Nefesi boğuklaşmış bir şekilde kadının olması gereken yerdeki boşluğa bakıyordu. O yere doğru bir, iki adım atarken bir anda omuzlarında bir ağırlık hissetti. Boynunu tutan ellerden kim olduğunu anlamasaydı, orda bunu yapan kişinin hayatına son verirdi. Onun yerine sakince elleri kendinden uzaklaştırdı. Natasha, sessiz bir kahkaha atmıştı.
+Beni öldürmekle, öldürmemek arasında gidip gelmen çok komikti.
-Neden böyle bir şey yaptın? Sana zarar verebilirdim.
+Artık tanıdığın bildiğin insanlara zarar vermeyeceğini göstermek istedim James. Ben olduğumu anladığında sakin kalmaya çalıştın, atak yapmadın.
-Böyle düşününce... mantıklı tabii ama-
+Seni denemek değildi amacım beni yanlış anlama. Senden zaten emindim ama senin de emin olmanı istedim. Şimdi yere eğil karanlıkta, bu boyda birinin tepesinden inersem yere çakılırım.
Bucky, bir an düşündü. Tam yere eğilecek gibi yaparken ayağa kalktı ve yürümeye başladı.
+Ne yapıy-
-Şakana karşılık veriyorum.
Kadın gülerek kafasını hayır şeklinde salladı. Barnes, bunu görmemişti ama hissederek gülümsemeye başlamıştı. Bir an yürürken hızlandı. Natasha, tutunacak bir yer bulamamıştı. Eğilip, kollarını adamın boynuna sardı. Barnes bir an bu yakınlıktan ürperdi. Ama kadının dengesini sağlaması gerekiyordu. Ellerini yukarı, kadına doğru uzattı. Nat, yapması gerekeni anladı. Bucky'nin ellerinden tutarak dengede durmaya çalıştı.
+Tam olarak nereye gittiğimizi biliyor musun?
-Hayır tabii ki. Ama istersen geri dönebiliriz.
+Aslında... ileri de çok büyük bir göl var. Beni taşımaktan yorulmuş olmalısın. Orada biraz oturabiliriz. Sen de istersen.
Bucky, kadının görmeyeceğini bilerek yüzündeki memnun ifadeyle başını salladı. Natasha'nın söylediği yöne doğru ilerledi. Ormandan gölün kenarına çıktıklarında, bir anda Ay ışığından gözleri kamaştı. Ama dengesini kaybetmemek için direndi. Kendi için değil kadın için endişelenmişti. Kadın eliyle oturacakları yeri işaret etti. Bucky, yavaşça dizlerinin üzerine çökerek Nat'ın inmesini sağlamıştı.
+Kendimi adeta bir prenses gibi hissettim Bucky.Hayatımda yaptığım en iyi yolculuktu.
Kadının gülerek demesinden dalga geçtiği anlaşılıyordu.
-Omuzlarım rahattır.
Natasha hafifçe gülümsedi. Sonra yüzünü gümüş tepsi gibi parlayan Ay'a çevirdi. Ortam huzurluydu. Su sesi, hafif tatlı esen bir rüzgar ve bu dünya üzerinde ne yaşadıklarını en çok anlayabilecek iki kişi yan yanaydı. Uzun süre konuşmadılar. Garip bir şekilde konuşmadan anlaşabildiklerini farkettiler. İkisinde de daha önce birbirini tanıyor olmanın verdiği hissiyat fazlasıyla ortadaydı. Ama bir türlü anlamlandıramıyorlardı.
+Sana bir soru sorabilir miyim?
-Tabii, Natalia.
Kadın bir anda dondu. Bu gerçek ismiydi. Ve Clint dışında kimse bilmezdi. Ekip arkadaşlarının bildiğini de sanmıyordu.
+Adımı nereden biliyorsun?
