နှလုံးသားနီးနီး...စည်းပါးပါး(Love And Pride)[Completed]

Part(20)

🌺နှလုံးသား နီးနီး...စည်းပါးပါး🌺

Part(20)

"တွီ!.."

*ဒီနေ့ဖုန်းမပြောနိုင်လို့ခွင့်လွှတ်နော်ကိုကို သဲလေးအလုပ်အရမ်းရှုပ်နေလို့*

မနက်စောစော မက်ဆေ့ခ်ျပို့လာသည့် သူမလေးကြောင့် စက်ဝန်းမျက်ခုံးတို့သည် သိသိသာသာတွန့်ချိုးသွား၏။ မနက်(၆)နာရီတိုင်းမှာ ဖုန်းထဲက သူမလေးအသံနဲ့အတူ သူ့ရဲ့တစ်နေ့တာကိုစတင်ခဲ့တာ တစ်လကျော်ခဲ့ပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့မှာတော့ မက်ဆေ့ခ်ျတစ်စောင်သာရလာသည်။

အသက်(၂၃)နှစ်ပြည့်တဲ့ မွေးနေ့အစက ပျော်စရာမကောင်းတော့ပေ။ ခါတိုင်းမွေးနေ့မှာလည်းပျော်စရာမကောင်းပေမဲ့ အခုက ချစ်ရသူနဲ့အတူကြုံတဲ့ပထမဆုံးမွေးနေ့မဟုတ်လား။ အတူရှိချင်တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အဝေးကသူမလေးကတော့ ဒီနေ့က သူ့မွေးနေ့ဆိုတာတောင်သိမည့်မပေါ်။

တစ်ကယ် အရင်တွဲခဲ့တဲ့သူတွေကို ချေခဲ့သမျှ အနှစ်သာရနဲ့မှ သူ‌ဝဋ်လည်တာ။

ကျစ်!...

အနှစ်သာရကို ဖုန်းဆက်လို့မရသည့်နေ့က ဒီနေ့မှဖြစ်ရသလား။ ထူးထူးဆန်းဆန်းသူ့မွေးနေ့မှလေ။ ပုံမှန်အဆက်အသွယ်မရရင် ဒီလိုတစ်နေကုန်မဟုတ်။ အခုက ရုံးဆင်းတဲ့အထိကို ဆက်မရတာ။

အလုပ်ကအပြန်၊ ချစ်ရသူကဖုန်းမဆက်လာတော့ သူ ကိုမင်းထက်ဆိုင်ရှိရာဘက်ကို ခြေဦးလှည့်ဖြစ်သည်။ လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ဆိုင်ကိုမရောက်ဖြစ်တာ။ အနှစ်ကိုခေါ်လာရင် ဟိုလူကြည့်၊ဒီလူကြည့်မကြိုက်၍ အခုမှသာခြေဦးလှည့်ရတော့သည်။

"ဟော ငါ့ညီ! အနှစ်အနားမှာမရှိမှဘဲ လာတော့တယ်"

"အစ်ကို့ညီမက ပြစ်ထားလို့လေဗျာ..."

"ဟား ဟား..."

ကိုမင်းထက်က အားပါးတရရယ်ကာ သူသောက်နေကျမျိုးမှာပေးသွားသည်။ ဆိုင်မှာလူကျနေ၍ အထူးတလည် ဧည့်မခံခိုင်းတော့ပေ။ အချင်းချင်းတွေကို လိုအပ်တာမှတ်လို့။

"Happy birthdayကင်းကောင်!..."

ကိုမင်းထက်ဆိုင်မှာအေးချမ်းမလားမှတ်ပါတယ်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်တောင်မထိုင်ရသေးပါဘဲနှင့် ထင်ရှား‌ကရောက်လာသည်။