A badboy with charms.

A badboy with charms *25*

Ken je dat. Dat je iemand heel dierbaar verloren bent en dat telkens je er aan terug denkt alle herinneringen door je hoofd vliegen. Dat je het nooit zal kunnen begrijpen, waarom? Waarom juist die persoon? Waarom juist op dat moment? Maar uiteindelijk krijg je toch nooit antwoorden op die vragen.

Het was vandaag precies twee jaar geleden dat mama was overleden. Samen met mijn vader liep ik over de plek waar het allemaal was gebeurd. Op de plek die mijn moeder haar leven heeft gekost. Mijn vader staarde naar zijn schoenen terwijl hij een roosje in zijn hand vast hield en ik, ik keek gewoon naar die plek. Er gingen allemaal gedachten door mijn hoofd heen. Ik kon het nog steeds niet vatten dat ze er niet meer was, dat ze de momenten die we ondertussen allemaal hebben mee gemaakt of doorstaan niet bij kon wonen. Dat ze het gewoon moest zien vanuit de hemel.

'Kom.' Pap keek me treurig aan.

Hij stapte het voetpad over en terwijl hij dat deed liet hij het roosje los. 'Ik mis je.' Fluisterde hij zachtjes. Zonder enige emotie te tonen keek ik hem gewoon aan. Ik vond het altijd treurig om hem zo te zien. Het waren zo de kleine dingen dat me er soms aan lieten herinneren dat hij toch heeft afgezien en dat nog steeds doet. 'Ze is er nog.' Pap keek me niet begrijpend aan. 'In ons hart en ze is vast heel trotst op ons, op jou.' Ik gaf hem een kleine glimlachje. Pap trok me naar zich toe en aaide over mijn haar. 'Je lijkt op je moeder.' Zucht hij. 'Ik weet dat alles niet altijd rozengeur en maneschijn is tussen ons, maar ik hou van je.'

'Ik hou ook van jou, pap.'

Met een bak ijs en een dekentje dat over me lag zat ik tv te zien samen met Dylan. 'Alles oké.' Dylan keek me bezorgd aan. Hij was al sinds ik thuis aankwam een hele tijd vragen aan het stellen, of alles wel oké was, of ik in orde was, hoe het was gegaan. Irritant, maar lief. Voor de zoveelste keer knikte ik dus maar ja. 'Zeker.' Was zijn antwoord dan. 'Ja.' Zucht ik. Hij pakte mijn kin vast zodat ik naar hem moest kijken en gaf me dan een paar kusjes. 'Je kan me alles vertellen.'

'Weet ik.' 'Het is gewoon een zware dag.' Emotioneel keek ik hem aan. 'Hier.' En hij legde zijn hand op mijn hart. 'Zal ze altijd blijven.' Heel eventjes glimlachte ik. Maar dat betekende niet dat alles deze dag weer goed maakte.

'Kom.' Hij sleurde me mee de keuken in. 'Wat gaan we doen.' Mompel ik. 'Één taart bakken.' Enthousiast keek hij me aan. 'En je gaat je amuseren.' Voegde hij er aan toe. Chagrijnig keek ik hem aan. 'Moet dat.' 'Ja dat moet, Vio.' Geschrokken keek ik hem aan. 'Wat.' Lachte hij. 'Sinds wanneer is het Vio en geen liefje meer.' Nep boos staarde ik hem aan terwijl hij wat suiker afwoog.

'Liefje.' Grijnzend keek hij me aan.

'Help nu maar met die taart. Anders eet ik ook alles alleen op.' En zogezegd zo gedaan.

Paar uur later stond de keuken dus overhoop en stond er een heerlijke chocolade taart op het keuken aanrecht. 'Zo.' Zucht ik. 'Nu die keuken nog.' Dylan keek me aan. 'Als je iets lekkers wilt dan moet je de rommel er maar bij pakken.' Jaja, zegt de gene die met dit idee aan kwam.

Terwijl Dylan de afwas deed, veegde ik de vloer. 'Ik denk dat we hier wel twee uur over gaan doen.' Geïrriteerd keek ik voor me uit.

'Niet zeuren maar opruimen.'

~comment&stem xm~