[12]

560 87 13
                                    

Ανοίγω την πόρτα και έρχομαι αντιμέτωπη με μία πολύ θυμωμένη γυναίκα.

Oops.

«Γεια σου μαμά.»

Με τα χέρια στη μέση, η μητέρα μου μού δίνει ένα από εκείνα τα βλέμματα που λένε Alison-Bri-Cooper-θα-ήσουν-τόσο-τιμωρημένη-αν-δεν-ήσουν-αρκετά-μεγάλη-για-να-ζεις-μόνη-σου και κάνοντας με στην άκρη μπαίνει μέσα.

«Μαμά, μητέρα, μανούλα, μου έλειψες το ξέρεις, έτσι δεν είναι;» Την ακολούθησα στην κουζίνα.

Κοίταζε τριγύρω. Θα την χαρακτήριζα έκπληκτη, αλλά δεν θα ήταν προς το συμφέρον μου αυτό.

«Τουλάχιστον μπορώ να περπατήσω άνετα. Πρέπει να δεις το διαμέρισμα του αδερφού σου.»

«Καλύτερα να μην το κάνω. Προς πληροφόρηση σου, θα μπορούσα να έχω έναν άντρα εδώ μέσα που έχει ένα ιδιαίτερο φετίχ με το να τριγυρνάει γυμνός!»

Η μαμά μου γέλασε. Μέσα στη μούρη μου. Ξεφύσηξα.

«Η μέρα που θα γίνει αυτό, θα είναι η μέρα που θα πεθάνω μία πολύ χαρούμενη γυναίκα.»

Καλύτερα να μην πω πόσο απίστευτο θα ήταν αυτό.

Η μητέρα μου ακούμπησε τον τρομερά πλατινέ, τρομερά σφιχτό κότσο της και με κοίταξε επιτέλους.

«Τρως καθόλου;» Τα χέρια της είχαν σταυρώσει κάτω από το στήθος της.

Σχεδόν είχα ξεχάσει πόσο κουραστική ήταν η Carla Wales-Cooper. Σχεδόν.

«Ναι, μαμά, τα καταφέρνω μία χαρά. Νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω και μία ζωή ολομόναχη, ξέρεις, χωρίς εσένα από πίσω μου όλη την ώρα να φωνάζεις "Τα βιβλία σε φάγανε" καθώς ο αδερφός μου ραπάρει Wu Tang Clan και κάνει ότι ξέρει καλύτερα. Να ενοχλεί τον κόσμο. Νομίζω ότι είναι περισσότερο γιος σου, τελικά. Ο μπαμπάς ήταν πάντα ο αγαπημένος μου.»

Η Carla έβαλε τα κλάματα και κρεμάστηκε πάνω μου.

«Ally μου, Ally μου...» Και μετά από λίγο: «Μου έλειψες τόσο πολύ!»

«Έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες, μαμά.»

«Ναι, αλλά είναι αιώνες αγάπη μου. Αιώνες! Το σπίτι είναι τόσο άδειο χωρίς τα παιδιά μου.» Και έκλαψε λίγο ακόμα.

Χτύπησα απαλά την πλάτη της και κοίταξα αμήχανα τριγύρω. Ξαφνικά το μάτι μου πέφτει σε έναν πολύ ψηλό, πολύ λεπτό, άντρα στο μπαλκόνι μου. Με χαιρετάει με το χέρι του. Τα μάτια μου γουρλώνουν. Χαμογελάει πλατιά. Αρχίζω να κουνάω το κεφάλι μου, αλλά είναι πολύ αργά.

Peculiar MeetingsWhere stories live. Discover now