Abilerim

Sevgi denilen şey

Hayat teadüfleri severdi.

Evet yılların eskimeyen cümlesi?

Peki teadüf diye bir şey varmıydı.

Aslına bakarsanız bu konu hakkında çokta düşünmemiştim yani nasıl derler düşünecek zamanım olmamıştı. Zaten ne zaman kendimize zaman ayırıp ayık kafayla düşüncelerimize göz gezdirdikki biz?

Ayık kafayla derken, insan üzgünken normal olduğu gibi düşünemiyor ya da sinirliyken.

Ben en çok üzgünken, kırgınken böyle oldu.

Yani, benim sinirlenmeye hiç vaktim olmadı.

Hiç annemle babama bana ebevyn olamadıkları için sinirlenmedim.

Daha çok kırıldım.

Sonrada suçu kendimde aradım. Kendimo günahkar gördüm. Çünki onlar bensiz mükemmeldiler. Gerek abime olsun, hep ona iyi bir anne ve baba oldular. Ancak abim onları kabul etmedi sebebiyse zaten belliydi, benim yüzümden.

Bazen diyordum kendime keşke onların hayatına girmeseydim. Onlarla hiç olmasaydım bu sayede abim de huzurlu olurdu.

Annemle babam bana çok çektirmiştiker gerçekten çok. Küçükken benim dizlerim kanadığında hep annemin yanına koşardım. Çünki ben böyle görmüştüm diğer çocuklardan, onlar annelerinin yanına giderlerdi, anneleri onların dizlerini öper sonra geçeceğini bildirirlerdi. Yaralarını sararlardı.

Ama bende öyle olmamıştı.

Annem dizlerim kanla onun üzerine geldiğimi gördüğünde, hemen kendini benden geriye atmış iğrenerek bakmıştı bana. Sonra bağırıp çağırmıştı. Brn dr zaten hem fiziki hemde kabimin acısından ağlamamı durduramıyordum.

O gün anne dediğim kadın dayanamamış vr bana ilk tokadını atmıştı.

Canım gerçekten çok yanmıştı

İşte o zaman annemin neden diğer anneler gibi olmadığını sorgulamıştım.

Zaten sonradan daha beterlerini yaşamaya başlamıştım.

Günlerce karanlık odalarda kalmıştım.

Haftalarca bana Yemek vermedikleri olmuştu.

Zamanla ben alışmıştım bunlara ama bedenim ani duraksamalara, korkulara, krizlere ve panik ataklara alışamamıştı bu yüzden de şeker hastası olmuştum.

Her şey daha da üstüme geldiği bir zamanda abim okumaya gitmişti ve ben yapa yalnız kalmıştım. Ben korkutan da buydu işte

Şiddetin daha da artması.

Abim elinden geldiği kadar beni onların elinden alır kurtarırdı ama o gittikten sonra kimsem kalmamışrtı.

Tam anlamda kimsesiz olmuştum.

Ben zaten yalnızdım ama daha da yalnızlaşmıştım.

Benim gibi cıvık cıvık enerji saçan kızdan eser kalmamıştı.

Şimdide öyleydi.

Gülüşümü almıştılar.

Gülüşümü çalmıştılar.

Tam da düşündüğüm gibi olmuştu şiddet artmıştı.

Hemde baya.

Öyleki evdeki stres topuna dönmüştüm.

Eskiden olsa azda cevaplarını veren biriydim ama çığlıklarımı içime gömmüştüm.

Çünki kimse duymuyordu.