Όταν Η Φωτιά Συναντά Τον Πάγο| 𝐀.𝐊.[#SCBC2024]

■Ενημέρωση+ Περίληψη

Περίληψη.

"ΕΣΥ-" Προσπάθησα να σταματήσω στον εαυτό μου. «Τι, ανόητη Μπεθ;» ρώτησε ρητορικά καθώς χαμήλωσε στο ύψος μου, τα χείλη του πλησίαζαν καθώς τα μάτια του μου χαμογέλασαν. "Εσύ... μην με πλησιάζεις." Προειδοποίησα ταραγμένη από την κοντινή του απόσταση.

 «Νομίζεις ότι είσαι έξυπνη και σκληρή, έτσι δεν είναι;» με αγριοκοίταξε. "Ξέρω ότι είμαι. Και - και τι στο διάολο σε νοιάζει εσένα; Στάθηκες εκεί και έβλεπες σαν να ήταν μια γαμημένη ταινία!" επεσήμανα. «Μου το ζήτησες εσύ.», απάντησε με σηκωμένο φρύδι. "Τώρα σου ζητώ να αυτοκτονήσεις, κάντο." τον κορόιδευα. "Με πιέζεις πάλι, γλυκιά Μπεθ. Σου έχω πει να προσέχεις και να μην με προκαλείς", γρύλισε ταπεινά και εγώ ειρωνεύτηκα με ενόχληση. «Μείνε μακριά μου», προειδοποίησα καθώς τον αγνόησα κοιτώντας μπροστά μου.

Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μου. Γονάτισε μπροστά μου, έπιασε το χέρι μου και το εξέτασε σαν να ήταν ένα κομμάτι περιζήτητου θησαυρού. «Τι κάνεις-» Δεν πρόλαβα καν να τελειώσω τη φράση όταν το πρόσωπό του πλησίασε πιο κοντά στο δικό μου, με το μάγουλό του να βουρτσίζει το δικό μου. "Μην κινείσαι, μην μιλάς, διάολε, μην αναπνέεις, αν αυτό χρειάζεται για να με επιβιώσεις". είπε, κυρίως στον εαυτό του, καθώς τον χτύπησε ένα είδος συνειδητοποίησης. Τι σημαίνει πάλι αυτό; «Έχεις χτυπήσει άσχημα, γλυκιά Μπεθ». με κοίταξε από το πλάι, με τα μάτια του να αναβοσβήνουν σε αυτό που αναγνώρισα ως λύπη σε αυτά. «Μη με κοιτάς έτσι». Σχεδόν δεν άκουσα τον εαυτό μου καθώς χαμήλωσα το κεφάλι μου.

"Ετσι πως;" με ρώτησε, συνεχίζοντας να με κοιτάζει κατάματα. «Σαν...» Δεν μπορούσα να ολοκληρώσω αυτή τη φράση. "Χμ;" ερεύνησε. Μα τι θα του έλεγα; Σταμάτα να με κοιτάς με αυτά τα όμορφα διαβολικά μάτια σου; Σταμάτα να με κοιτάς με το αιθέριο σπασμένο χαμόγελό σου; Σταμάτα να με κοιτάς με αυτή την έκφραση ενός χαμένου εραστή; Τι θα μπορούσα να πω;

"Σαν  διεστραμμένος! Και σταμάτα να χαϊδεύεις το κεφάλι μου! Είσαι τόσο περίεργος." αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να απαντήσω, μια ανόητη παιδική απάντηση. Χαχάνισε ελαφρά, ο χαμηλός θόρυβος έστελνε ενα ρίγος σε όλο μου το σώμα.

Μπέθ και Ντάμιαν.Ντάμιαν και Μπέθ.

Ο ένας φωτιά και η άλλη πάγος.Πώς άραγε θα συμβιώσουν μαζί όταν οι χαρακτήρες τους είναι μακριά από φυσιολογικοι; Με το παρελθόν που ακόμη στοιχειώνει την κοπέλα, και με παρόν όπου εκείνος αποτελεί τον διάβολο για τους γύρω του, πως μπορούν να επιβιώσουν την μοίρα που έπεσε πάνω τους;