Looking for Love

Czuję Miłość

"Your need shows"

03 marca 1998

    Jasmine na swojej desce pokonywała dystans, który dzielił ją od szkoły. Znów pokłóciła się z mamą, która chciała ją zawieźć do jednocześnie znienawidzonego i lubianego przez dziewczynę miejsca. Ostatnio zdarzało się to bardzo często. W dodatku była sfrustrowana, bo od spotkania z nieznajomym minął ponad rok, a ona nie mogła wypatrzeć tej spadającej gwiazdy.

    W jej oczach pojawiły się łzy gniewu, gdy mijała kolejne znane jej sklepy, ludzi i restauracje, w których pracowała latem i uczyła się gotować od zaprzyjaźnionych kucharzy. Bardzo to lubiła i liczyła na to, że uda jej się kiedyś w tym spełnić. Chciała już opuścić to miejsce. W dodatku irytowało ją to, że dalej sobie nic nie przypomniała. Czasami miała dziwne sny z nieznajomym o sytuacjach, które nigdy się nie wydarzyły. Raz przewinęła się w myślach niebieska łódź mieszkalna, ale bardzo szybko o tym zapomniała.

    Zeszła z deski i weszła do ogromnego budynku, gdzie były klasy od piątej do dziesiątej. Jasmine w tym roku kończyła szkołę, a następnie miała w planach wyjechać gdzieś na rok, aby zarobić na studia. Kończyła ją w wieku dziewiętnastu lat, przez to, iż razem z siostrą nie znały na początku języka, były zmuszone powtarzać raz klasę. Nie przeszkadzało jej to jakoś bardzo, miała przynajmniej więcej czasu, aby zastanowić się nad swoją przyszłością.

    Weszła do szkoły i pierwsze co rzuciło jej się w oczy to skupisko osób na środku korytarza i jakieś krzyki oraz śmiechy. Podeszła tam szybko, zauważając Iena, który był samozwańczym królem szkoły i uwielbiał znęcać się nad innymi. Położyła deskę pod szafkami i podbiegła tam.

    – Hej! Ien! – zawołała, przepychając się przez mały tłum. – Co robisz? – spytała ze zmarszczonymi brwiami, gdy weszła w sam środek zamieszania. – Co ty sobie myślisz? – krzyknęła, podchodząc do wyższego chłopaka, który uwielbiał uprzykrzać życie innym.

    Tym razem ofiarą padła dziewczyna w czapce i bladej cerze, której oczy byłby podkrążone, a sweter spływał z ramion, pokazując białą niczym ściana skórę. Zbierała ona swoje książki i walkmana, którego prawie nikt już nie używał. Jasmine westchnęła cicho, znając tę dziewczynę. Ludzie z jej klasy zawsze się z niej wyśmiewali, bo nie mówiła dobrze po niemiecku, była z Polski i miała białaczkę, więc przez większość czasu nie gościła na lekcjach. Z nikim nie rozmawiała i praktycznie cały czas była w słuchawkach, a jej cała postawa wydawała się nie tyle chora, co po prostu smutna.

    – Jas! Pamiętasz mnie? – spytał, wywołując śmiech u swoich kolegów, którzy śmiali się za każdym razem, gdy ten otwierał usta, tylko dlatego, by mu się przypodobać. – Jestem w szoku!

    Dziewczyna wywróciła oczyma. Ien miał ten problem, że jego życie było nudne i jedyne co robił to dokuczał innym, aby zaznać choć odrobinę rozrywki. Nieważne dla niego było ile lat ma osoba, ważne by była słabsza. Jasmine jednak nie należała to tej grupy. W każdej dyscyplinie pokonywała innych, miała dobre oceny i była lubiana. Jedyną słaboscią w jej życiu był wypadek, który okradł ją z cennych lat i osób.

    – Tak, pamiętam doskonale – odparła ze złością. Poznali się przed jej wypadkiem i Jasmine, widząc jak dokucza on jednemu chłopcu, postawiła mu się i nabiła siniaka. Jednak nie pamiętała tego i zaraz po przyjściu do szkoły po wypadku, stała się jego największą ofiarą, ale i zagrożeniem. – Pamiętam, że jesteś tym typem osoby, która jest słaba i nie ma żadnego poczucia własnej wartości, bo gdyby tak było, to nie zaczepiał byś słabszych od siebie.

    Ien wywrócił oczyma, czując jak w jego wnętrzu gotuje się gniew. Musiał go wyładować, bo inaczej będzie źle. Jasmine uśmiechała się kpiąco, patrząc na niego z dołu z rękoma założonymi na piersi. Jej włosy, które wypadły z kucyka podczas jazdy deskorolką, okalały jej piękną, symetryczną twarz. Oczy zielone szukały najmniejszej oznaki poddania ze strony chłopaka.