Banka oturup önümdeki deniz manzarasını izledim. Dalgalar kayalara çarptığında yok olan köpüklere özendim. Bende onlar gibi olmak istedim. Bir hiç olmak. Ama ne varki yine buradayım, hayatta. Anlamsız yaşamımı güzelleştirmeye çalışıyorum.
»»---->...
Banka oturup önümdeki deniz manzarasını izledim. Dalgalar kayalara çarptığında yok olan köpüklere özendim. Bende onlar gibi olmak istedim. Bir hiç olmak. Ama ne varki yine buradayım, hayatta. Anlamsız yaşamımı güzelleştirmeye çalışıyorum. Komik, bunu başaramıyorum bile. Saçlarım rüzgarın etkisiyle yüzümü süpürürken gözümden bir damla daha düşüyor.
Kolumun acısı azalmaya başladı.
"Hava siz Midgardlılara göre fazla soğuk değil mi?" sağımdan gelen sesle kaşlarımı çattım. Kimsenin beni böyle görmesini istemem. Adamın söylediği tuhaf kelime ile başımı ona çevirmeden cevap verdim.
"New York'luyum." kafamı çevirip adamı inceledim. Denize bakarak verdiğim cevaba gülümsüyordu. "Komik olan ne?" siyah saçları ve birbirine zıt olan bembeyaz teni ile çekici bir duruşu vardı. "New York'lu olman üşümeyeceğin anlamına gelmiyor." geri denize dönerken yüzümü buruşturdum.
"Git burdan." normalde duygularımı göstermezdim, şimdiyse bu halimin ürkütücü gözüktüğüne adım kadar emindim. Ancak adam bunu takmış değildi. "Şaşırmadın." söylediği şeyin saçmalığı ile tekrar ona döndüm.
"Ne?"
"Normalde beni gören Midgardlılar şaşırır. Sen hiçbir tepki vermedin. Beni tanımadın sanırım?" tek kaşını kaldırarak beni süzüyor. "Seni tanımam gerektiğini sanmıyorum. Normal bir insansın işte."
"İnsan bile değilim. Ben, Loki'yim. Fesatlık Tanrısı Loki."
Loki. Loki mi? Hani şu New York savaşındaki Loki. Bu adam O mı? Tanrım, daha fazla haber izlemeliyim. Nasıl hatırlamam. Az önceden beri ilk defa tepki verip kaşlarımı şaşkınlıkla yukarı kaldırdım. "Neden buradasın? Yenilemezler seni yakalamaz mı?" ağzından bir kahkaha çıkarıyor.
"Nerede yaşıyorsun Midgardlı? Yaklaşık bir aydır Stark kulesinde kalıyorum ben." omuzlarımı silkiyorum. Bunların bana hiçbir etkisi yok.
"Benim için önemsiz."
Hiçbir şey söylemiyor. Dakikalarca orada kalıp denizi izliyoruz. Güneşin batışını izlerken tekrar konuşuyor. "Çok duygusuzsun."
"Bu seni rahatsız mı ediyor?" kolum artık acımıyor. Bu beni üzdü.
"Hayır." o zaman derdin ne demek istiyorum. Ama susuyorum, çok fazla konuştum. "Neden?" anlamsız konuşmalarından sıkıldım.
"Ne neden?" burada daha fazla kalmak istemiyorum. "Neden insanda kendini keşfetme dürtüsü yaratıyorsun?" ne demeye çalışıyor bu?
"Öyle bir şey yapmıyorum. Bu senin sorunun." ayağa kalkıp gitmeye hazırlanıyorum. Adamın yüzüne bakıp başımı birkaç santim eğerek konuşuyorum. "Bir daha görüşmemek üzere, Loki." ani bir hareketle oturduğu yerden kolumu tutuyor. Çok sıkmıyor, sadece durmam için dokunuyor. Hiç tepki vermeden yüzüne bakıyorum. "Seni bir daha görme şansım var mı?" omuzlarımı silkip kolumu çekiyorum.
"Sanmam. Tekrar söylüyorum, bir daha görüşmemek üzere, Loki." arkamı dönüp oradan ayrılıyorum.
●◉◎◈◎◉●
Neden bunu yazdım bilmiyorum. Sadece istedim ve yazıyorum. Umarım güzel gidiyorumdur. Herkese iyi geceler.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
