Όταν Η Φωτιά Συναντά Τον Πάγο| 𝐀.𝐊.[#SCBC2024]

11]ΟΧΙ! Δεν είναι Παράνοια

[Κεφάλαιο Ενδέκατο]

[ΟΧΙ! Δεν είναι Παράνοια]

A/N:⚠️Σημεία κρίσης πανικού, χυδαία επίδειξη/γλώσσα, καταχρηστική συμπεριφορά, και χειραγώγηση ομιλίας, έχετε προειδοποιηθεί.

Ήμασταν τώρα στο δρόμο και κατευθυνόμασταν στο σπίτι της κυρίας Χόλι. Περπατούσαμε σιωπηλοί, άλλωστε εγώ δεν είχα κάτι παραπάνω να πω. Η μητέρα παρουσίασε για άλλη μια φορά τον εαυτό της και τον γιο της. Φαινόταν να γνωρίζει τον Ντάμιαν, και κάτι δεν μου πήγαινε καθόλου καλά με την όλη κατάσταση.

Ήμασταν στο δρόμο για το σπίτι τους. Η κυρία Χόλι και ο γιος της Πέτρος ήρθαν και με αγκάλιασαν και με ευχαρίστησαν για άλλη μία φόρα, κάτι που δεν χρειαζόταν αλλά δεν τους είπα τίποτα.

Ήμουν ακόμα κάτω από κακές συνθήκες. Αιματηρά χείλη, αίμα να τρέχει από τη μύτη, στομάχι πιθανώς μελανιασμένο. Ένιωσα τη θερμή τους εκτίμηση που με βοήθησε να ηρεμήσω. Αυτό βέβαια δεν το έδειξα σε κανέναν. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν μια βόμβα εκείνη την στιγμή. Θα μπορούσα να εκραγώ σε όποιον τολμούσε να με θυμώσει περισσότερο. Οπότε ήταν καλό που οι τρεις τους μιλούσαν και δεν πρόσεχαν την κατάστασή μου.

Ευχαρίστησε και τον Ντάμιαν μα εκείνος κούνησε το κεφάλι του υπονοώντας ότι δεν έκανε τίποτα. Όσο περπατούσαμε προς στο σπίτι τους, δεν είπα λέξη. Απλώς χαμογελούσα στα λεγόμενά τους, κουνώντας το κεφάλι μου και συμφωνώντας με ό,τι έλεγαν.

Δεν έδειχναν να προσέχουν ότι τα είχα χάσει όταν πάλευα. Ακόμα κι αν καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν μπορούσαν να ξέρουν τι. Θύμωσα που ξανασκέφτηκα έτσι για άλλη μία φορά, θύμωσα που άφησα το τέρας στην επιφάνει για άλλη μία φορά. Αλλά είχα συμφιλιωθεί με αυτό εδώ και πολύ καιρό. Θα είμαι πάντα έτσι, πληγωμένη, γεμάτη μίσος, πόνο και φόβο. Πρέπει να νάθω να ελέγχω τον εαυτό μου.