ALİN

8.BÖLÜM

Alin'den (olay günü )

Bu sabahta 04.00'da kalktım. Tekrar uçuruma gidicektim. Dün'ki olaydan sonra tekrar hiç aşağı inmemiştim.

Kahvaltı hazır olana kadar gelirdim. Sorun değildi hazırlandım ve dışarı çıktım. Bu saatlerde pek kimse olmuyordu. Ve kimse beni görmeden rahatlıkla çıkabiliryordum.

Uçuruma az kalmıştı nedense içinde kötü bir his vardı. Umarım kötü bişey olmazdı.

Yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm adımlarım kalbime batıyordu sanki, adımlarım geri geri gitmek için direniyordu, içindeki ses o uçuruma gitmemek için ciyak ciyak bağırıyordu.

Yürüdüm

Kalbimdeki acıya inat yürüdüm, içindeki sese inat yürüdüm, geri adım atan ayaklarıma inat yürüdüm,

Uçuruma gelmiştim, adım adım yaklaştım o uçuruma. Buraya her geldiğimde buradan atlamayı düşünücektim.

Ama düşüncelerim 17 yıl boyunca düşünce olarak kalmıştı. Yine öyle olacaktı.

Bir araba sesi geldi, korkmuştum, bu saate, bu ısssız, yerde kimse olmadı.

Hızla arkamı döndüm. gelmişti. O burdaydı. Korkudan tir tir titrediğimi hissediyordum.

Gelmişti

Burdaydı

17 yılının katili karşımdaydı

Eski babam buradaydı

Korkuyordum hiç olmadığı kadar daha yeeni kurtulmuştum, yinemi düşücektim bu adamın eline.

Hayır.

Bu sefer olmadı, olmalıydı. Yaklaşıyordu. Hayır. İzin vermicektim.

Uçuruma döndüm aklımda tek birşey vardı oda bu hayattan ve ondan kurtulman için buradan atlamak çok yüksek bir yerdi garanti ölürdüm. Kurtulma şansım yoktu ama bu şansı istemiyordum zaten.

Çok yaklşamıştı çok fazla. Hemen arkamı döndüm bir an bile düşünmeden uçuruma koştum.

Düşünürsen vazgeçerdim.

Düşünürsem yaşamak istediğimi anlardım.

Düşünmedim koştum geçmeyen yaralarımın izin verdiği kadar koştum. Son hızla koşarken bir anda belimden çekilmemle çığlık attım.

"Benden kurtulacağını düşünümedin umarım küçük kızım" hayır ben onun kızı değildim.

"BIRAK" diye bağırdım çığlık çığlığa ağlıyor, bağırıyordum ama ne fayda her zaman olduğu gibi yine kimse duymuyordu beni.

"Hadi evimize gidelim" dedi çığlıklarımı duyöuyormuş gibi. O an o kadar istedimki o uçurumdan atlamayı şuan bıraksa düşünmeden atlardım.

Zayıf ve güçsüzdüm. Beni kolayca arabaya bindirdi bu yüzden. "Uslu bir kız ol yoksa yapacaklarım daha kötü olur kızım" dedi. Korkudan tir tir titriyordum.

Usulaca kafamı salladım. Zaten işkence görecektim dahada arttımaya gerek yoktu. Ellini  kaldırdı refleksle yüzümü korudum. Ama o vurmak yerine saçlarımı okşadı.

Keşke saçlarım yok olsa

"Aferin sana güzel kızım uslu ol" dedi ve kapımı kapatıp sürücü koltuğuna geçti. Yine yanlızdım. Yine sadece ben vardım. Yine benim yanımda sadece celladım vardı.

Yine kurtulamamıştım ondan. Karışımı öğrendiğimde bir umut dedi içimdeki çocuk.

Belki mutlu olmak için hâlâ bir umudun vardır