"ලෑස්ති වෙයන් බෙහෙත් ගන්න යන්න"
" ඒත් අම්මා අපි ඊයේනෙ බෙහෙත් දැම්මෙ. ආයෙ මොකටද බෙහෙත් ගන්නෙ?"
" උබෙ ඔය උඩ තුවාලවලට නෙමෙයි . ඔබෙ ඔය මානසික ලෙඩේට බෙහෙත් ගන්න යන්න ලෑස්ති වෙයන්.
" මො...? මොකක්ද අම්මා?"
" අම්මා නෙමෙයි .. ලෑජ්ජා නැද්ද උබට? දැන් අයියයි අප්පච්චි ගෙදර එන්නෙත් නැ. ආවම කරන්නෙත් කේන්ති ගන්න එක. කටවහගෙන ලෑස්ති වෙයන්. අපි ඩොක්ටර් කෙනෙක්ව චැනල් කරා.."
" අම්මා...!"
"කීවදේ කරපන්..."
කෑම මේසේ මගේ ඉස්සරහින් වාඩි වෙලා හිටපු අම්මා මන් දිහා කේන්තියෙන් බලාන කියවනකොට මන් පුදුම උනා.. නෑ දෙයියනෙ නැ. ඒක මානසික ලෙඩක් නෙමෙයි අම්මා..
එදා ඒ ඇක්සිඩන්ට් එක වෙලා සති දෙකක් ගෙවිලා ගිහින් තියනකොට ඒ ගෙවුන සති දෙකට මගේ ජීවිතේ සම්පුර්ණයෙන්ම කනපිට හැරිලා තිබුනා.. මන් හිතුවේවත් නැති විදිහට ..
එදා ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් පස්සෙ ඇස් දෙක අරිනකොට මන් හිටියේ හොස්පිටල් එකේ ඇදක් උඩ. වෙලාවේ හොදකමද මන්දා මට ඒ ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් ලොකුවට බරපතල හානියක් සිද්ද වෙලා තිබුනේ නැ. අතපය ටිකක් තුවාල වෙලා තිබුනා . විසික්වෙලා ගියපු නිසා ඒ වැටෙනකොට දැනුන පීඩනෙත් එක්ක මගෙ මූළු ඇගම වගේ තැලිලා තිබුනා. තාමත් නිල්පාට වෙලා තිබුන මගේ බඩ , කලවා, කකුල් අත්, මූනේ සමහර තැන්.. ඒවා රිදුනා..
හැබැයි මට ඊට වඩා රිදුනා .. මොකද ඉස්කෝලෙ මගෙ යාලුවෙක්වත් මාව බලන්න ආවේ නැ. විශේෂයෙන් එයා.. මන් බලන් හිටියා කවුරු නැත්තන් එයාවත් අඩුම තරමේ මාව බලන්න එයි කියලා . ඒත් එයාවත් ආවෙ නැ මාව බලන්න.
හිත දරා ගන්න බැරි විදිහට රිදෙන්න ගන්නකොට මන් රැවටුනාදෝ කියලා හිතෙන්න ගත්තා.. ඒත් ඒ දුක තවත් වැඩි උනේ ගෙදර අය නිසා. වෙනදාට උනක් හැදුනත් මන් ගැන හැම වෙලේම හොයලා බලන කලබල වෙන මගේ පවුලේ අය මාව බලන්න ආවෙ දවසට එක පාරයි. ලගම තිය්න හොස්පිටල් එකට එයාලට තුන් වෙලටම මාව බලන්න එන්න පුලුවන්කමක් තිබුනා.. ඒත් ආවෙත් අම්මා විතරයි . එයා ආවත් එයා මන් දිහා බලපු හැගීම මට තේරුම් ගන්න බැරි උනා. වෙනදාට මන් ගැන තියන වදවෙන ගතිය ඒ ඇස්වල තිබුනේ නැ. ඉතින් මට ඒ දේ දරා ගන්න බැරි උනා.
YOU ARE READING
DewNadh ( Complete )
General Fictionවැස්ස, ප්‍රේමයට එක්තරා ආශිර්වාදයක් වුනාට තනියම ගෙවන ජිවිතේට මහ ම මහ වදයක්. මගේ ජිවිතේ ගෙවුණු හැම ආදරණිය මොහොතක් ම ගෙවිලා ගියේ මේ වැටෙන වැස්සත් එක්කමයි. මං විදවපු තරමක් විදෙව්වෙත් මේ වැස්සත් එක්කමයි. ඒ නිසාම ද මන්දා වෙලාවකට වැස්සට මහ ගොඩක් ආදරේ කරන...
