Derin Yaralar Ve Derine Kazınanlar

0.5"YASAK ELMA"

Son olanları özet geçmek istiyorum; yıllardır görmediğim eski aşığım Yaman ile karşılaştım, evden ayrıldım, Ezgi'ye geldim, içtim, sarhoş oldum, saçma şekilde Yaman geldi, üst üste bir şekilde Berkin'e yakalandık.

Berkin'i görür görmez hızlıca Yaman'ın üzerinden kalktım. Göz göze geldiğimiz anda her bir hücremde hissettiğim soğukluk bakışlarından yayılıyordu.

İlerledi ve tam olarak önümde durdu. Bakışları hem kızgın bir demir gibi yanıyor hem de buz gibi soğuğu yaşatıyordu.
-Bu herif senin neyin, dedi her bir kelimeyi aklıma kazımak ister gibi tane tane söyledi, üzerine basa basa.
-Arkadaşım, dedim kekeleyerek.
-Sevgilin değil yani, dedi yine tane tane ve sakin bir ses tonuyla.
-Değil, dedim fısıltı gibi çıkan sesimle.
Bunu bekliyormuş gibi ayağa kalkmış bizi izleyen Yaman'a doğru döndü ve aniden kafa attı.
-Bir daha Ceyla'ya dokunursan senin ecdadını sikerim, dedi yüzüne doğru bağırarak.

Yaman ne olduğunu anlamayarak kanayan burnunu eliyle tutmuş Berkin'e bakıyordu. Nefesimi tuttuğumu ciğerlerim acıyınca anladım. Derin bir nefes alıp Ezgi'ye baktım. Eliyle yüzünü sıvazlayıp bana bakıyordu.

Berkin hızlıca gelip kolumdan tutup kapıya doğru ilerledi.
-Valiz nerde, dedi Ezgi'ye doğru.
-Misafir odasında, dedi Yaman'a doğru ilerlerken Ezgi de. Sesi sinirliydi.

Arkasından beni çekerek misafir odasına girdi. Işığı açmadan valizi aradı hızlıca gözleriyle. Kolumdaki baskı canımı acıtıyordu.
-Berkin, dedim acıyla. Dinlemedi odanın içinde deli gibi valizi ararken.
-Berkin, diye tekrar seslendim. Bu sefer daha yüksek bir sesle. Durmadı. Hızlıca kolumu çekip karşısına geçtim. Kaşları çatıktı, sinirli olduğu her halinden belliydi ama yine de canımı yakmaya hakkı yoktu.

-Berkin sen ne yaptığını sanıyorsun, sen böyle bir adam mısın ha? Sana ne benim arkadaşımdan, sevgilimden? İstediğimle sarılırım, istediğimle öpüşürüm, istediğimle.., dedim hırsla. Lafımı yarıda kesen Berkin'in dudağıma baskı yapan elleriydi.
-Sakin devamını getirme, dedi kızgın bir ses tonuyla. Kendimi geri çekip tekrar konuşmaya başladım.
-Ne istiyorsan, bir ömür yanında mı kalmalıyım? Sen hayatına bir sürü kadın alıyorsun, benden senden başka kimseyle konuşmamı bile istemiyorsun. Bez bebeğin miyim ben senin istediğin her yere geleyim, istediğin her şeyi yapayım? Çocuk değilim ben, benim de bir hayatım var. En önemlisi bir kalbim var. Kim bilir belki bu kalbim bir gün aşık olacak. O zaman ne yapacaksın, yine yanında tutmak için adama kafa mı atacaksın? dedim soluk almadan ard arda dizdiğim cümlelerim ağzımdan çıktığı an kalbimi paramparça etmişti. Ben zaten ona aşıktım. Lakin yine de bana böyle davranamazdı.

-Sen; hep, sürekli, daima, ilelebet benim yanımda kalacaksın. Sen benim yanıma aitsin. Kalbin olsun olmasın, seni yalnız ben koruyabilirim ve ben senin bir tek saç teline zarar gelmesine izin vermem, dedi kendinden emin ve sakin bir sesle.

-Bak bana bak, ben tek başıma yaşadım, tek başıma büyüdüm, yalnızdım, hep, sürekli, daima ve ilelebet de öyle olacağım neden biliyor musun? Benim ne senin ne de başka birinin korumasına ihtiyacım var. Şimdi müsadenle bu şehirdeki son günümü güzel geçirmek istiyorum. Çıkarken kapıyı kapatırsan sevinirim, dedim bende aynı sakinlikle. Arkamı dönüp yatağa oturdum.

-Sen hiç bir zaman yalnız değildin, Ceyla. Yalnız uyuduğunu sandığın her gece ben gelip saçlarını okşadım, dedi gözlerimin en içine bakarak. Pencereden vuran ay ışığı yüzünün yarısını aydınlatıyordu ve yüzü sanki, sanki üzülmüş gibiydi. Dargın gibi.

Ardından odadan çıktı. Kapıyı da kapattı. Dediğim gibi. Ama saçma şekilde canımı yaktı bu. Canımı yakan kapıyı kapatması değil, söyledikleriydi. Sen hiç bir zaman yalnız değildin, Ceyla. Yalnız uyuduğunu sandığın her gece ben gelip saçlarını okşadım. Bu cümlenin ağırlığı kursağımda kaldı. Ben yalnızlığı anne, babasızlık sanarken o bana ailenin ne demek olduğunu göstermişti. Aile, her zaman anne-baba değildi. Haklıydı, yalnız değildim. O bana aile vermişti.