Kockat e zemres

#prolog🪽

   Dhe ja ku ndodhej perseri ne nje tjeter shtepi te braktisur te cilat qe nga koha kur ishte ngjitur maj asaj perandorie ishin bere monotone. Ne ato shtepi zhvillonte takime te fshehta nga me te ndryshme por sot priste nje njeri te vecante per te. Ai vinte rrotull nje dhome bashke me disa djem te tjere me duart kryq. Grimcat e pluhurit vallezonin neper dhome nga rrezet e diellit qe depertonin neper te dhe ndriconin nje portret femre qe i terhoqi vemendjen.

   -Kush eshte kjo? -pyeti ai me nje ze ambicioz duke i a ngulur syte asaj pikture gjysem te mbuluar me nje carcaf ne ate dhome plot pluhur plot sende te vjetra ku kishte vite qe nuk kishte shkelur njeri.

-Hmm, epo ne ndodhemi ketu vetem per takimin me gjyshin tuaj, skemi informacion se cjan kto piktura apo kush eshte ajo ne vajze.. -tha djali perbi tij qe duhej te ishte krahu tij i djathte.

   Ai u afrua drejt asaj pikture, zgjati doren e terhoqi carcafin duke veshtruar me thelle ne profilin e saj. Ishte endje dhe entuziasem. Ambicje dhe kafe e forte. Ishte gjithcka atje, ne qepallat e syve te saj, ne lekuren e saj karamel, ne buzet e saj te plota ku ajo e poshtmja ishte e dale pak jashte.
Ishte energji e kondesuar.

  Ai portret pati aftesi te joshte erresiren qe mbizoteronte brenda tij. Ajo provokonte ferrin e tij te brendshem dhe pastaj, paturpesisht luante nje valle makabre me demonet e shpirtit te tij te zi. Gjithe trupi tij u aktivizua vec ndaj nje pikture. Kjo gje si kishte ndodhur kurre me pare.

Ne ato momente paqeje ku mendimet e tij ishin zhdukur, hyn nje burre i moshuar qe pasohej nga disa roje.

-Epo ja pra ku eshte nipi im i preferuar

  -Pershendetje xhaxha -tha Geraldi krahu i djathe i zotrise njekohesisht shoki tij i ngushte.

-Cka ky melankoliku qe spo ma var fare?

-Ka disa minuta esht perhumbur ne ate pikture..

   Burri i moshuar iu afrua atij e pa se per cilen pikture beheshe fjale.

-Te pelqen?

-Kush eshte kjo gjysh? E njeh?

-Mesa mbaj mend kjo pikture eshte marr prej Shqiprie. E ka pikturu nji mik i imi, besoj do ket qene ndonje vajze nga vendlindja tij. Pse u bere kaq kurioz ne te?

-Mund tjet imazh i mire per klubin, fytyra si e saja terheqin me shume kliente plus mund ta fusim ne grup.

  Dhe pse tha ato fjale, zemra tij pohonte te kunderten pasi gjithe qenia e tij e kishte njohur ate vajze tashme si te tijen.

-Epo gjithsesi sdo mund ta gjejme ne nje Shqiperi te tere pasi piktori ka nderruar jete disa muaj me pare. Por te shohim ckemi ne dore.

Ne ato caste i bie telefoni Geraldit dhe pasi e mbyll i drejtohet atij.

-Na duhet te shkojme, ka ardhur dikush ne klubin kryesor qe do te takohet me ty. Ky takim mund te pres.

-Ger, e dua me vete ate pikture. -tha ai dhe menjehere  nje roje shkon ta marri e vazhdoj pas tyre per te lene ndertesen e vjeter.

-Mblidh djemte do nisen per Shqiperi, bejini nje kopje asaj pikture dhe me gjeni vajzen. Me shume mundesi do jete vajza qe kujdesej per mikun tim kur ishte semure. Do kontrolloni ne Diber atje ku jetonte ai dhe me pas nese eshte nevoja ne te gjithe Shqiprin. Eshte koha ti jap dhuraten time nipit tim, sapo eshte ngjitur ne kete dinasti dhe po trashegon mese miri. Babi tij do te ishte vertet krenar per te. -ishte gjyshi tij Agron Dragobi kesaj here personi qe kishte themeluar pernadorine ne te cilen nipi tij kishte marre fronin, qe iu drejtua njeriut te tij besnik pasi kishin ikur djemte.