İnsanlar birbirine kırılınca nasıl hisseder biliyorum. Birbirine kırılan insanlar iki yabancıdan farksızlardır.
Kendimi bu düşüncelere kaptırmış durakta oturuyordum. Otobüsüm her defasında geç kalmayı başarıyordu ve bende işe geç kalıyordum.
Otobüsün gelmesiyle herkes otobüsün kapısının önünde koca bi kalabalık oluşturmuştu, bende o kalabalığın içine girip sıramı beklemeye başladım. Kalabalık o kadar büyüktü ki bir türlü sıra gelmiyordu.
Uzun süre beklememin sonucunda akbilimi basabilmiştim, otobüsün içi tıka basa doluydu. Ayakta zor duruyordum. Yanımdaki beyefendi benden akbilini basmamı istedi, bende alıp önlere doğru verdim.
Akbilin elime ulaşması en az 1 dakikayı bulmuştu. Akbili beyefendiye verecekken otobüsün freniyle üstüne düştüm.
Aklıma bir an dizilerdeki sahne geldi ve sessizce bir kahkaha patlattım. O sırada üstüne düştüğüm beyefendi "artık kalksan mı diyorum?" Dedi.
Çok utanmıştım hemen kalktım ve ineceğim durağı beklemeye başladım.
Aniden kulağımın dibinde bir ses hissettim "işe mi gidiyorsun?"
Bu ses ondan geliyordu. Kafamı sallayıp dışarıyı seyretmeye devam ettim. "Ben Burak." Bana niye ismini söylemişti ki şimdi?
-N" Bende Nefes."
-B" Memnun oldum, sanırım doğu şirketinde çalışıyorsun Nefes."
-N" Evet, nerden biliyorsun bunu?"
-B" Bende orada çalışıyorum ve bu otobüsün önünde duracağı 2 iş yeri var. Sen 1. durakta inmedin demekki 2. durakta ineceksin."
-N" Haklısın evet."
Gülümseyip önüne döndü ve o da dışarıyı seyretmeye başladı. Fazla meraklı görünüyordu, ayrıca yakışıklı biriydi de. Bana dönüp biraz düşündükten sonra diyeceği şeyden vazgeçti. Merak etmiştim acaba ne soracaktı?
-N" Birşey mi sormak istiyorsun Burak?"
-B" şirkette ne işiyle meşgulsün?"
-N" Asistanım ben."
-B" Bende patronum, yakında asistanım değişecek diyorlar acaba kim asistanım olacak."
-N" Sevindim."
Gülümsedim ve önüme döndüm, artık ayaklarım ağrıyordu. Sonunda ineceğimiz durağa gelmiştik, kalabalığın arasından zar zor geçip otobüsten indik.
İçeri girince Burak gözden kayboldu.
