the poetry of distress

umrumda değil.

ayaklarını bastığın zemini salladım.
kalbimi çeliğe daldırdım.
vicdanımı derinlere kapadım.

bir zamanlar korumak için savaştığım anıları başkalarıyla yaşadım.
her aynaya baktığımda farklı birisiyle selamlaştım.
kendime zayıflıklarımdan bir omurga dizdim.
insanları kirlettim,
çiğnedim.

sızlamadım hiç.

kendi ellerinle gömdüğün beni aramaya geldin.
kollarını cesedime doladın,
üşüdüğünde ise beni suçladın.

umrumda değil.

geçmişini sürüye sürüye götürürken ayakta kaldım ve seyrettim.
altında ezildiğin sözlerin seni kavururken ben kelimelerini ayaklarımın altına aldım.

böylece ben,

akıttığım her gözyaşı,
döktüğüm her damla kan,
sesimin titrediği her saniye,
hatırladım.

sindirdim.

ve en sonunda, ölümsüzleştim.