the poetry of distress

beni dinle.

kalbimi çalılara düşürmüşüm,
aldığım her nefes kanatıyor beni.
kelimelerim yerde sürünüyor,
prangayla çivilenmiş sanki dilim.

her göz kırpışımda başımın üstünden geçen ayla güneş,
alkol sürer yaralarıma sessizlik.
tanrım yardım et, mukayet ol bana.
bu nasıl acı, ben baktıkça çatlar ayna.

fırlatırım hislerimi duvarlara,
çok zor, bu akışa dahil olmak yordu beni.
sabahları uyanıyorum ama ruhum yıllardır uyuyor sanki.

saatlere baktığımda kendimi görüyorum.
peşimde uzun bir iz bırakmışım, kanıyorum.
ama daha çok yolum olduğunu söylüyorlar.
omuzlarımla sırtlıyorum sanki dünyayı ama evreni kaldıramıyorum.

yeterince veremedim, yetemedim.
hiçbir zaman ağlamadım, bekledim.
zor geldi başımı çevirmek ama her saniyesini seyrettim çöküşünü yolumun.
her çarptığında kalbim, cezasını çektim.

ters düz ettim bildiklerimi, en çok da anlamaya çalıştım seni.
çalkalanırız çünkü hepimiz akıntıya karşı yüzerken.
çekimin güçlüydü, ama ben daha çok.
başım dik, bir gün yerinden oynatacağım seni.

ateşlendi şehvet, içinde tohumlandı nefret.
hepinizi dinlemeye çalışırken battım, oldu mu bu da bana bambaşka bir dert, bambaşka bir külfet ?
düşünceler dağıttı beynimi,
kırmızıya boyadı kelimelerimi.
damla damla biriktim, suya karıştım, şelalerden aktım ben köpürerek.
yerlerden topladım kederimi.

ağzıma kadar geldi.
hissediyorum, beni dolduruyor bu zift.
ciğerlerimde soğuyor, damarlarımda akıyor hınç, gözlerimi bürüyor.
canımı yakıyor.

çünkü bakışlarımız depremler yarattı,
sarsıldık ikimiz de yüreklerimizde.
cümlelerimizi astık havaya.
üfleyerek söndürdüğümüz kıvılcımlarla kuruttuk.
beni dinle.
bizi geriye saramasak bile.

fani dünya, beni dinle.
ne kadar küçük olursam olayım,
bir gün yerinden oynatacağım seni.