Peculiar Meetings

[5]

Ήταν ήδη τέσσερις και μισή όταν έφτασα απ' έξω από την πόρτα του διαμερίσματος μου, και έβρεχε τρεις ώρες τώρα.

Δεν χρειάζεται να προσθέσω, λαμβάνοντας υπόψην την τύχη μου, ότι δεν είχα ομπρέλα. Που σήμαινε ότι έπρεπε να τρέξω από το ταξί προς την είσοδο του κτιρίου.

Έγινα μούσκεμα, προφανώς. Ο Θεός απλά δεν μου δίνει διαλείμματα.

Καθώς έψαχνα μέσα στην τσάντα μου για τα κλειδιά μου, είδα έναν τύπο να κοιμάται στο πάτωμα. Χμ.

Βάζω το κλειδί στην κλειδαρότρυπα και μόνο τότε συνειδητοποιώ.

Ένας τύπος κοιμάται στο χολ!

Πάω γρήγορα κοντά του και η έντονη μυρωδιά του αλκοόλ με κάνει να μορφάσω και να κουνήσω το χέρι μου μπροστά στο πρόσωπό μου. Τι στο καλό κάνει εδώ κάτω;

Λοιπόν, κοιμάται Ally, προφανώς. Ναι. Σωστά.

Τα μαλλιά του είναι πορτοκαλί και φαίνεται σαν να έχει μέρες να κάνει μπάνιο. Μου είναι αμυδρά γνωστός, αν και δεν νομίζω ότι τον έχω δει κάπου στη σχολή μου. Ίσως μένει εδώ.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ALLY.

Δοκιμάζω να τον ξυπνήσω, όμως δεν φαίνεται να με ακούει. Τον σκουντάω με το πόδι μου, και απλά βγάζει έναν ήχο ενόχλησης και γυρνάει από την άλλη. Ξεφυσάω και βάζω τα χέρια μου στη μέση.

Δεν μπορώ να τον αφήσω στη μέση του χολ. Θα μπορούσα, το σκέφτομαι πολύ σοβαρά, ίσως και να το κάνω, αλλά δεν θα ήταν σωστό.

Αποφασίζω ότι θα χτυπήσω το κουδούνι του Kael. Ίσως τον ξέρει.

Χτυπάω το κουδούνι και έπειτα χτυπάω την πόρτα δυο φορές, πριν κάνω ένα βήμα πίσω. Του παίρνει λίγα λεπτά μέχρι να ανοίξει.

«Ορίστε;» Και όταν βλέπει ότι είμαι εγώ: «Al! Γεια, χρειάζεσαι κάτι;» λέει με ένα πελώριο, φρικιαστικό χαμόγελο.

Χαμογελάω αμήχανα και μετά κάνω στην άκρη για να δει τον τύπο στο πάτωμα.

«Oh!» Γελάει και προχωράει προς το μέρος του (δεν χτυπάει το κεφάλι του για πρώτη φορά από την ώρα που τον γνώρισα) «Audi, φίλε μου, σε βρήκα!»

Σκύβει και τον σηκώνει όρθιο. Ο τύπος, Audi, βγάζει διάφορους ήχους και νομίζω πως μουρμουρίζει και μία πραγματική λέξη πριν απλά περάσει το χέρι του γύρω από τον ώμο του Kael και τον αφήσει να τον κουβαλήσει στο διαμέρισμα του.

«Ο φίλος σου έχει όνομα αυτοκινήτου.» Η φωνή μου είναι γεμάτη ειρωνεία και θυμηδία και ο Kael το καταλαβαίνει και γελάει συγκρατημένα πριν τον ρίξει στον καναπέ και γυρίσει στην πόρτα.

Δεν μπαίνω μέσα και δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί έχω συνηθίσει να του μιλάω ενώ υπάρχει απόσταση μεταξύ μας.

«Οι γονείς του είναι συλλέκτες αυτοκινήτων. Τον δημιούργησαν μέσα σε ένα Audi. Καταλαβαίνεις...»

Κουνάω το κεφάλι μου γιατί όχι δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά.

«Είναι καλά;» ρωτάω, ρίχνοντας μια ματιά πίσω από τον ώμο του.

Κοιτάει και εκείνος προς τον καναπέ. «Α, ναι, μην ανησυχείς για εκείνον. Είναι συνηθισμένος.»

Δεν σκέφτομαι πριν ξεφουρνίσω: «Δηλαδή αυτό συμβαίνει συχνά;»

Τα μάτια του μαλακώνουν. «Εσύ δεν έχεις κάνει ποτέ λάθη στη ζωή σου; Είναι καλός άνθρωπος. Χαζός, αλλά καλός.»

Κοκκινίζω γιατί έχει δίκιο. Δεν τον ξέρω. Όχι πραγματικά.

«Συγγνώμη,» μουρμουρίζω ντροπιασμένη.

Χαμογελάει απαλά. «Δεν πειράζει, Al. Τα λέμε, εντάξει;» Και η πόρτα κλείνει.

[αυτό βγήκε μεγαλύτερο απ' ότι περίμενα. μην το συνηθίσετε. :P]