A badboy with charms.

A badboy with charms *13*

We zaten aan tafel. Dylan was ineens chagrijnig. Hij keek een hele tijd voor zicht uit. En als er dan werd gezegd of gevraagd aan hem dan waren zijn antwoorden altijd zo kort. 'Wat is er toch met jou.' Fluisterde ik toen zijn ouders heel even weg keken. Ik maakte een beweging zodat mijn been tegen die van hem kwam en hij wel moest om kijken. Maar tot mijn grote verbazing stond hij gewoon op en liep zomaar weg. Stella, de moeder van Dylan keek me vreemd aan. Heb ik iets gedaan. Waarom doet hij ineens zo. 'Excuseer me.' Ik keek hun met een klein lachje aan en stond op van tafel. Waar is de verdomde idioot. Living, nee. Boven, nee. Jezus moet dit huis echt zo groot zijn. Ik keek zuchtend voor me uit. Wacht, de tuin. 'Daar ben je dus.' Ik liep de grote bloemen tuin binnen en ging naast hem op de grond zitten. 'Waarom doe je ineens zo.' Dylan keek me vervelend aan. 'Omdat mijn moeder irritant doet met haar vragen.' Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Het kan toch geen kwaad.' 'Ze is nieuwsgierig meer niet.' Ik gaf hem een klein glimlachje. 'Komop we gingen hun toch laten merken dat we een goed stel zijn.' Dylan keek me geamuseerd aan. 'Nep stel.' Voegde ik er aan toe. 

Na nog een lang etentje en wat gepraat en gelach besloten we om te gaan slapen. Of ik had dat besloten en Dylan moest maar mee. 'Ik ga mijn tandenpoetsen.' Dylan knikte maar gewoon en zei geen woord. 'Lekker vriendelijk zijn we.' Ik keek hem vervelend aan. Vervelend joch. Ik liep de slaapkamer uit en begon mijn speurtocht naar de badkamer. 'Stom mens.' Zucht ik naar mijn spiegelbeeld. 'Kan hij nooit eens lachen.' 'Ik help hem wel dus vriendelijk zijn mag wel.' Mijn spiegelbeeld keek me aan. Nou, ik keek mezelf aan.  'Rotjung.' 'Wie is er een rotjong.' Stella keek me vanaf de deuropening vragend aan. 'Mijn neefje.' Ik keek haar aan. Alsof ze me elk moment kon betrappen op een leugen. Dit was ook een leugen. Stom kop. Stella keek me nieuwsgierig aan. 'Je neefje.' Zei ze vragend. Wachtend op een uitleg. 'Ik kom er net pas achter dat hij weeral is gaan lopen met mijn tandpasta.' 'Hij zit namelijk niet in mijn toiletzakje.' Stella keek mij lachend aan. 'Ach meisje, gebruik deze maar.' Ze stak een tube tandpaste naar me uit. 'Dankje wel.' Probeerde ik zo vriendelijk mogelijk te zeggen. 

'Ik ben trots op Dylan.' Ik keek haar aan. Waar kwam dit van dan. 'Trots.' Vroeg ik en keek haar vragend aan. 'Ja, dat hij eindelijk is een vaste vriendin heeft.' Ze keek me glimlachend aan. 'Je mag er zeker zijn en je bent nog eens lief ook.' Ze gaf me een knipoog. Draaide haar eigen om en liep weg. Ik liep Dylan zijn kamer binnen. 'Heb je een spook gezien.' Dylan keek me lachend aan. 'Ja, grappig dat je het zegt.' Zei ik sarcastisch. 'Nou waar slaap ik of beter gezegd waar slaap je.' Ik keek hem vragend aan. Ik nam aan dat ik in dat groot bed moest slapen en hij maar ergens anders. 'Hier.' Hij wees naar de ander kant van het bed. 'Samen.' Ik keek hem vragend aan. 'Nee met de kerstman.' 'Nou dan hoop ik maar voor jou dat de kerstman braaf is.' Ik keek hem met een dreigende blik aan. 

'He doornroosje tijd om uit je eeuwige slaap te ontwaken.' Zachtjes deed ik mijn ogen open en keek Dylan geirriteerd aan. 'hou je kop en laat mij slapen.' Ik stond net op het punt mij om te draaien toen mijn dekens ineens werden weg getrokken. 'DYLAN.' riep ik boos. 'Geef die dekens terug.' Dylan lachte alleen maar en loopte de deur uit. 'verrekte rotjong.' Riep ik boos. Ik stond onmiddelijk op en zo snel als ik kon probeerde ik hem in te halen. 'Hey mam.' Hoorde ik Dylan snel zeggen. Ze keek ons beide verbaasd aan. 'Goeiemorgen Stella.' Zei ik voor ik mijn achtervolging terug op gang zette. 'Pak mij dan als je kan.' Dylan keek lachend achterom. 'Kleuter.' Riep ik.

 Z'n twintig minuten later gaf ik het op en liep gewoon het huis weer in. Uiteindelijk had hij toch gewonnen en ik had geen zin om nog door de tuin te lopen als één kip zonder kop. Dan sliep ik zo maar wel verder dacht ik. Maar toen ik zijn bed terug in wou duiken. Hoorde ik de bekende melodietje van mijn Iphone. Ik pakte dat ding en zonder te kijken wie het was drukte ik op het groene hoorntje ' Met Vionna Somers met wie spreek ik.' Zei ik  zo beleefd mogelijk. 'Vionna liefje met paps.' Hoorde ik de bekende stem van mijn vader.  'Ahh pap, wat is er?.' Vroeg ik vragend. 'Ohh niks hoor.' 'Ik wou alleen weten hoe het met je gaat alles oké daar?.' Ik zag de bezorgde blik van mijn vader al voor mij. ' Ja alles oké hier en daar ook?.' 'Ja hoor.' Hoorde ik hem zeggen. 'Maar paps ik bel je later wel terug ik ga zo dadelijk ontbijten.' Loog ik zodat ik aan dit telefoontje kon ontsnappen, soms denkt mijn vader dat ik niks beters te doen heb.

Het was precies kwart na 11 toen ik naar beneden ging. Nou paps, door jou heb ik niet meer kunnen slapen. Dankje wel. De ouders van Dylan zaten al aan het ontbijt. 'Goeiemorgen.' Groeten ik ze.  'Goeiemorgen.' Ze keken me glimlachend aan. 'Lekker geslapen?.' Ik keek Stella aan die mij met een frons aan keek. 'Ja hoor en u?.' Vroeg ik beleefd. Dylan had gezegd dat ik mijn eigen moest blijven en niet moest veranderen maar op sommige momenten vergeet ik dat en klink ik zo beleefd dat ik precies net uit een van die oude films kom. Waar die prinsessen altijd zo beleefd moeten zijn en als dat niet zo is ze een hele preek krijgen. Je kent dat wel. Je hebt vast ooit al een Barbie film gezien. 'Ja hoor.' 'Maar zeg maar je.' Ik knikte naar Stella. 'Waar is Dylan.' Ik keek hun vragend aan. 'Dat weten we niet.' Ik keek hun gewoon aan en besloot om ook maar eens aan het ontbijt te beginnen.

~ Comment&Stem xm~