zorlukla evden çıkan jisung'un arkasından hepimiz baka kalmıştık.
ben adeta şok geçirdim ailesinin böyke olabileceğini hiç düşünmemiştim.
adama çok dik dökmüştük ama hiç birini takmamıştı.
özellikle jisung'un gözlerimin önünde babasının tokatıyla yere düşmesi asla unutamam.
onu ne kadar sevmesemde düşünmeden edemiyordum çünkü bunların hepsi benim yüzümden olmuştu herşey benim suçumdu saçma sapan fotoğraflar yaymaya başladıklarında sildirmeliydim.
beni düşüncelerimin arasından sıyıran şey seungmin'in titrek bir sesle konuşması olmuştu.
"b-bir şey y-yapmalıyız jisungu o adamın pis ellerine bırakmayız"
hepsi çok kötü haldeydi Felix jisung gittiğinden beri ağlıyordu seungmin ve changbin'de ağlamamak için kendilerini zor tuttukları çok belliydi.
artık pes edip konuşmuştuk çünkü gerçekten de bir şey yapmamız lazımdı.
"bencede bir şey yapmalıyız"
hepsi bir anda bana dönüp ne dediğimi anlamaya çalışıyorlardı.
haklılardı jisung ile aram iyi değildi bu yüzden hepsi bana bakıyordu.
seungmin artık göz yaşlarını tutamayı bırakmıştı ve karşıma geçip göğsümü yumruklamaya başladı.
"hepsi bu olanların hepsi senin yüzünden HEPSİ SENİN YÜZÜNDEN"
bağırdıkça daha sert vuruyordu diğerleri de onu durdurmaya çalışıyordu.
"haklısın herşey benim yüzümden o fotoğrafları silebilirdim"
"SİLSEYDİN O ZAMAN NİYE SİLMEDİN HOŞUNA MI GİTTİ BU OLANLAR"
şuan seungmin'in ve Felix üzerime yürüyorlardı tekrar ve tekrar söylüyorum haklılardı.
"bakın ben...böyle olucağını bilmiyordum....özür dilerim"
seungmin gittikçe daha da kötüleşiyordu jisungla çok yakın arkadaşlardı normaldi tabi.
Chan seungmin'in yanına gidip onu sakinleştirmeye çalıştı ama nafile.
"ÖZÜR MÜ ÖZÜR DİLEMEK İLE HİÇ BİR ŞEY DEĞİŞMİYOR ÖZÜR SADECE BASİT BİR CÜMLE"
hepsi çok kötü haldeydi changbin ağladığını belli etmemek için kenarda oturup ağlıyordu.
(bugün çok duygusalım)
"ben..bir şekilde halledicem.... söz veriyorum gerçekten"
bunu söykedikten sonra diğerlerini beklemeden aceleyle evden çıktım hiç birnin peşinden gelmiyeceğine emindim.
çünkü böyke zamanlarda yalnız kalmayı sevdiğimi hepsi biliyordu.
neden bilmiyorum ama seungmin'in o sözlerinden sonra içim parçalanmıştı.
kendimi çok suçlu hissediyordum ve çok umutsuz onlara söz verdim jisungu geri getirecektim ama nasıl yapacağımdan en ufak bir fikrim yoktu.
bir süre sonra uzun zamandır var olmayan göz yaşlarımın aktığını hissettim.
gerçekten bu benim için mucize gibi bir şeydi çünkü en son küçüken ağlamıştım daha sonra hiç üzülmemiştim.
ağlamamın sebebi neydi jisung muydu yoksa seungmin'in dediği onca şeymi.
ben bile daha çözememişken göz yaşlarım akmaya devam ediyordu hemen karşımda olan bir parka gittim orada olan banka oturup sessizce ağlamaya başladım.
yanıma birinin geldiğini hissetmiştim kim olduğuna bakmak için kafamı kaldırıp baktım.
tıpkı jisung gibi sincapa benziyen bir çocuk yanımda beni izliyordu.
"neden ağlıyorsun"
sorduğu soruya gülmüştüm keşke bende neden ağladığımı bilsem küçük.
"bilmiyorum"
"nedenini bilmediğin bir şey için ağlamamalısın"
çocuğa samimi bir gülüş sunmuştum.
"nedenleri var ama hangisi olduğunu bilmiyorum"
"neymiş nedenleri eğer sorun olmayacaksa bana anlata bilirsin"
yaşına göre olgun bir çocuğa benziyordu ve oldukça sevimli.
"tabi..bugün bir arkadaşımı babası gerçek olamyan bir olay için alıp götürdü ve bu olay için arkadaşları beni suçladı ama gerçekten benim suçumdu"
çocuğa baktığımda beni dikkatli bir şekilde dinliyordu.
"arkadaşın adına üzüldüm ama bunun çözümleri de var gidip bir çözüm bul ona yardım et"
çocuğa gülümsedim bir süre sonra annesi çağırdı ve gitti.
çocuk haklıydı söz verdiğim gibi bir çözüm bulup jisungu kurtarmalıdım.
özür dilerim jisung
9.bölüm
aşkolar bugün çok kötü bir gündü benim için üzerine cam düştü ve parçalandı ne kadar şanssız bir insanım.
elim kolum baya kanadı Allah'tan kafama bir şey olamadı.
umarım beğenirsiniz aşkolarım bb 💓💓💓
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dancer/minsung
Fanficglobal de çok iyi bir dansçı olan minho ve onu etraftaki insanlara kötüleyen jisung
