en nu moet ik. "Niall vertelde ons na een tijdje dat hij genezen was maar dat was hij niet, hij wou ons geen pijn doen. Hij wist dat hij dood zou gaan, maar verzweeg het voor ons. Toen hij dood ging, brak mijn hart in twee. Elke dag mis ik hem meer en meer. Maar het enige wat me op de been houd is dat hij bij me is, altijd en overal." eindig ik met mijn stem die waarschijnlijk zo stil klinkt dat niemand het gehoord heeft.

"Jongens, Niall heeft samen met ons een liedje geschreven en ons een brief gegeven. Die we vandaag pas mochten opendoen. We gaan hem voorlezen aan jullie." zegt Jon.

"One Direction, Directioners, Muziekanten en iedereen die hier vanavond aanwezig is. Ik voel me zo schuldig dat ik er vandaag niet bij kan zijn. Maar ik weet wel dat mijn wens is uitgekomen, dat jullie verder zijn gegaan met jullie leven.ik ben zo trots op jullie. Vanboven ben ik mee aan het kijken want ik zou geen enkel moment van jullie willen missen. Louis ik weet dat je het kunt, je bent mijn neef, mijn beste vriend. Ik geloof in je. Je kunt het. Samen met Emely en de jongens kun je alles aan. Liam Harry Zayn Skye en Juliët mijn beste vrienden waar ik altijd op kon rekenen. Jullie waren samen met Louis en April het belangrijkste in mijn leven en dat zullen jullie altijd blijven. April ik hoop dat je leukemie overwonnen hebt want zo'n speciaal meisje zoals jij verdient een beter leven. Ik hou van jou.
Directioners wees zoals vroeger, ik ben er nog steeds. Je kunt me misschien niet zien maar ik laat jullie nooit in de steek. Daarom voor jullie allemaal komt hier 'home.' want jullie waren mijn thuis." eindigt Sandy en meteen daarna verschijnt Niall in beeld.

Tranen lopen over mijn wangen terwijl ik naar zijn stem luister, het is zo'n mooi liedje, ik wou dat Niall hier nu was. Dan zou ik hem doodknuffelen. Want niemand kan beschrijven hoe erg ik hem mis.

Maar ik weet dat ik verder moet gaan. Niall zijn laatste wens in vervulling moet laten gaan. Hoe moeilijk het ook zal zijn, ik ga het proberen. Ik ga hem trots laten worden. Ik hoop dat hij nu samen met Greg Maura en April naar ons kijkt. Want wat ik ook doe ik zal altijd aan hem blijven denken. Hij blijft altijd in mijn hart.

Dit is het einde van Why do they hate me, ik hoop dat jullie het een goed boek vonden. Bedankt aan iedereen die het gelezen heeft, gestemd of gereageerd. Jullie zijn echt de beste.xxme