A badboy with charms.

A badboy with charms *12*

'Heb je tijd.' Dylan kwam mijn kamer vragend binnen gewandeld. 'Voor.' Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Het bespreken van alles voor dit weekend.' Ik knikte naar hem en klopte met mijn hand op mijn bed. 'Dus vertel.' Zei ik toen Dylan plaats naast me had genomen. 'Ik zou graag willen vragen of je gewoon jezelf wilt blijven.' 'Hun laten merken dat we echt iets hebben of zo moet het lijken.' 'Dat snap ik wel.' Zei ik. 'Je moet je netjes-' 'He ik dat doe ik al.' Ik keek hem boos aan. 'Ja soms.' 'Dus zoals ik zei netjes gedragen nog vragen.' Hij keek me afwachtend aan. 'Ja eigenlijk wel.' 'Wat moet ik ze vertellen als ze vragen waar ik je van ken of hoe dit is ontstaan.' Dylan keek me geschrokken aan. 'Daar had ik nog niet aan gedacht.' 'Gewoon op internaat.' Dylan keek me twijfelend aan. Hij was blijkbaar niet zo overtuigend over zijn voorstel. 'Misschien op het strand en dat we er achter kwamen dat we op dezelfde internaat zitten en zo is er meer ontstaan.' Ik keek hem met een vragende blik aan. Wachtend op zijn goedkeuring. 'JA dat is geweldig.' Riep hij zo wat door heel mijn kamer. 'Oké, zijn we dan klaar.' 'Ja dat zijn we.' Zei hij lachend. 

Ik stormde Miandra haar kamer zomaar binnen. Hé, als ze dat mag dan mag ik dat ook bij haar. Ze keek me verbaasd aan. 'Wat is er.' 'Is er iemand dood.' Ze keek me vragend aan. 'Nee, maar als dat zo is dan ga ik wel naar een begrafenis en niet naar jou.' Miandra keek me gapend aan. 'Maar even serieus ik moet je wat vertellen.' Miandra keek me nieuwsgierig aan. 'Ik ben dit weekend hier niet te vinden.' 'Hoezo.' Miandra keek me met een stom hoofd aan. 'Naar je vader.' 'Nee naar Dylan.' Miandra haar mond viel open. Serieus sebiet vangt ze nog vliegen. 'Doe je mond nu maar dicht.' Zei ik. 'Wat ga je doen met Dylan.' Ze keek me serieus aan. 'Nou dat is een lang verhaal.' Ze keek me afwachtend aan. 'Serieus? Moet ik dat echt allemaal gaan uitleggen'. Miandra bleef me afwachtend aan keken en knikte gewoon één ja. 

'Dus als ik het goed begrijp dan heeft Dylan je om hulp gevraagd.' Ik knikte gewoon maar. 'En nu moet je dit weekend zijn vriendin spelen.' En weer knikte ik ja. Ik zat hier al een kwartier te knikken. Is die meid dom of doet ze maar alsof. 'Ja ja en nog is ja.' Zei ik gefrustreerd. 'Gestoord.' Miandra haar lach voelde de kamer. 'Echt gestoord.' Zei ze door het lachen heen. 'En je doet daar gewoon aan mee.' 'Gestoord.' Herhaalde ze weer. 'Oké, je valt in herhaling en dat begint te irriteren.' Zucht ik. 'Melanie moet dit echt horen.' Zei ze nog steeds lachend. 'Wat horen.' Op dat moment kwam Melanie de kamer binnen gewandeld en keek ons met een vragende blik aan. 'Dat Dylan, Vionna te hulp heeft gevraagd.' Melanie keek me verbaasd aan. 'Waarom.' 'Omdat hij een nep vriendinnetje nodig heeft.' Lachte Miandra. 'En waarom dat.' Melanie keek ons niet begrijpend aan. 'Omdat die idioot zijn ouders heeft wijs gemaakt dat hij een vriendin heeft en hij dit weekend met zijn vriendin bij zijn ouders gaat logeren.' 'Dus met anderen woorden Vionna is zijn nep vriendinnetje.' Miandra schatterde het uit van het lachen. Melanie keek me lachend aan. 'Serieus.' Ik keek haar en knikte gewoon. Ja, serieus. Waarom moet iedereen daarom lachen? Zo grappig is het ook weer niet hoor. Stomme koeien. 

Zuchtend stond ik voor Dylan's kamerdeur te wachten. Ik was al één half uur op die idioot aan het wachten. Als hij nu die kamer niet kwam uitgewandeld zocht hij maar lekker iemand anders. 'Dylan.' Riep ik geirriteerd. Niks, geen geluidje, geen beweging. Gewoon niks. ' Waar zit die verrekte-.' Voor ik mijn zin nog had afgemaakt, werd de deur met een klap open gesmeten. 'Verrekte wat.' Vroeg hij. 'Niks.' Zei ik. ' Beter.' Zei hij. Hij pakte zijn rugzak en sloot de deur achter zich. 'Heb je alles.' Hij keek me vragend aan. 'Ja.'  'Oké.' Hij draaide zijn eigen om en liep richting de Directrice haar kantoor en schoof een brief onder de deuropening. 'Oké klaar.' 'Laten we maar vertrekken.' 

Zo'n uurtje later kwamen we eindelijk aan. Of dat hoopte ik toch. We reden een pad op. Gaat hij me nu een bos inleiden. Ik keek bang voor me uit. Wat is het hier eng. 'We zijn er.' Dylan parkeerde zijn auto voor een groot wit huis. Ik keek hem verbaasd aan. Woont hij serieus hier. Hij maakt een grapje. 'Stap nou maar gewoon uit staren kan je later nog altijd doen.' 'Het is gewoon prachtig.' Ik staarde nog steeds voor mij uit en stapte langzaam uit. 'Woon je hier echt.' 'Nou logisch gezien wonen mijn ouders hier en woon ik bij hun of woonde.' Zei hij. Nog voor ik één woord kon zeggen werd de grote witte voordeur open gegooid. Een vrouw met haar zwart haar tot haar schouders. Hoge hakken en een grijze jurk keek me glimlachend aan. 'Ik ben Stella.' Ze trok me in een knuffel. 'Vionna.' Kreeg ik er moeizaam uit. Ze bekeek me van top tot teen aan. 'Knapper dan ik me had voorgesteld.' Ze gaf me een knipoog. Ik keek de vrouw blozend aan. 'Normaal zijn het allemaal maar sletjes waarvan hun decolleté groter is dan hun hoofd.' Ze keek me lachend aan. Ik kon nog net mijn lach binnen houden. Maar zijn moeder had het door. 'Nog gevoel voor humeur ook.' Dylan keek zijn moeder boos aan. 'Mam.' Zijn moeder keek hem van niks aan trekkend aan. 'Wat een aardige vrouw.' Fluisterde ik naar Dylan. Dylan keek me met een dodelijke blik aan. 'Wat heb je nou.' Hij zei niks en trok me gewoon mee naar binnen. 'Lekker humeurtje heb je.' Fluisterde ik in zijn oor. Maar zweeg al gaan toen hij me met een waarschuwende blik aankeek. Lekker dan. 

~Stem&Comment xM~