Kosz Pełen Jabłek o Smaku Słonecznika

Avalon i Elisabeth

Avalon i Elisabeth siedzieli przy stoliku w ogrodzie druidki, popijając kawę zaparzaną przez nią i delektując się świeżymi bułeczkami. Słońce świeciło jasno, a ptaki ćwierkały radośnie. Był to piękny poranek, idealny na spokojną rozmowę i wspominanie wspólnej przeszłości.

-Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? - zapytała Elisabeth, uśmiechając się do Avalona znad glinianego kubka zdobionego w ręcznie malowane kwiaty. Skromny prezent od tutejszej rzemieślniczki.

-Oczywiście, że pamiętam - odpowiedział Avalon zsuwając kaptur z głowy, by móc spojrzeć bez przeszkód kobiecie w oczy. - Jak mógłbym zapomnieć? Byłaś taka piękna i tajemnicza. A ja taki zakłopotany i nieśmiały.

-Nie byłeś wcale nieśmiały - zaprotestowała Elisabeth. - Byłeś odważny i szarmancki. Zaimponowałeś mi swoją wiedzą o historii i literaturze. A ja byłam taka zafascynowana tobą. Rudowłosa położyła delikatnie swoją dłoń na jego i nieco ścisnęła.

-I tak się zaczęło - podsumował Avalon z niewielkim uśmiechem. - Nasza wielka miłość, która trwa do dziś. Przeszliśmy przez wiele razem. Radości i smutki, sukcesy i porażki, spory i pojednania. Ale zawsze byliśmy sobie wierni i oddani. - Odwzajemnił uścisk, zaplatając swoje palce o jej.

-Tak, zawsze - potwierdziła Elisabeth. - I jestem ci wdzięczna za to. Za to, że jesteś przy mnie, że mnie wspierasz, że mnie rozumiesz. Jesteś najlepszym mężem na świecie.

-A ty najlepszą żoną - odparł Avalon. - I najlepszą przyjaciółką. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Kocham cię ponad wszystko.

Bum skarbie!

Pierwszy rozdział za nami. Strasznie słodko się zrobiło, ale jestem zadowolona z tego one-shota.

Nie uważam, że trzeba pisać dużo i długo by napisać coś dobrego. Wystarczy czasem tylko 100 słów (pod warunkiem, że chociaż się potrafi pisać)

Tak, wiem że oni nie są małżeństwem. Ale kto zabroni mi marzyć?