მთელი კვირა წარჩინებული მოსწავლესავით ვიყავი სამსახურში. რადგან სოფიო და ნიტა ვერ დადიოდნენ მათ წილ საქმესაც ფაქტიურად მე და ნუცა ვინაწილებდით. საახალწლო ზეიმის მზადება მიმდინარეობა. მეც პატარა ბავშვივით მიხაროდა ახალი წლის მოსვლა და მათთვის საჩუქრების ყიდვა. ამ წელს საოცარ ახალ წელს ჰპირდებოდა დანიელი ბავშვებს. თავისას არ იშლიდა და ყოველ თვე რიცხავდა შემოწირულობას..
მომარაგების საკითხებს ვაგვარებდი კარზე კაკუნმა რომ შემაკრთო და გადაღლილი სახით შემოვიდა ნუცა..
- მართ, წავალ მე რა, მგონი გავცივდი და სიცხე მაქვს. რაღაცა ვერ ვარ კარგად. ყველაფერი დავასრულე, უკვე ყველას დავურეკე და მოსაწვევებს ხვალ დაარიგებენ.
- მიდი ჩემი გოგო, რა სახე გაქვს მართლა, აქამდე რატომ არ წახვედი ნუციკორე?- ფეხზე წამოვდექი და ხელები შემოვხვი, ტუჩები ჩუბლზე მივადე და მერე გაბუტული ბავშვივით გამოვწიე წინ.- აშკარად სიცხე გაქვს. წადი, ლიმონიანი ჩაი დალიე და დაიძინე..
- ასე ვიზამ, თუ რამეა დამირეკეე.
- არაფერი მინდა ნუცა, წადი და თავს მიხედე, ხვალაც არ გამოხვიდე..
- არის შეფ - ხელი დამიქნია და მოულოდნელად შეჩერდა.. - სულ დამავიწყდა გოგო, იცი ვინაა მოსული შენს სანახავად, საბა გახსოვს? დარეხვილი საბა - ჩვენთან რომ სწავლობდა..
- მახსოვს და ახლა მაგას საიდან გავხსენდი რაა, სანამ შარში არ გამხვევს არ მოისვენებს - ანერვიულებულმა ვუთხარი და ნერვიულად დავქაჩე სვიტერის მკლავები..
- შარში რატომ უნდა გაგხვიო მართა?
- ლელას დეიდაშვილი ყოფილა, ეს დარეხვილი საბა, როგორც შენ ეძახი ნუცა. იქ ნიშნობაზე დანიელის პროვოცირება უნდოდა მაგრამ დროულად წამოვედით .
- შანსი არააა !- პირზე სწრაფად იტკუცა ხელი და დაახველე.
- წადი რა წადი, ბაცილებით ამივსე აქაურობაა.
- იცოდე დამირეკე..
- აუცილებლად ნუციკორე, წამალი დალიე და დაიძინე...
მაგიდაზე მდგარი ყავა მოვსვი და სულიერად მოვემზადე საბას ასატანად. ჯერ კიდევ ვერ ვივიწყებდი მის გამოხტომას ლელას და ლევანის ნიშნობაზე. არ მინდოდა ეს ყველაფერი ახალი პრობლემის მიზეზად ქცეულიყო.. ამიტომ კარში შემოსულს ნაზად გავუღიმე და მეგობრულად გადავკოცნე..
- ყველაზე ლამაზი გოგო როგორააა? - მხიალურად მკითხა და ისე დაეშვა სკამზე არაფერი უკითხავს..
- კარგად, გადაღლილი მაგრამ კარგად..
- ხოოო, გადაღლა გაწერია მაგ ლამაზ თვალებში ხო იცი - რაღაც უცნაურად მიპასუხა და ჩემი ფინჯნიდან მოსვა ყავა..
- ყავა თუ გინდოდა გეთქვა და დაგისხავდი საბა, ასეთი ქცევა რა საჭიროა- გაღიზიანება ვერ დავმალე და მის უკან მდგარ დივანზე დავჯექი.. წელი საშინლად მტკიოდა , ფეხებიც მაგინებდა, დილიდან გადარბენებმა თავისი გაიტანა..
- შენი ნაპირალი მინდოდა..
- მისმინეე.
- არა, შენ ისმინე მართა.. „მე და შენ ორივე გავიზარდეთ“- შენს სიტყვებს ვციტირებ, დიდი დრო გავიდა, საკმაოდ დიდი... ხო ხედავ ახლა შენ შენი საქმე გაქვს. მე ჩემს საქმეში ვარ პროფესიონალი... ახლა რას დამიწუნებ? - სრულიად სერიოზულად მკითხა და გვერდით მომიჯდა..
- მე არც მაშინ გიწუნებდი არაფერს და არც ახლა დაგიწუნებ, საბა, უბრალოდ არც მაშინ მიყვარდი და არც ახლა მიყვარხარ.. . ახლა მითუმეტეს , სხვა მიყვარს, და თავად ხო ნახე..
- ვნახე, მაგრამ იქნებ არ გიყვარს და მასთან სხვა რამის გამო ხარ?
- მაინც? - თვალებში ცეცხლი ამენთო და წელში გავსწორდი..
- მისი ცნობილი სახელის გამო, ფულის გამო, სიმდიდრის გამო.. თუნდაც იმის გამო რომ სექსში ძალიან მაგარიაა ეგ შენი დანიელი ..
- შენ რამე ხო არ დალიე? - გაბრაზებულმა ავუწიე ხმას და ფეხზე წამოდგომა დავაპირე რომ სწრაფად მტაცა მკლავში ხელი და დივანზე მოწყვეტით დამსვა..
- არაფერი დამილევია.. კარგად ვანსხვავებ ქალებს ერთმანეთისაგან. მოდი ახლა არ გვინდა ანგელოზის როლის მორგება და ფრთების გაშლა, მაინც რამეს რომ არ წამოედო. ფაქტია რომ შენი დანიელი ძალიან კარგად გაკმაყოფილებს, მაგრამ ცუდი რა არის იმაში რომ სხვაც მოსინჯო, უბრალოდ როცა ეს ორივეს გვენდომება, საყვარლობას არ გთავაზობ, მაგას როგორ გაკადრებ- ხორხოცით მითხრა და თავისკენ მიმწია . - უბრალოდ როცა რაიმე განსხვავებული მოგვინდება, მხოლოდ მაშინ ვნახავთ ერთმანეთს.
- ავადმყოფი ხარ, ჩამოყალიბებული ავადმყოფი . მე დანიელი მიყვარს და მარტო დანიელთან მინდა ყოფნა. შენგან განსხვავებით მე სექსის ხამი არ ვარ !
- მე არ მითქვამს რომ ხამი ხარ, მე მრავალფეროვნება შემოგთავაზე.
- და რატომ შემომთავაზე? , რა შემატყვე სამაგისო ?
- მართა, მართა- რა პრობლემას ქმნი. დიდი ხანია ჩვიდმეტი წლისები აღარ ვართ. მოდი როგორც ჩამოყალიბებულმა ადამიანებმა ისე ვილაპარაკოთ რა. ყოველთვის მინდოდი, რაღაც სხვანაირად მინდოდი.. ახლაც დაგინახე თუ არა ისევ სიგიჟემ წამომიარა, რომ არა ის შენი პირადი დაცვა, იმ ღამით იქიდან ვერ გამისხლტებოდი.
- ის მარტო ჩემი პირადი დაცვა არაა საბა. მორჩი ირონიას, დანიელი ჩემი საქმროა და რა გასაკვირია რომ მიცავს შენნაირი ავადმყოფებისაგან..
- ავადმყოფი მე ვარ არა? - მაშინ ზუსტად ისე მოვიქცევი როგორც ავადმყოფები იქცევიან . მეორე ხელი თმაში შემიცურა და მთელი ძალით მიმიკრა ზედ, მაქსიმალურად ვცდილობდი მისთვის გაძალიანების გაწევას მაგრამ ვერაფრით ვახერხებდი.. სწრაფად გადამაწვინა დივანზე და ზემოდან მომექცა. გიჟივით დამაცხრა ტუჩებზე და სუნთქვის საშუალებაც კი დამიხშო.. ნეტარებაში წასული მოდუნდა, ერთიანად გამიშვა ხელი, მთელი ძალით ვკარი ხელები მკერდზე და გაშლილი ხელი გავარტყი სახეში..
- იცოდე, ახლა აქედან გახვალ და არასოდეს გადამეყრები არსად, თორემ შედეგებზე პასუხს არ ვაგებ - ალმოდებულმა ვუყვირე და დივნიდან წამოვხტი..
- ოოო, შემეშინდაა. ახლა რომ გაყვირიხარ რა გგონია, შემაშინებ? თუ შენი დამცველი მოვა და გიშველის..
- საბა არ ვხუმრობ, ნუ მაიძულებ სხვა ზომები მივიღე, ახლავე წადი აქედან-ხმას მაქსიმალურად ავიწიე და კარისკენ წავედი .
- ოხ, როგორი შეუგნებელი ქალი ხარ მართა. სულ ასეთი ჯიუტი იყავი, ასეთი გაუგონარი. არსად წასვლას არ ვაპირებ , ძლიერი ხელები შემომხვია უკნიდან და მთელი ტანით ამეკრა ზედ. ერთიანად გამაცია , შიშის რაღაცა გაურკვეველმა ტალღამ დამიარა. საოცარი ძალით მეკრობოდა ზედ და ჩემს გაშვებას არ ცდილობდა.
- შენ აქ რას აკეთებ? - გაცოფებულმა იღრიალა ჩემთვის კარგად ნაცობმა ხმამ და ერთიანად ვიგრძენი სითავისუფლე..
- მეგობართან მოვედი- უტიფრად გაეპასუხა და ხელი გაუწოდა..
- სანამ ეგ ხელები გადაგამტვრიე ეხლა აახვიე - კბილებში გამოსცრა და მისკენ გაიწია..
- დანიელ არ გინდა, წავიდეს გთხოვ. წინ გადავეფარე და ცრემლები გადმომცვივდა.
- მართა ნუ მებლანდები, გაიწიე - ხელის მოსმით მომიშორა და საბას წინ აესვეტა..
- ახლა უნდა დამემუქრო? - ირონია არ დაიშურა და ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო..
- არა, უნდა გაგაფრთხილო ! მუქარა ჩემი საქმე არაა. ვიტყვი და გავაკეთებ. !- მართასგან თავი შორს დაიჭირე გაფრთხილებ, ბედს ნუ სცდი, თორემ ცუდად დაგიმთავრებ საბა. ლელას ხათრით უვნებელს გიშვებ .
- მაშინ მადლობას ვეტყვი ლელას რომ გავალ..
- უთხარი, უთხარი- მხარზე ხელი დაჰკრა და ჩემკენ წამოვიდა.
მანქანაში ორივე ჩუმად ვისხედით. ბოლო მოთმინების ფიალა აევსო , მანქანა სავალი ნაწილიდან გადააყენა და გამომხედა.. ვიცოდი ახლა კითხვების მთელი არსენალი წამოიდოდა ჩემკენ.
- არ მეტყვი რა უნდოდა? –
- არაფერი არ უნდოდა დანიელ, დამშვიდდი.
- მართა ვგრძნობ რომ რაღაცას მიმალავ. რა უნდოდა -თქო, რაიმე გითხრა, რაიმე გაკადრა? გეკითხები და მიპასუხე..
- არაფერი არ უნდოდა, უბრალოდ ვლაპარაკობდით და სულ ესაა.
- ლაპარაკობდით და სულ ესაა არა?!- ძალიან კარგი, ძალიან მაგარი ლაპარაკი გცოდიათ თქვნ !- გაბრაზებულმა მითხრა და მანქანა სახლთან გამიჩერა.. - გადადი ..
- აქ რატომ მომიყვანე?
- აბა სად უნდა მომეყვანე? ადი სახლში და იფიქრე შენს ქცევაზე..
- შენ? - აცრემლებულმა ვუთხარი და მისკენ საკოცნელად გავიწიე..
- ამაღამ მარტო ვიქნები !- ხვალ ვილაპარაკოთ - დამაჯერებლად მითხრა და ყელში ბურთივით გაჩხერილ ცრემლებს გასაქანი არ მივეცი..
ფრთხილად ავუყევი კიბეებს და სახლში შესული პირდაპირ სააბაზანოში შევვარდი. ერთიანად გავიძრე ტანიდან ტანსაცმელი და სახე ცხელ წყალს შევუშირე. მისი კოცნის კვლის ჩამოშორებას გიჟივით ვცდილობდი.. მისი ხელების შეხების წარმოდგენაზეც კი გულის რევის შეგრძნება მიჩნდებოდა.. ხალათით შევძვერი ლოგინში და დანიელზე განაწყენებულმა ტელეფონი ქსელიდან გავთიშე.
****
თავი უსკდებოდა დანიელს. ერთი სული ჰქონდა დაწოლილიყო და ცოტა მაინც დაეძინა...წუხანდელმა ღამემ ისე ჩაიარა სმაში ვერც დანიელმა და ვერც სანდრომ ვერ შენიშნეს. დილით მაინც ადრე წავიდა სამსახურში და ახლა შედეგად სრულიად გამოფიტული იჯდა..
- რა ამბავია, რა სახე გაქვს?- ომახიანად დაიძახა ლევანმა და ძმაკაცს ხელი დაჰკრა მხარზე.
- აუ ლევან, ნელა რაა !- ძაღლივით შეუღრინა და გაოგნებულ ძმაკაცს ახედა.
- რა გჭირს ტო?
- მაგრად ცუდად ვარ. ყველაფერი მტკივა. გუშინ მე და სანდრო აივანზე ვსვამდით გათენებამდე. მგონი შედეგ გამოიღო, ძვლებიც კი მტკივა ლევან.
- გაცივდი ? მოიცა ვნახო - კარგად გამოცდილი ექიმივით მიადო ხელი შუბლზე და ტელეფონის ღილაკს დააჭირა თითი. - ვინმე გაუშვი აფთიაქში სიცხის საზომი და რაიმე წამალი იყიდონ ლელაა ..
- რა სიცხის საზომი ლევან.
- სიცხე გაქვს დანო, იწვი. აქ როგორ ზიხარ ასე..
- არ ვარ ხასიათზე და სახლში არ მინდოდა ..
- ვიცი საბას გამო იჩხუბეთ..
- შენ რა იცი?- დაეჭვებულმა ახედა და სიცხლისგან დაცვარულ შუბლზე გადაისვა ხელი..
- წუხელ მოგვადგა, შუაღამეს, გალეშილი მთვრალი იყო. რაც გავარკვიე მხოლოდ ისაა რომ მართასთან იყო, ვერ მივხვდი ძმაო, გაორებული ლაპარაკობდა. ზედმეტი მომივიდაო, ვაწყენინე და განვიცდიო, კოცნაც ახსენა, ჩხუბიც. - ვერაფერი გავარკვიე კარგად დანიელ. მოვედი ვიფიქრე შენ მეტყოდი რამეს, გამოდის რომ იმ სირმა მოიტყუა რაღაცეები .
- მასე გგონია? რომ იმ სირმა მოიტყუა? მე კიდევ მგონია რომ მართამ დამიმალა.
- ახლა არ გადაირიო რა - ფეხზე წამომდგარ დანიელს ხელი მაგრად მოუჭირა მკლავში და დივნისკენ წაყვანას შეეცადა, მაგრამ მაშინვე აუქნია ხელი დანიელმა და გიჟივით გავარდა ოთახიდან..
სავარძელში ვიჯექი და ნუცას ვუსმენდი, ნერვიულად ვაკაკუნებდი საწერ კალამს ფურცელზე და თავში არაფერი შემდიოდა... ახლა ყველაზე მეტად მისი ჩახუტება და კოცნა მჭირდებოდა მაგრამ ზუსტად ვიცოდი , ჩემზე გაბრაზებული ამას არ გააკეთებდა..
- ვერ გავიგე , ერთ დღიანი სიცხეები როდიდან გაქვს შენ? - მისდღემში კვირობით კვდები ხოლმე , დატანჯულმა ვუთხარი და გავხედე..
- შენ დილიდან ვერ ხარ ხოდზე, გუშინ რა უნდოდა საბას?
- არაფერი.
- მე ვერ მომატყუებ, რა უნდოდა-თქო იმ დარეხვილ კაცს,
- ძალიან გთხოვ, ისედაც ცუდად ვარ და შენ კიდევ ამ საბაზე ლაპარაკით ნუ გამიხურე რაა. მოვიდა საყვარლობა შემომთავაზა,როცა დანიელი მოგბეზრდება ჩემთან გაერთე ხოლმე, მერე ძალით მაკოცა . მოისვენე? - გაღიზიანებულმა ვუთხარი და უწესრიგოდ მიყრილი ფურცლები გვერდზე გადავალაგე..
- შანსი არააა....-
სიტყვის დაბოლოვება ვერ მოასწრო ნუცამ რომ ტორნადოსავით შემოვარდა დანიელი კაბინეტში და მთელი ძალით მიაჯახუნა კარები. მაშინვე ფერი დავკარგე, მივხვდი რომ სიმართე უკვე იცოდა . ჩემკენ წამოვიდა, და სავარძლიდან კი არ წამომაყენა წამომაგდო..
- ეხლა მითხარი რომ იმ ახვარს არ უკოცნია - გაბზარებულმა მითხრა და მთელი ძალით შემანჯღრია..- გუშინ ხო გკითხე მართა. გუშინ რამდენჯერ გკითხე გზაში და რა მიპასუხე?!- ვლაპარაკობდითო.. - ახლა მიპასუხე მალე.
- დანიელ აგიხსნი ..
- რას ამიხსნი? ჩემს ქალს რომ სხვა კაცი კოცნის თავისი სურვილის საწინააღმდეგოდ, ამას ამიხსნი? როგორ უნდა ამიხსნა, იმ ყლ*ს დაცვას აპირებ?- ერთანად გამიშვა ხელები და ერთი ნაბიჯით მომშორდა..
- არავის დაცვას არ ვაპირებ, დამშვიდდი. საბა რომ დალაგებული არაა, ამისი ახსნა დავიწყო?
- არ უნდა დაიწყო? და გგონია რომ ასახსნელი არაა?! - მე მაგას სიგიჟის ვერაფერი შევატყვე ისე.
- აზვიადებ! ყოველ პრობლემაზე შენთან არ გამოვიქცევი.. - და ეს ეჭვიანობაც უაზრობაა დანიელ. არ მენდობი! აქ თუ ვინმეს აქვს საეჭვიანო ეს მე ვარ !- სრულიად გაუაზრებლად ვუთხარი და ზურგი ვაქციე.
- რა შუაშია აქ ნდობა? სად ვახსენე რომ არ გენდობი? აქ საერთოდ არ მაქვს ლაპარაკი ნდობაზე და შენ რა გაქვს საეჭვიანო? ინერციით წამოვიდა ჩემკენ და ინსტიქტურად ჩავჯექი უკან სავარძელში. ხელები სავარძლის მოაჯირებზე დააწყო და თვალებში ჩამხედა. - როდისმე გიღალატე? სხვაზე გაგცვალე? სხვა ქალს ვაკოცე მას მერე რაც შენ ჩემთან ხარ? მიპასუხე, რა გაქვს საეჭვიანო?
- კარგად იცი რაც უფრო სწორად ვინც- უან დახევას არ ვაპირებდი, ეს ყველაზე ნაკლებად იჯდა ჩემს ხასიათში. - იცი ვისზეც ვლაპარაკობთ ..
- ისევ ტატაზე ამბობ და იმ სურათებზე? - შენ გინდა რომ საბოლოოდ გამაგიჟო? რატომ გადაეკდე ამ გოგოს?
- იმიტომ რომ უყვარხარ ! - გაბრაზებულმა ვუყვირე და ფეხზე წამოდგომას შევეცადე რომ უფლება არ მომცა. - ასე რომ ეხუტები და სურათებს იღებ რა გგონია?
- როგორ მაგლეჯავ ნერვებს, ამ უაზრო გამოხტომით . იცი ახლა ვის გავხარ? პატარა უსუსურ ბავშვს, რომელმაც არ იცის თავი რით იმართოს და სხვაზე გადადის. ზუსტად ესე ხარ. აქ შენ გკოცნიდა ის ახვარი გაგახსენებ, და შენ მე ეს დამიმალე. მე შენთვის არასოდეს არაფერი არ დამიმალავს, შენ კიდევ ყოველ ჯერზე, მიმალავ რაღაცას. - როდის უნდა გაითავისო რომ მარტო არ ხარ, მეც ვარ შენც ცხოვრებაში.
- პატარა არ ვარ და თავის დაცვა შემიძლია. საჭიროდ რომ ჩამეთვალა გეტყოდი დანიელ .
- „პატარა არ ხარ და თავის დაცვაც შეგიძლია“. გამოდის მე ზედმეტი ვარ. სრულიად ზედმეტი, იმიტომ რომ ყოველი პრობლემის წინაშე მარტო დგომა გირჩევნია, მაპატიე მაგრამ მე სიყვარული და ურთიერთობა სხვანაირად მესმის, ახლა ყველაფერი გასაგებია, ეს ჩემთვის ურთიერობა არაა, ცალმხირი ურთიერობაა ეს, მე შენთან გულახდილი ვარ, შენ ჩემთან თამაშობ.მოდი როცა ორივე მე და შენ ერთ ტალღაზე ვიქებით და ერთი გაგება გვექნება მერე ვილაპარაკოთ. - მშვიდად ჩაილაპარაკა და წელში გასწორდა.
- ცუად ხარ? დანიელ - შეშინებულმა ვუთხარი მისკენ გავიწიე რომ ხელი ამიქნია და ნელი ნაბიჯით წავიდა კარისკენ . დავინახე როგორ მიაჭირა ხელი კედელს, რომ საკუთაი სხეული დაესვენებინა, რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა უკან და წონასწორობა დაკარგული მოწყვეტით დაეცა იატაკზე.
დივანზე ვიჯექი და თავი ჩემს კალთაში ედო. მძიმედ მაგრამ მშვიდად სუნთქავდა .. თვალების გახელას არ ლამობდა.. შეშინებული ვუყურებდი ექიმს, რომელიც ცდილობდა სწრაფად დაედგა წვეთოვანი მისთვის.. ლევანს გავხედე , ვგრძნობდი რომ მზერას მაშორებდა, ზუსტად იცოდა ისეთივე დამნაშავე იყო, როგორც მე.. ნერვიულად იმტვრევდა თითებს და მალიმალ ტელეფონზე ვიღაცას სწერდა..
- ბატონო დანიელ, იწექით, წვეთოვანი გიდგათ - ექიმის ხმაზე დავხედე მის გადაფითრებულ სახეს და ნელა გადავუსვი შუბლზე ხელი. - თავს როგორ გრძნობთ?
- მთელი სხეული მტკივა - ძლივს წარმოთქვა და ექიმს გახედა..
- როგორ შეგიძლიათ ამხელა სიცხით იაროთ და მითუმეტეს მანქანა მართოთ. ახლა წამალი მოქმედებას დაიწყებს და სიცხეც დაგიწევთ - ღიმილით უთხრა დანიელს და მის მაჯაზე ორი თითი მოათავსა.
- კარგით, რომ წამოვჯდე?
- არა, უნდა იწვეთ. ცოტა ხნით მაინც. სუსტად ხართ ამაღამ მარტო არ იყოთ, თქვენმა მეგობარმა გვითხრა რომ გაცივდით. რომ არ გაგირთულდეთ წამალს დაგიწერთ, კარგს იზამთ თუ სახლში წახვალთ დაისვენებთ , თქვენი მეუღლე იზრუნებს თქვენზე, უფრო კარგი იქნება ორი -სამი დღე თუ დაისვენებთ ..
- კარგი - უღიმღამოდ ჩაილაპარაკა და ლევანს ხელით ანიშნა ტელეფონი მომეციო..
საათზე მეტი დავყავით ასე. ჩემს კალთაში ედო თავი და სიცხისგან დასუსტებულს მშვიდად ეძინა. ნელა ვეფერებოდი თმაზე და ოდნავ დაცვარულ შუბლზე ვუსვავდი ხელებს..
წვეთ-წვეთობით მირბოდა წამალი დანიელის ვენებში და მასაც სახეზე ადამიანისფერი უბრუნდებოდა..
- როგორ ხარ ძმაო?- თვალი გაახილა თუ არა მაშინვე მისკენ წავიდა ლევანი და დაცლილ წვეთოვანს შეხედა.. - რადგან გაიღვიძე, ნელა-ნელა წამოდექი და სახლში წავიდეთ . - ამაღამ შენთან ვიქნები.
- არაა საჭირო.
- მე მივხედავ- სრულიად დამაჯერებლად ვუთხარი ლევანს და დანიელის აჭრილ სახეს გადავეყარე.
- შენ მითუმეტეს ვერ მომხედავ, პატარა ბავშვი არ ვარ , რომ ვინმემ მომხედოს - განაწყენებულმა გამიმეორა ჩემივე სიტყვები და დივანზე წამოჯდა..
- დანიელ..
- ლევან არა -თქო. მირჩევნია სამსახურში წახვიდე, ხო იცი საღამოს თათბირია, ჩემს ნაცვლად ჩაატარეე..
- კარგი ძმაო, გაგიყვან - ხელი შემოხვია დანიელს და კაბინეტიდან ნელა გაიყვანა..
გაოცებული და გულმოკლული ვიჯექი კერ კიდევ იგივე ადგილას, დივნის კუთხეში და ხმას ვერ ვიღებდი. ბოლოს ერთიანად იფეთქა ჩემში ტკივილმა და პატარა ბავშვივით დავიწყე ბღავილი..
ემოციებმა ერთიანად დამცა, ვიცოდი რომ დამნაშავე ვიყავი. ყოველ ჯერზე ცდილობდა დანიელი ჩემს დახმარებას და ყოველ ჯერზე გულს ვტკენდი...
ჩემში იმდენად იყო ფესვებგადგმული ეს მარტოობა, იმდენად მარტო ვაკეთებდი ყოველთვის ყველაფერს, მიჭირდა იმის გააზრება რომ ამენი წლის მერე არსებობდა ადამიანი რომელიც ჩემზე ზრუნავდა..
ხანდახან ვერც კი ვიჯერებდი რომ ჩემს ნაცვლად შეეძლო დანიელს ყველა პრობლემის გადაჭრა, რომ შეიძლებოდა ის ყოფილიყო ჩემი დასაყრდენი ძალა.
ლოყებზე ობლად დადენილი ცრემლები მოვიწმინდე, საკიდიდან პალტო ჩამოვხსენი და კაბინეტიდან სირბილით გავედი..
